Λόγια ψιθυριστά στο αυτί παιδιού σε κατάσταση πολιορκίας...- Joseph Fasano - απόδοση στα Ελληνικά :Δημήτρης Κανταλής

 Όχι, δεν θα πεθάνουμε.

Οι βρόντοι που ακούς

που κάνουν τα παράθυρα να τρίζουν και ξεκολλάν κομμάτια

απ' το ταβάνι, ένα παιχνίδι είναι αυτό

που παίζουν οι ανθρώποι

Δική μας δουλειά είναι να κουρνιάσουμε στα σκοτεινά όσο μπορούμε

και να μετράμε τους χτύπους της καρδιάς μας.

Όμορφα. Έτσι μπράβο. Βάλε το χέρι σου

επάνω στην καρδιά μου κι εγώ θα ακουμπήσω τη δική σου

Αυτός που θα κερδίσει από τους δυο μας

θα είναι αυτός που θα χαρεί και με το παραπάνω το παιχνίδι

όσο αυτό κρατήσει.

Ναι, σίγουρα θα κρατήσει πολύ.

Μπορείς να βάλεις το αυτί σου αντί για το χεράκι σου

Εδώ που είν' η καρδιά μου.

Έγινε πιο γοργός ο χτύπος της; Για σένα χτυπάει έτσι

Για σένα σπλάχνο μου όλα γίνονται

για σένα υπάρχει ο κόσμος.

Όχι, δεν είναι κανένας ξένος που σέρνει με θόρυβο τις μπότες του στο σπίτι

Ναι, εγώ είμαι εδώ. Θα περάσουν όλα.

Θυμάσαι που παίζαμε σκάκι; Θυμάσαι

που παίζαμε κρυφτό;

Το τραγούδι που σε νανούριζε η μανούλα; Έλα να το πούμε μαζί

Είναι κι αυτή εδώ μαζί μας, ναι. Πρέπει όμως να το πεις

από μέσα σου, δεν κάνει να ακουστεί φωναχτά. Θα της αρέσει της μαμάς.

Όχι, αυτά δεν είναι βήματα βαριά από  στρατιώτες

Τραγούδα. Τραγούδα πιο δυνατά.

Δεν είναι ήχος από μπότες αυτό που ακούγεται.

Άσε με να σου δείξω πώς έκλαψα όταν γεννήθηκες

Δεν είναι βήματα από μπότες.

Δεν είναι οι σειρήνες που ακούς.

Κλείσε τα μάτια σου. Σαν να παίζουμε σκάκι, σκέψου πως παίζουμε κρυφτό

Μόλις κερδίσεις την πίστα από το παιχνίδι θα έχεις μια ζωή ακόμα

- Joseph Fasano

Εμένα μου φτάνει ( της Fadwa Tuqan) - Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Κανταλής

 

Εμένα μου φτάνει,

Μου φτάνει  μοναχά να πεθάνω στη γη της Παλαιστίνης

εκεί να έχω τον τάφο μου 

στο χώμα της να λιώσω, να χαθώ

και πάλι να βλαστήσω σαν λουλούδι

να με χαρεί ένα παιδάκι απ' την πατρίδα μου

Μου φτάνει που θα είμαι για πάντα

στην αγκαλιά της χώρας μου

κοντά της, σαν μια χούφτα σκόνη

σαν ένα φυλλαράκι χλόης,

ένα αγριολούλουδο.

 

 

Fair Play -Μανόλης Ἀναγνωστάκης

 

Fair Play

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

(ὁ ποιητὴς ὑπογράφει ὡς: Μανοῦσος Φάσσης)

Τῷ φίλω Μ.Ἄν.

Πόσες χιλιάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση,
σ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες,
στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση
κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες.

Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα
καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης
καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα
κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης.

Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση
καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια
κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ
πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια».

Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα
καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις.
Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα
καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις».

Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν
καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα
καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν
συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕνα μαλάκα.

...........................................................................................

Δὲν ἄκουσες ποτὲ τὴ μάνα σου τὴν ἅγια
σ᾿ ἐνοχλοῦσε καὶ σένα τὸ κατεστημένο,
δὲν εἶδες γύρω σου χιλιάδες τὰ ναυάγια
δὲν τὸ χαμπάρισες πὼς τὸ παιχνίδι ἦταν στημένο.

 

Jacques Prévert | Άδεια εξόδου

Έβαλα το πηλήκιό μου στο κλουβί
και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι
Ώστε λοιπόν
δε χαιρετάμε πια
ρώτησε ο διοικητής
Όχι
δε χαιρετάμε πια
απάντησε το πουλί
Α, καλά
Με συγχωρείτε νόμιζα πως χαιρετάμε
είπε ο διοικητής
δεν είναι θέμα όλοι κάνουμε λάθη
είπε το πουλί.

Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης

20 βήματα μπροστά -Χόρχε Μπουκάι

 

 Το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι να ζεις μια ζωή χωρίς να παίρνεις κανένα ρίσκο.

20 ΒΗΜΑΤΑ = 20 ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΒΗΜΑ 1: Γνώθι σαυτόν = Βρες το χρόνο να κοιτάξεις εντός σου.

ΒΗΜΑ 2: Αποφάσισε να είσαι ελεύθερος = Αν θέλεις να είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, πάψε να προαποφασίζεις το βαθμό δυσκολίας των πραγμάτων.

ΒΗΜΑ 3: Να είσαι ανοιχτός στην αγάπη = Βρες κάποιον που θα σε απολαμβάνει χωρίς να σε θεωρεί κτήμα του.

ΒΗΜΑ 4: Μην ξεχνάς να γελάς = Το γέλιο είναι υγεία, όμως προσοχή: υπάρχει κι ένα γέλιο άχρηστο, κακό, που αρρωσταίνει.

ΒΗΜΑ 5: Ν’ ακούς καλύτερα = «Ακούω» πάει να πει: Α-Κ-Ο-Υ-Ω.

ΒΗΜΑ 6: Να μαθαίνεις με ταπεινότητα = Κανείς δεν κατέχει την αλήθεια. Δέξου το.

ΒΗΜΑ 7: Να είσαι πάντα εγκάρδιος = Χωρίς τρυφερότητα δεν πας μακριά. Η νίκη πάει χέρι χέρι με την αγάπη.

ΒΗΜΑ 8: Τακτοποίησε τα εντός και τα εκτός = Σημαντικό vs. δευτερεύον.

ΒΗΜΑ 9: Γίνε καλός «πωλητής» = Δώσε στον άλλον την ευκαιρία να καταλάβει ποιος είσαι.

ΒΗΜΑ 10: Διάλεξε καλή παρέα = Για να μη χάσουμε τους άλλους, χάνουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι χάνουμε και τους άλλους.

ΒΗΜΑ 11: Αναβάθμισε τη γνώση σου χωρίς προκαταλήψεις = Ως εδώ, καλά. Μετά τι;

ΒΗΜΑ 12: Να είσαι ευρηματικός = Καλό πράγμα η εμπειρία, αλλά για να οραματιστείς και να δημιουργήσεις, πρέπει κάποιες φορές να την κάνεις λίγο πέρα.

ΒΗΜΑ 13: Αξιοποίησε το χρόνο σου = Ωραίες οι ευχάριστες εκπλήξεις. Δική σου υπόθεση να τις αφήσεις να μπουν στο δρόμο σου.

ΒΗΜΑ 14: Απόφυγε εξαρτήσεις και προσκολλήσεις = Σηκώνεις χίλια βάρη μόνο από συνήθεια και δεν μπορείς πια να περπατήσεις. Τι απ’ όλ’ αυτά θα κρατούσες σ’ ένα ναυάγιο;

ΒΗΜΑ 15: Πάρε μόνο ελεγχόμενα ρίσκα = Το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι να ζεις μια ζωή χωρίς να παίρνεις κανένα ρίσκο.

ΒΗΜΑ 16: Διαπραγματεύσου τα αναγκαία = Προτιμώ να εγκαταλείπω παρά να θυσιάζομαι. Προτιμώ να συμφωνώ παρά να διαπραγματεύομαι.

ΒΗΜΑ 17: Ζήσε ισότιμα χωρίς ανταγωνισμούς = Αμφισβητώ τα «καλά» του άγριου ανταγωνισμού. Άλλο «γίνομαι καλύτερος» κι άλλο «είμαι καλύτερος από τους άλλους».

ΒΗΜΑ 18: Μη φοβάσαι την αποτυχία = Μόνο μέσα απ’ τα λάθη μαθαίνεις. Αν κάνεις τα πάντα εξαρχής καλά, δε θα μάθεις ποτέ τίποτα.

ΒΗΜΑ 19: Ξεκίνα πάλι = Όταν τα ’χεις κάνει όλα χάλια δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις. Ξεκίνα πάλι απ’ την αρχή.

ΒΗΜΑ 20: Μην αμφιβάλλεις για το τελικό αποτέλεσμα = Δεν είσαι εσύ ο περίγελος του κόσμου. Αν πιστέψεις ότι στο τέλος θα πετύχεις, τότε θα βρεις τη δύναμη να ρισκάρεις και τον τρόπο για να συνεχίσεις.

Εμείς, ως άνθρωποι της Δύσης, έχουμε ανάγκη να επεμβαίνουμε, να χειραγωγούμε, να προσανατολίζουμε και να ρυθμίζουμε. Θέλουμε να νιώθουμε πως είμαστε οι διεκπεραιωτές των νόμων του σύμπαντος — και αυτό δεν το βρίσκω κακό. Καλώς ή κακώς, ό,τι συμβαίνει στον κόσμο περιέχει σ’ ένα ποσοστό και τη δική μας εμπλοκή στις καταστάσεις της ζωής. Αποδεχόμενοι αυτό το γεγονός, καταλαβαίνουμε πως στο προσωπικό, στο οικογενειακό και στο κοινωνικό, πρέπει να προσθέσουμε το όνειρο και την πραγματοποίηση, την επιθυμία και το σχεδιασμό, την ανάγκη και τη δράση, την αξία και τη δουλειά, την υπομονή και το ρυθμό, την επιμονή και τη δημιουργικότητα.
Χόρχε Μπουκάι

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ Με το ταξί καλπάζοντας

 

Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα
σαν άμαξα δαιμονισμένη.
Μαστίγωσε τους μαύρους σου αμαξά
ρίξε στην Πανεπιστημίου τ’ άλογα σου
με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας
τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των περιπτέρων
καθώς μεθάω μέσα στη νύχτα τόσων φώτων
που με καλούν από τον πύργο των πιδάκων.
Βίτσισε λέω και στρίψε την Ομόνοια
ο Κόμης μες στα τόσα μύχια δώματα
εδώ τα εξαίσια σώματά του βασανίζει
μια βουή που κάθεται στα κόκαλά μου ομίχλη ^.
χύσου λοιπόν στην ασφαλή μας άσφαλτο
κει που κοπάζουν τα ουρλιαχτά, στην κατηφόρα.
Μάρνη κι εγώ βουλιάζω πιο βαθιά στο κάθισμά μου
με τον καπνό μου σαν Ζορό να με τυλίγει
να με προδίνει μόλις φτάνει μπρος στο τζάμι
κι ο αγέρας τον αρπάζει από την μπέρτα.

Θα μείνεις τέλος μόνο εσύ κι’ εγώ αμαξά
εγώ που έχω από πριν σοφά μετρήσει
τις πιθανές γωνίες των καθρεπτών σου
για να μη δεις ποτέ το πρόσωπό μου
και μες στην άπνοια της πλατείας που χλιμιντρίζει
να μη με δεις τώρα σαν κατεβαίνω
που θα φυσήξω λίγο την κορφάδα των μαλλιών σου
για να μου πουν
χωρίς να νιώσεις
Καληνύχτα.

Γιάννης Βαρβέρης