VIA NEGATIVA

    Θα ’ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα… (Κατερίνα Γώγου) Θα ’ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα. Να το θυμάσαι Μαρία. Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη –μη βλέπεις εμένα– μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα άκου θά ’ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θα ’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. Οι άνθρωποι –σκέψου!– θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας. Είναι Μαρία –δε θέλω να λέω ψέματα– δύσκολοι καιροί. Και θά ’ρθουνε κι άλλοι. Δεν ξέρω –μην περιμένεις κι από μένα πολλά– τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος». Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά...

    Καλημέρα, γιατρέ μου. Μη. Μη σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό. Τα γνωστά. Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ -ξέρετε τώρα εσείς- Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο βολέψτε με τέλος πάντων με τους ομοίους σας περάστε με στους χαφιέδες σας πηδήξτε με αν θέτε ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας. Τσάκω τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο και φέρ’ τη συνταγή γιατί τέρμα η υπομονή μου, παλιόπουστε κι όπου να ‘ναι θα εκραγεί. Μη. Μη σηκώνεστε, γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό. Ευχαριστώ. Καλημέρα σας.

    Τώρα είναι ήσυχα … Η θάλασσα λείπει μακριά και τα κοράκια δεν τρώνε σάπια συκώτια απ’ το ουίσκι. Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Το κόμμα διασπάστηκε στα χίλια και ο Μπερλίνγκουερ έπλεξε με το βελονάκι κουβέρτα να κουκουλώσουμε τις ταξικές ανησυχίες μας. Η τάξη που θα ‘φερνε την αλλαγή αποκοιμήθηκε. Μπορούμε κι εμείς να παίξουμε την ηγεσία. Κοιμήσου … τώρα είναι ήσυχα. Η εποχή μας. Νάνι φαΐ και πήδημα. Οι τραμπούκοι προσεύχονται στο μαξιλάρι μας κι οι δολοφόνοι δουλεύουν για μας.