VIA NEGATIVA

   ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ ...Και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα και μοσχοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα.Όπως το περασμένο καλοκαίρι, όπως το περσινό και το τωρινό καλοκαίρι... κι όπως κάθε καλοκαίρι, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο καλοκαίρια και κερασιές. και τα στόματα θα επιθυμούν τον έρωτα, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο κόκκινα στόματα. Μα τα κεράσια και τα στόματα, μα τα καλοκαίρια και τα άνθη- όλη αυτή η πλουμιστή λιτανεία του καιρού- για κείνον  έγιναν ό,τι έγιναν κι ό,τι είναι να γίνουν, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα χρειαζότανε αυτή η μοσχοβολημένη γιορτή της ζωής, ούτε ο ήλιος για να τη χρυσώσει, κι ούτε κι ένα νεανικό χέρι για να την περιγράψει.  Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος, για να τις χαρούν τα στραφτερά μάτια, να τις μυρίσουν οι νέες αισθήσεις και για να στεφανώσουν στιλπνά μέτωπα κι ολόμαυρα κεφάλια. Οι κερασιές θα καρπίσουν και φέτος, για να δροσίσουν διψασμένα στόματα και να στολίσουν ρόδινα αυτιά και καπελίνα... 

  ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΕΤΕΙΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, μεθυστικό, αθάνατο. Είσαι το τελευταίο! Πώς μπορεί ν’ αντέξει άνθρωπος σε τόση φωτιά δυο φορές; Φέτος θα πυρπολήσουμε τη ζωή μας. Θα τραγουδήσουμε σαν τα τζιτζίκια σου, ώς τον αφανισμό μας. Θέλω να σε παινέψω πάνω σε τούτο το χαρτί κι είναι τα δάχτυλά μου μεθυσμένα. Καλοκαίρι, καλοκαίρι... Παράδεισε ακαταλόγιστε, λογικέ! Χτες έπεσε απάνω μας μια πεταλούδα. Μόλις είχε αφήσει το λουλούδι. Κι ήταν τόσο μεθυσμένη, που έπεσε πάνω μας. — Καίγεστε!! Καίγεστε!! μας φωνάζει. — Αυτό πάμε να κάνουμε, αυτό. Να γίνουμε στάχτη. Αχ, καλοκαίρι, καλοκαίρι! Τρέχει, και το φουστάνι της φουσκώνει και κυματίζει απ’ τον αέρα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από ένα ολόασπρο φουστάνι που ανεμίζει ο αέρας και το φουστάνι να ’ναι της αγαπημένης σου. Τρέχει... Και τρέχουν μαζί της οι πεταλούδες και τ’ ανθοπέταλα. Το φουστάνι της κυματίζει σαν ανοιξιάτικη σημαία πάνω απ’ τα σπαρτά, κι οι παπαρούνες φυλλορροούν από ζήλια. Την πιάνω πάνω απ’ την αυλακιά και δεν ξέρω τι ...