Fair Play Μανόλης Ἀναγνωστάκης (ὁ ποιητὴς ὑπογράφει ὡς: Μανοῦσος Φάσσης) Τῷ φίλω Μ.Ἄν. Πόσες χιλιάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση, σ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες, στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες. Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης. Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια». Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις. Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις». Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕν...
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα