Αη-Στράτης, Νοέμβρης 1950 Γραφει ο Γ. Ρίτσος απο το νησι του " Διχασμου" (κατά Κούλη) Ἀγαπημένε μου Ζολιό, σοῦ γράφω ἀπό τόν Ἁη-Στράτη. Βρισκόμαστε δῶ πέρα, κάπου τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι ἁπλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι μέ μιά τρύπια κουβέρτα στόν ὦμο μας μ' ἕνα κρεμμύδι, πέντε ἐλιές κι ἕνα ξεροκόμματο φῶς στό ταγάρι μας ἄνθρωποι ἁπλοί σάν τά δέντρα μπροστά στόν ἥλιο ἄνθρωποι πού δέν ἔχουμε ἄλλο κρίμα στό λαιμό μας ἐξόν μονάχα πού ἀγαπάμε ὅπως καί σύ τή λευτεριά καί τήν εἰρήνη. Ἀδελφέ μου Ζολιό, κάμποσα χρόνια τώρα τριγυρνᾶμε ἀπό ξερονήσι σέ ξερονήσι κουβαλώντας στή ράχη μας τίς σκηνές μας μήν προφταίνοντας νά στήσουμε τίς σκηνές μας μήν προφταίνοντας νά στήσουμε δυό λιθάρια νά βάλουμε πάνου τό τσουκάλι μας μήν προφταίνοντας νά ξυριστοῦμε καί νά καπνίσουμε μισό τσιγάρο στά γόνατα τῆς αὐγῆς. Ἀπό προσκλητήριο σέ προσκλητήριο ἀπό ἀγγαρεία σέ ἀγγαρεία κουβαλώντας στίς τσέπες μας κάτι παλιές φωτογραφίες τῆς ἄνοιξης - ὅσο πάει ξεθωριάζουν - δε γνωρίζονται - θἆταν αὐτός ὁ...
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα