Είναι βάρβαρο μετά το Άουσβιτς να γράψει κανείς ποιήματα...
Η φράση
αυτή του Τέοντορ Αντόρνο μαρτυρά το μέγεθος της ερήμωσης μπροστά στην
οποία βρέθηκε η καλλιτεχνική δημιουργία μετά το Ολοκαύτωμα και,
ειδικότερα, η ποίηση ως τέχνη υμνητική της ζωής.
Ποιήματα, ωστόσο,
συνέχισαν να γράφονται, επειδή η ποίηση είναι ακριβώς αυτό: Μια κραυγή
απόγνωσης απέναντι και ενάντια σε κάθε χαλασμό. Η καταισχύνη και το
όνειδος για το αναπόφευκτο παρελθόν φαίνεται να κατατρύχει εφιαλτικά και
για μεγάλο χρονικό διάστημα τους γερμανόφωνους ποιητές και ποιήτριες. Η
αναπνοή τους βαραίνει και εξωθούνται, ως άλλοι Κάιν, να βρουν στο στίχο
καταφύγιο από το ανελέητο κυνήγι των Ερινυών. Και να δομήσουν, με υλικά
τις λέξεις τους, μια νέα πραγματικότητα.
"Μετά το Άουσβιτς" η ποίηση
-όσο υπάρχει ανθρώπινη μνήμη- δεν θα μπορούσε να παραμείνει ίδια. Καθώς
όμως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και η καινούργια ζωή μπορεί αθώα να
ξαναγελάσει, ο ποιητής απλώνει και πάλι το χέρι του προς το μέρος μας
για να μας προσκαλέσει σε ένα λυρικό ταξίδι στα φθινοπωρινά, μελαγχολικά
ή ηλιόλουστα τοπία της ψυχής.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου
