Ο Δημήτρης Χριστούλας ζει στις καρδιές μας

 

 ΤΟ ΜΟΝΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ / ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ (11 χρόνια μετά, Αυτή την υπόσχεση σου δίνουμε, αντί για μνημόσυνο)

Ήταν 4 Απριλίου του 2012 όταν ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το ελληνικό Κοινοβούλιο, στην περίοδο της λεγόμενης δημοσιονομικής κρίσης η οποία ακόμα δεν τελείωσε και στην οποία ήρθαν να προστεθούν κι άλλες κρίσεις.

Ο συνταξιούχος φαρμακοποιός και αγωνιστής προχώρησε σε αυτή την πολιτική πράξη γιατί «η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσης που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα».

Στο σημείωμα, που είχε στην τσέπη του σακακιού του, έγραφε επίσης: «Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου»

Ο Δημήτρης Χριστούλας ζει στις καρδιές μας

 

Η κίνησή του να αυτοκτονήσει, σαν σήμερα, 4 Απριλίου του 2012, στο πλέον κεντρικό σημείο της Αθήνας, μάλιστα, είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ο λόγος για τον Δημήτρη Χριστούλα, που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του σε ηλικία 77 ετών, χτυπημένος από την κρίση στη χώρα, απέναντι ακριβώς από τη Βουλή.

«Δεν αυτοκτονώ, με σκοτώνουν», ήταν τα τελευταία του λόγια πριν δώσει τέλος στη ζωή του με ένα πιστόλι, αφήνοντας δίπλα του ένα σημείωμα με το οποίο κατακεραύνωνε τον πολιτικό κόσμο και τις πολιτικές των μνημονίων. 

Κάποιοι δεν ξέχασαν τον φαρμακοποιό που αποφάσισε να προχωρήσει στο απονενοημένο διάβημα στην πλατεία Συντάγματος, όπως αποδεικνύουν τα σημειώματα που άφησαν στο σημείο που αυτοκτόνησε.

9 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ

κύριε Δημήτρη, ο αγώνας σου θα συνεχίζεται μέχρι τα όνειρά σου να γίνουν εφιάλτες τους...

Μπορεί να πέρασαν 9 χρόνια χωρίς δικαίωση,

Να ξέρεις όμως πως εμείς ακόμα μένουμε πίσω απ' τους τοίχους μας ορθοί με τη γροθιά μας υψωμένη σαν κεραία να αιχμαλωτίζει τα κύματα της φωνής σου,

την ακοή τεντωμένη για να ρουφά τον αντίλαλο των πυροβολισμών της καρδιάς σου...