VIA NEGATIVA

  «Έβλεπε τη δημιουργία ως αλυσίδα συνέχειας ευθύνης και τόλμης» Ο  Μάνος Χατζιδάκις  δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος συνθέτης· υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς καθοδηγητές του ελληνικού πολιτισμού. Για μένα όμως ήταν και κάτι βαθύτερο: ο άνθρωπος που, με γενναιοδωρία και διορατικότητα, πρότεινε το όνομά μου για την ταινία «Το ταξίδι», δίνοντάς μου την πρώτη μεγάλη μου ευκαιρία στον κινηματογράφο. Η πράξη του αυτή δεν ήταν μόνο μια στήριξη σε έναν νέο καλλιτέχνη – ήταν μια απόδειξη του τρόπου με τον οποίο έβλεπε τη δημιουργία: ως μια αλυσίδα συνέχειας, ευθύνης και τόλμης. Ο Μάνος μάς δίδαξε ότι η μουσική μπορεί να είναι ταυτόχρονα βαθιά ελληνική και παγκόσμια. Η σκέψη του, η ευαισθησία του, το θάρρος του να πει τα πράγματα με το όνομά τους, όλα αυτά λείπουν σήμερα. Μα παραμένουν ζωντανά μέσα από το έργο του. Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του, δεν τον θυμόμαστε απλώς· τον ακούμε. Και κάθε φορά που ακούγεται η μουσική του, γεννιέται ξανά.

    ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ Κάποτε ένας μεσήλικας κύριος την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι του άκουσε θόρυβο. Κατάλαβε πως ήταν ληστής μέσα. Αμέσως είδε να έχει κάνει φτερά το ολοκαίνουργιο πανάκριβο στερεοφωνικό του. Βγήκε στο μπαλκόνι κι αντίκρισε τον ληστή, έναν νεαρό να ακροβατεί στην μεσοτοιχία με το διπλανό διαμέρισμα και με το στερεοφωνικό στα χέρια του. Έκανε ησυχία για να μην τον τρομάξει, και πέσει και σκοτωθεί. Ο νεαρός εισβολέας σαν είδε τον ιδιοκτήτη έπεσε στο κενό ευτυχώς από μικρό ύψος. Έντρομος ο ιδιοκτήτης τηλεφώνησε αμέσως στις Πρώτες Βοήθειες κι έπειτα πήγε γρήγορα κάτω να δει σε τι κατάσταση βρισκόταν ο κλέφτης. Τον ρώτησε αν είναι καλά. Τον συνόδευσε στο νοσοκομείο με το νοσοκομειακό όχημα. Στους γιατρούς που τον ρώτησαν από που ήξερε τον νεαρό τραυματία, απάντησε ”Είναι συγγενής μου”. Όλη την ώρα κι αφού οι γιατροί ενημέρωσαν πως δεν διατρέχει κίνδυνο η ζωή του, εκείνος του χάιδευε το κεφάλι. Τον ρωτούσε αν είναι μόνος στο...