... Το φτιάξιμο μιας ταινίας όμως δεν είναι πάντοτε αντιμετώπιση προβλημάτων, διλημμάτων, οικονομικών δυσχερειών, υπευθυνοτήτων και φόβου. Είναι επίσης και παιχνίδι, όνειρα, αναμνήσεις κρυφές.
Συχνά αρχινά με μια εικόνα: ένα πρόσωπο που φωτίζεται ξαφνικά και άπλετα, ένα χέρι που υψώνεται, μια πλατεία την αυγή όπου μερικές γριούλες κάθονται σε ένα παγκάκι χωρισμένες η μια από την άλλη με ένα σακί μήλα. Ή μπορεί πάλι να είναι μερικές λέξεις που ανταλλάσσονται, δυο άνθρωποι που ξαφνικά λένε κάτι ο ένας στον άλλο σε ένα τελείως προσωπικό τόνο φωνής- που έχουν γυρισμένες τις πλάτες τους, δε μπορώ να δω ούτε τα πρόσωπά τους κι όμως είμαι υποχρεωμένος να τους ακούσω. Να περιμένω να επαναλάβουν τις ίδιες λέξεις που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο νόημα, εγκυμονούν, όμως, μιαν ένταση, μιαν ένταση που δεν έχω συνειδητοποιήσει εντελώς , αλλά δρα μέσα μου σαν μεθυστικό πιοτό. Το φωτισμένο πρόσωπο, το χέρι που υψώθηκε λες για να τραγουδήσει, οι λίγες συνηθισμένες λέξεις, οι γριούλες στην πλατεία, όλες αυτές οι εικόνες έρχονται και κολλάνε στο δίχτυ μου σαν ασημένια ψάρια, ή για να είμαι πιο σωστός, εγώ ο ίδιος είμαι παγιδευμένος σε ένα δίχτυ, που δεν ξέρω την υφή του -ευτυχώς!
