Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ- Γιάννης Υφαντής Το να ’χαμε ταράνδους μες στα σπίτια μας δεν πήγαινε. Θα μούγκριζαν μέσα στον ύπνο μας, θα κόπριζαν πάνω στα έπιπλά μας και προπάντων μ’ εκείνα τα πελώρια κέρατά τους θα ξεσχίζαν τις κουρτίνες μας, θα γκρέμιζαν τ’ αγάλματά μας, τα βιβλία μας, τα πιάτα μας. Δεν πήγαινε. Όμως, η τηλεόραση, τι ζώο! Έχει τα σιδερένια κέρατά της στην ταράτσα ενώ ήσυχη κάθεται στο σαλόνι μας και μόνο αν βάλουμε στην πρίζα τον ομφάλιο λώρο της ξυπνά. Ήσυχο ζώο. Και τι όμορφο. Μοιάζει με έντομο πελώριο, αστρικό. Μοιάζει με τον πλανητικό προπάππο μας, τον Βεελζεβούλ που ’λεγε ιστορίες κι αποκοιμιόμασταν.
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα