VIA NEGATIVA

    ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι. Σαν να ’μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’ ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».  

  Εδώ στου δρόμου τα μισά           έφτασε η ώρα να το πω Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ           γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα Στ' αληθινά στα ψεύτικα           το λέω και τ' ομολογώ Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ           μες στη ζωή πορεύτηκα Όσο κι αν κανείς προσέχει           όσο κι αν τα κυνηγά Πάντα πάντα θα 'ναι αργά           δεύτερη ζωή δεν έχει. Από τη συλλογή Τα Ρω του έρωτα (1972) [πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, «Το παράπονο», Ποίηση , Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 298-299]