VIA NEGATIVA

     Η φάτσα του ανθρώπου που καθότανε δίπλα του δεν του θύμιζε τίποτα, παρά την επίμονη αίσθηση πως κάπου αλλού τον συνάντησε, πως κάποτε είχε βρεθεί με τούτον τον άνθρωπο σε κάποια περίπλοκη και αξεδιάλυτη σχέση.      Τα χαρακτηριστικά του προσώπου δεν του έλεγαν τίποτα, όλα κοινότατα άλλωστε, πλην της μύτης, που ενώ στρωτά κατηφόριζε, ξαφνικά απέληγε σ’ ένα υπερφυσικό κρικάκι κρεμάμενο ανάμεσα στα δυο του ρουθούνια. Ακόμα λοιπόν κι αυτή η τόσο χαρακτηριστική στην κατάληξη μύτη του ήτανε άγνωστη.      Εξάλλου, η επίμονη αίσθηση της γνωριμίας τον γράπωνε όταν ο άνθρωπος έστρεφε πλάτες να δει κάτι απ’ το παράθυρο έξω, όταν δεν έβλεπε πρόσωπο, παρά ένα μέρος του σβέρκου, το τριχωτό του κρανίου, το πώς πέφταν οι τρίχες και στρώνανε από την κορυφή προς τα κάτω.      Μυστήριο! Μέχρι τότε δεν τον είχε εξαπατήσει η μνήμη του. Βγαίνοντας έξω μετά είκοσι χρόνια φυλάκιση, με κανέναν δεν λάθεψε. Όταν συναντο...