Θα μπορούσαμε, χωρίς διάθεση υπερβολής, να πούμε ότι στη χώρα μας ο Μητσοτακισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Νεοφιλελευθερισμού. Επιγραμματικά και αντιγράφοντας δύο κορυφαίους ποιητές μας θα περιγράφαμε το χάλι μας κάπως έτσι:
Το δίλημμα " ή σκύβεις ή απογειώνεσαι" εν προκειμένω μπαίνει για το λαό και τα κόμματα που φιλοδοξούν να τον εκφράζουν, τα κόμματα της Αριστεράς συνεπώς. Παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες όταν λέμε πως η "μιζέρια" της Αριστεράς είναι να αποδέχεται, εν πολλοίς, ότι είναι πεπερασμένη η "εκλογική της πελατεία" και προεκλογικά υπάρχει ένας "σκυλοκαβγάς" για τη μοιρασιά όσων προσέρχονται στις κάλπες. Δείχνουν τα αριστερά κόμματα μια αμηχανία ή αβελτηρία στο να πάνε στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή, ενώ η Δεξιά εκφράζει στην ουσία τα συμφέροντα μιας ελίτ, στις εκλογές καταφέρνει να αποσπά τη μερίδα του λέοντος των ψηφοφόρων. Κι αυτό το καταφέρνει πείθοντας την "πελατεία " της με γνωστά τερτίπια (ρουσφέτια, έλεγχο των ΜΜΕ, στημένες δημοσκοπήσεις) και σπρώχνοντας ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος στη αποχή. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων απέχουν από την ψηφοφορία βρίσκονται ταξικά και ιδεολογικά στο φάσμα της Αριστεράς. Παραδόξως, κανένα κόμμα δεν έχει δει επισταμένως τους λόγους που η αποχή κατάντησε να είναι η επιλογή σχεδόν του ημίσεος του εκλογικού σώματος όπως δείχνει και ο παρακάτω πίνακας:
Δεν φιλοδοξούμε να δώσουμε λεπτομερώς τα αίτια αυτού του ολοένα επιδεινούμενου φαινομένου. Θα μπορούσαμε, ωστόσο, να πούμε ότι η Αριστερά έχει συμβιβαστεί να σκέφτεται μέσα στο "κουτί" που έντεχνα την οδηγεί η Δεξιά. Να νομίζει ότι θα αβγατίσει το ποσοστό της πείθοντας ψηφοφόρους του Κέντρου ή της Δεξιάς να δουν ποιο είναι το πραγματικό τους συμφέρον. Τώρα, αν μέσα σε 15 χρόνια περίπου 2.000.000 πολίτες κατέληξαν αμέτοχοι και αδιάφοροι για τα κοινά, δεν την απασχολεί παρά μόνο "στολίζοντας" με σκαιούς χαρακτηρισμούς και αναθέματα αυτούς/αυτές που μας παίρνουν στο λαιμό τους με την αποχή τους από τα κοινά!
Μια από τις φοβερές "επιτυχίες" του Νεοφιλελευθερισμού είναι ότι έχει οδηγήσει το 1/4 του πληθυσμού σε σοβαρά ψυχικά προβλήματα που μας δυσκολεύουν να σκεφτόμαστε καθαρά και να παίρνουμε σωστές αποφάσεις για τη ζωή μας. Να θεωρούμε ότι οι επιλογές που έχουμε είναι αυτές μονάχα, που το σύστημα μάς "προσφέρει" στο κουτί που διαρκώς και μικραίνει. Για να το δούμε σε μεγέθυνση, μη τυχόν και αποφασίσουμε να σκεφτούμε τη σωτηρία μας "έξω από το κουτί", ας συλλογιστούμε το παρακάτω ανέκδοτο:
Ζορισμένος από την οικονομική κρίση, τα βάσανα με τον κόβιντ, την χείριστη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τις αναδουλειές στην μικρή του βιοτεχνία, ένας συνάνθρωπός μας αρχίζει να αμφιβάλλει για την ψυχική του υγεία και καταφεύγει σε μια ψυχιατρική κλινική για να δει αν "στέκει καλά". Ζητά να δει τον διευθυντή και τον παρακαλεί να τον "ξεναγήσει" στο χώρο και κατόπιν, να συζητήσουν για την ψυχική του υγεία. Έμεινε ικανοποιημένος από το περιβάλλον, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και στο τέλος κατέληξαν στο γραφείο του ψυχιάτρου να κουβεντιάσουν χαλαρά.
-Λοιπόν, γιατρέ μου, μπορείτε να μου πείτε πώς καταλαβαίνετε ότι κάποιος άνθρωπος έχει ανάγκη νοσηλείας στην ψυχιατρική σας κλινική;
-Βεβαίως, μπορώ να σας το πω. Τον υποβάλλουμε στο τεστ της μπανιέρας!
-Θέλετε να γίνετε πιο σαφής; Τι ακριβώς είναι το τεστ της μπανιέρας;
-Απλώς γεμίζουμε την μπανιέρα με νερό και δίνουμε στον "ασθενή" ένα μπρίκι, μια κατσαρόλα και ένα κουβά. Κατόπιν του λέμε να αδειάσει γρήγορα την μπανιέρα...
Καταχαρούμενος ο βιοτέχνης μας και γεμάτος αυτοπεποίθηση λέει στο γιατρό:
-Α... μα αυτό είναι απλό! Παίρνουμε τον κουβά και την αδειάζουμε
Και η απάντηση του ψυχιάτρου:
-Θέλετε κρεβάτι που να είναι κοντά στο παράθυρο ή δεν σας πειράζει; Ξέρετε, η σωστή απάντηση είναι : Απλώς τραβάμε την τάπα!
ς
