VIA NEGATIVA

. Αρχές 1962. Ο Μανώλης Γλέζος έχει αποφυλακιστει, αφού έχει εκλεγεί με την ΕΔΑ στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Λαμβάνει μια πρόσκληση από την ηγεσία της νεαρής επαναστατικής Κούβας. Συμμετέχει σε διεθνή συνάντηση αλληλεγγύης στην Αβάνα . Κατά την ολιγοήμερη παραμονή του εκτός από την συνάντηση με τον Φιντέλ και την υπόλοιπη ηγεσία της επαναστατικής κυβέρνησης εκδηλώνει το ενδιαφέρον να τον γνωρίσει ο νεαρός υπουργός οικονομικών και βιομηχανίας, Ερνέστο Γκεβάρα. Μεταβαίνει στο υπουργείο όπου είχε προγραμματιστεί μια συνάντηση περίπου 40 λεπτών. Η πορεία της συνάντησης των δύο αντρών ήταν γραφτώ να ξεπεράσει τις δύο ώρες περίπου. Ο Ερνέστο ήθελε να μάθει τις λεπτομέρειες της ηρωικής πράξης του Λάκη Σάντα και του Μανώλη στην Ακρόπολη. Ο Μανώλης ήθελε να ρωτήσει τον Τσε για την Σιέρρα Μαεστρα και τις νίκες των ανταρτών ενάντια στον Δικτάτορα Μπατίστα. Η Περιπλάνηση τους έφτασε σε χώρες και λαούς που βιωναν την ιμπεριαλιστικη καταπίεση και αδικια . Όλα τα πρωινά ραντεβού του Τσε στο υπουργ...

  Αν χρειασθεί μια μέρα να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα σημαίνει πως ο πατέρας σας δεν είναι πια ανάμεσά σας.             Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος, που ενεργούσε όπως σκεφτόταν και που έμεινε απόλυτα πιστός στις πεποιθήσεις του.             Προπάντων, θέλω από σας να είστε ικανοί να νιώσετε βαθιά την κάθε αδικία σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.             Αυτό είναι το πιο όμορφο προτέρημα ενός επαναστάτη…

    Το τελευταίο γράμμα του Τσε Γκεβάρα στον Φιντέλ Κάστρο   «Φιδέλ, Θυμάμαι τούτη τη στιγμή πολλά πράγματα, τότε που σε γνώρισα στο σπίτι της Μαρίας Αντονία, τότε που μου πρότεινες να έρθω μαζί σας, όλη την ένταση των προετοιμασιών. Κάποια μέρα ήρθαν και ρώτησαν ποιος θα έπρεπε να ειδοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου μας, και η υπαρκτή πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο μας συγκλόνισε όλους. Αργότερα μάθαμε πως ήταν αλήθεια, πως σε μία επανάσταση ή νικάς ή πεθαίνεις (αν είναι αληθινή). Πολλοί σύντροφοι έπεσαν στο δρόμο προς τη νίκη. Σήμερα όλα έχουν ένα τόνο λιγότερο δραματικό, γιατί είμαστε πιο ώριμοι. Τα γεγονότα όμως επαναλαμβάνονται. Νιώθω πως έχω πια εκπληρώσει το μέρος εκείνο του χρέους μου, που με έδενε με την κουβανική επανάσταση στο έδαφος της, και σας αποχαιρετώ, εσένα, τους συντρόφους, τον λαό σου που είναι και πια δικός μου.   Παραιτούμαι επίσημα από τα καθήκοντα μου στην ηγεσία του Κόμματος, από τη θέση του υπουργού, από το βαθμό του κομαντά...