VIA NEGATIVA

  Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά  και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.  Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές το φράγμα του νέφους.  Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί πολλοί σωσίες μου.  Έμεινα μόνος. Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.  Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν με απορία.  Ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί τρέχω έτσι  ακίνητος, αφηρημένος, κοιτώντας αλλού την ησυχία.  Τα σήματα της τροχαίας κάποιος τα έχει αλλάξει  και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.  Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα  ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.  Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες με μπαμπάκι,  η ορατότητα αρίστη.  Όπως αντιλαμβάνεσθε, όλα μαθηματικώς με οδηγούν  στην επόμενη στροφή που περιμένει:  ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.

  Δεν με χωράει το σώμα μου   Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω.  Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό. Τρέχει η νύχτα.  Σκύβω να πιω, να ξεχάσω.  Κτυπάω πάνω στο πεθαμένο μου πρόσωπο.  Ανάβει μια φωνή. Φωνή της σιωπής.  Η ροή της μνήμης με τινάζει πίσω στο κορμί σου.  Τώρα που γράφω το φεγγάρι χάνεται στα σκέλια σου και το χορτάρι ψηλώνει άγριο, κόκκινο, σαν φωτιά.  Όλα τ’ άλλα τυλιγμένα σε υαλοβάμβακα.  Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν,  αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και την τριγωνομετρία.

    Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω. Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό. Τρέχει η νύχτα. Σκύβω να πιω, να ξεχάσω. Κτυπάω πάνω στο πεθαμένο μου πρόσωπο. Ανάβει μια φωνή. Φωνή της σιωπής. Η ροή της μνήμης με τινάζει πίσω στο κορμί σου. Τώρα που γράφω το φεγγάρι χάνεται στα σκέλια σου και το χορτάρι ψηλώνει άγριο, κόκκινο, σαν φωτιά. Όλα τ’ άλλα τυλιγμένα σε υαλοβάμβακα. Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν, αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και την τριγωνομετρία.