Ο Λένιν μαθαίνει Αγγλικά (από τις "Αναμνήσεις για το Λένιν" της Κρούπσκαγια) Απόδοση: Δημήτρης Κανταλής

 

 ...Είχαμε την εντύπωση ότι ξέραμε Αγγλικά μιας και είχαμε μεταφράσει βιβλία των αδελφών Webb από τα Αγγλικά στα Ρώσικα, στα χρόνια της εξορίας μας στη Σιβηρία. Τα Αγγλικά τα έμαθα στη φυλακή από μια "Μέθοδο άνευ διδασκάλου" αλλά δεν είχα ποτέ ακούσει να μιλάνε έστω και μια Αγγλική λέξη. Όταν ξεκινήσαμε να μεταφράζουμε τις Webb στο Shusheskoye ο Βλαντίμιρ Ίλιτς τρόμαξε με την προφορά μου. "Η αδελφή μου κάποτε έκανε ιδιαίτερα μαθήματα , αλλά η δασκάλα των Αγγλικών μιλούσε αλλιώτικα!" Δεν διαφώνησα μαζί του, αλλά ξανάρχισα το διάβασμα. Όταν φθάσαμε στο Λονδίνο (μετά την εξορία), συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε έστω και μια λέξη και κανείς δεν μας καταλάβαινε αντίστοιχα. Στην αρχή το πράγμα φαινόταν κωμικό, αλλά παρόλο που ο Βλαντίμιρ Ίλιτς έκανε πλάκα με το γεγονός, γρήγορα στρώθηκε για τα καλά προκειμένου να μάθει τη γλώσσα. Αρχίσαμε να παρακολουθούμε οποιαδήποτε εκδήλωση είχε ομιλία. Καθόμασταν στην πρώτη σειρά και παρατηρούσαμε με ευλάβεια το στόμα του ομιλητή. Πηγαίναμε τακτικά στο Hyde Park όπου ακούγαμε τον κάθε αυτοσχέδιο "ρήτορα" να λέει "το μακρύ του και το κοντό του".  Ένας άθεος αγόρευε όρθιος σε κάποιους περίεργους προκειμένου να τους πείσει πως θεός δεν υπάρχει. Μας άρεσε πολύ ο τρόπος που μιλούσε αυτός ο τύπος. Μιλούσε με Ιρλανδέζικη προφορά και αυτόν τον καταλαβαίναμε ευκολότερα. Εκεί κοντά, ένας που ανήκε στο "Στρατό της Σωτηρίας" με υστερικές κραυγές έκανε επικλήσεις στον Παντοδύναμο Θεό, ενώ, λίγο παραπέρα ένα υπάλληλος εξιστορούσε με τις ώρες τη μισθωτή σκλαβιά που επικρατούσε στα μεγάλα καταστήματα... Μάθαμε πολλά ακούγοντας ανθρώπους να μιλάνε Αγγλικά. Αργότερα, μέσω αγγελίας, ο Βλαντίμιρ Ίλιτς βρήκε δυο Εγγλέζους που ήταν πρόθυμοι να ανταλλάσσουμε μαθήματα και ξεκίνησε να μελετάει μαζί τους με υποδειγματική επιμέλεια. Γρήγορα πήρε τον αέρα της γλώσσας...

Νίκος Ζαχαριάδης Θύτης και Θύμα

 

 Ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε εξόριστος στη Σιβηρία και εξευτελισμένος από τη δοτή ηγεσία του ΚΚΕ  την 1η Αυγούστου 1973 (Τα τελευταία λόγια του)

 Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ’ όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου. . . όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν. . . Σήμερα, ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αυτοκτονήσω. . . Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους. . . Ζητώ συγνώμη και κατανόηση από τους κουκουέδες, την Όλγα και τον Σηφάκο, άλλη διέξοδο δε μου άφησαν.

«ΦΤΩΧΕΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙΝΗ κατά την οποία η επιβίωση αποτελεί την πρώτη και σχεδόν τη μοναδική φροντίδα του ανθρώπου. Ο φτωχός δεν ζει, επιβιώνει όταν μπορεί να επιβιώσει. Το σύνθημα “ζωή, όχι επιβίωση” παραπέμπει στη σταθερή απαίτηση του ανθρώπου, από τότε που έγινε sapiens (σκεπτόμενος), να αποδεσμευτεί κάποτε από τον αγώνα για την επιβίωση και να μπει στη ζωή χωρίς αγωνία. ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ κατάλαβε πως σκοπός της ύπαρξής του δεν είναι η επιβίωση, όπως στα ζώα, αλλά η ζωή. Κι ωστόσο το σύνθημα “ζωή, όχι επιβίωση” διατηρεί πάντα τη σημασία που είχε την εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ. Είναι λίγοι αυτοί που πράγματι ζουν. Οι περισσότεροι είτε επιβιώνουν, είτε ψευτοζούν με τον φόβο πως θα χάσουν ακόμα και τη δυνατότητα της επιβίωσης που εξασφάλισε στους περισσότερους ο καπιταλισμός». «ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 18ο Ή ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ, λοιπόν, το σύνθημα “ζωή, όχι επιβίωση” θα μπορούσαν να το κάνουν πράξη μόνο οι ελάχιστοι πλούσιοι της εποχής, ενώ για την απέραντη μάζα των εξαθλιωμένων το σύνθημα “επιβίωση, όχι θάνατος” θα ηχούσε εφιαλτικά, αν υπήρχε. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ που αναπτύχθηκαν τα 1.300 χρόνια που η φτώχεια είναι κυρίαρχη κατάσταση σ' όλο τον κόσμο. Γιατί όποιος κι όσος πολιτισμός εμφανίστηκε αυτά τα χρόνια είναι δημιούργημα των ελάχιστων πλούσιων που, όταν δεν είχαν ανάμεσά τους ικανούς ανθρώπους, έπαιρναν στη δούλεψή τους τους εκ των εξαθλιωμένων ταλαντούχους και τους έδιναν ένα κομμάτι ψωμί για να σκέφτονται και να δημιουργούν για λογαριασμό της άρχουσας τάξης ή για να παράγουν τέχνη προς τέρψιν της άρχουσας τάξης». «ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολύ περισσότεροι πλούσιοι απ' όσους υπήρχαν πριν από έναν ή δύο ή δώδεκα αιώνες δεν σημαίνει και πάρα πολλά από πολιτιστικής απόψεως. Σημαίνει όμως πολλά από οικονομικής απόψεως. Διότι αυτοί που σκορπούν τα χρήματά τους ανοήτως μπορεί να είναι ημιβάρβαροι, αλλά η βαρβαρότητα τους είναι... νέου τύπου. Οι σύγχρονοι ημιβάρβαροι έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, χωρίς ωστόσο να έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής. Αντιλαμβάνονται την “καλή ζωή” σαν δυνατότητα να “τ' ακουμπά” κανείς μέρα παρά μέρα, ας πούμε στα μπουζούκια, κάνοντας πλούσιους κι άλλους ομοίως ημιβάρβαρους που, μάλιστα, αυτοχαρακτηρίζονται “λαϊκοί καλλιτέχνες”». «Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ, παρά τη μείωση του αριθμού των φτωχών, συνεχίζει να έχει άλυτο το πρόβλημα της επιβίωσης όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των προνομιούχων. Κι ενώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σαν βασικό τους μέλημα την επιβίωση, αυτοί που έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης σύντομα θα υποχρεωθούν να πάρουν μέτρα για τη ζωή τους. Ήδη οι μισοί οπλοφορούν για να αντιμετωπίσουν την πιθανή επίθεση εκείνων που δεν έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης. Και, βέβαια, προκειμένου να επιβιώσει κανείς, και θα σκοτώσει, και θα κλέψει, και θα ρημάξει». «ΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους βρίσκονται κοντά στην κατάσταση του ζώου και συνεπώς τοποθετούνται αυτόματα πέραν της ηθικής. Αλλά και πέραν της αισθητικής και πέραν των πάντων. Η φτώχεια, άλλωστε, κάνει πολύ καλή παρέα με την άγνοια, την αγραμματοσύνη, την πρόληψη, τη δεισιδαιμονία. Η φτώχεια περιορίζει ασφυκτικά τα όρια της ζωής και αποκλείει από τον άνθρωπο τη δυνατότητα για τον παραπέρα εξανθρωπισμό. Γιατί ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στη φύση που δεν γεννιέται μόνο αλλά και γίνεται. Οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να περιορίζονται σε όσα τους χάρισε η φύση, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν μέσα από την κοινωνική ζωή τα φυσικά τους χαρίσματα». «ΒΕΒΑΙΑ, Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΦΕΥΡΕΣΗ του επιδόματος ανεργίας, που το καπιταλιστικό καθεστώς δεν δίνει γιατί σκοτίζεται για τους άνεργους αλλά γιατί νοιάζεται μην κάνουν γιουρούσι και γίνουν όλα ρημαδιό, θα είναι αποτελεσματική όσο υπάρχει κάποιο περίσσευμα από το 80% των λιγότερο φτωχών και των πλουσίων. Όμως, τι θα γίνει στο νέο κραχ; (Η ηχοποίητη λέξη κραχ παράγεται από τον ήχο κρατς-κρουτς που κάνει μια οικοδομή την ώρα που καταρρέει). ΧΑΡΗ ΣΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, το 20% των φτωχών μπορούν και κρατιούνται στα ποδάρια τους. Και το μόνο που χρειάζεται ένας πεινασμένος για να κάνει έφοδο είναι να στέκεται στα ποδάρια του. Το επίδομα ανεργίας πρέπει να είναι καλά υπολογισμένο για να μην κρατιέσαι για πολύ στα ποδάρια σου». [Πηγή: www.doctv.gr]