Κόκκινο Μέτωπο (Λουί Αραγκόν) -Front rouge (poème) Louis Aragon

 

ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ (Λουί Αραγκόν)

Ένα γλύκισμα για το σκυλί μου

Ένα δάχτυλο συμπόνιας. Καλά κυρία μου.

Είμαστε στου Μαξίμ(1) εν έτει σωτηρίω

χίλια ενιακόσια τριάντα.

Βάζουν χαλιά κάτου από τις μπουκάλες

για να μη προσκρούσει ο αριστοκρατικός τους κώλος

στις δυσκολίες της ζωής

χαλιά για να κρύβουν τη γη

χαλιά για να σβήσουν

το θόρυβο της σόλας των παπουτσιών των γκαρσονιών.

Τα ποτά πίνονται με καλαμάκια

που τα τραβάει κανείς από ένα μικρό ρούχο προφυλακτικό.

Ευαισθησία.

Υπάρχουν πίπες ανάμεσα στα τσιγάρα και στον άνθρωπο

και στ’ αυτοκίνητα σούστες

σκάλες υπηρεσίας γι’ αυτούς

που κουβαλούν πακέτα

και μεταξωτό χαρτί γύρω στα πακέτα

και χαρτί γύρω στο μεταξωτό χαρτί

γιατί όσο θέλει κανείς δεν κοστίζει.

Τίποτες το χαρτί ούτε το μεταξωτό χαρτί ούτε τα καλαμάκια

ούτε η σαμπάνια ή τόσο λίγο

ούτε η σταχτιέρα ρεκλάμα ούτε το στουπόχαρτο

ρεκλάμα ούτε το μερολόγιο

ρεκλάμα ούτε τα φώτα

ρεκλάμα ούτε οι εικόνες στους τοίχους

ρεκλάμα ούτε οι γούνες επάνου στην κυρία

ρεκλάμα ρεκλάμα οι οδοντογλυφίδες

ρεκλάμα η βεντάλια και ρεκλάμα ο άνεμος

τίποτες δεν κοστίζει τίποτες και για τίποτες

υπηρέτες ζωντανοί σας προσφέρουν στο δρόμο αγγελίες.

Πάρτε είναι τζάμπα

η αγγελία και το χέρι που τη προσφέρει

μη κλείνετε την πόρτα

φροντίζει γι’ αυτό το Μλουντ(2) γλυκειά μου

ως τις σκάλες που ξέρουν ν’ ανεβαίνουν μόνες τους

στα μεγάλα τα μαγαζιά.

Οι μέρες είναι βελουδένιες

οι άνθρωποι από ομίχλη κόσμος μπαμπακοντυμένος

χωρίς χτυπήματα.

Δεν είναι τρελοί. Φασόλια. Το σκυλί μου.

Μα είχε ακόμα την αρρώστια

Ω ρολόγια ρολόγια κομψά

πόσα γεννήσατε όνειρα στους αρραβωνιασμένους

στους περιπάτους τους στις πλατιές λεωφόρες

και το κρεβάτι του Λουδοβίκου ΧVΙ με ένα χρόνο πίστωση.

Μέσα στα κοιμητήρια ο κόσμος αυτής της τόσο καλά λαδωμένης χώρας

φέρεται με μαρμάρινη ευπρέπεια

τα μικρά τους σπίτια μοιάζουν

με τη σκεπή [δυσδιάκριτο].

Πόσο νάχουν φέτος τα χρυσάνθεμα.

Λουλούδια για τους πεθαμένους για τις μεγάλες καλλιτέχνιδες.

Το χρήμα ξοδεύεται για τα ιδανικά.

Εξάλλου η φιλανθρωπία κάνει τα ναύρα φορέματα να σέρνουνται

μέσα στις σκάλες σας λέω μόνον αυτό

η πριγκιπέσσα παρά είναι καλή

για την ευγνωμοσύνη που της δείχνουν.

Μόλις το λεν το φχαριστώ

είναι το παράδειγμα των μπολσεβίκων.

Δυστυχισμένη Ρουσία

η Ε.Σ.Σ.Δ.

η Ε.Σ.Σ.Δ. ή όπως τη λεν Ε.Σ.Σ.Δ.

Σ.Σ. πώς είναι Σ.Σ. Σ.

Σ.Σ.Δ. Σ.Σ.Δ. Σ.Σ.Δ. ω αγαπητή μου

σκεφθείτε το Σ.Σ.Σ.Δ.

Είδα τις απεργίες της Βόρειας Γαλλίας

εγώ γνωρίζω το Μπερκ και Παρί-Πλαζ(3)

Μα όχι τις απεργίες Σ.Σ.Σ.Δ.

Σ.Σ.Σ.Δ. Σ.Σ.Σ.Δ  Σ.Σ.Σ.Δ.

(Μετάφραση ΝΙΚΗΤΑ ΡΑΝΤΟΥ)

(1) Γνωστό ντάνσιγκ του Παρισιού

(2) Το μηχάνημα που κλείνει αυτόματα τις πόρτες

(3) Κοσμικές λουτροπόλεις

Ο Πόλεμος (Μανόλη Αναγνωστάκη)

 

 

Ο Πόλεμος (Μανόλη Αναγνωστάκη)

Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα. Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέχουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια Έχει όμως κανείς και τις διασκεδάσεις του, δεν μπορείς να πεις· απόψε λ.χ. σε τρία θέατρα πρεμιέρα.  Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί.  Στο λιμάνι τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα των καινούριων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε γραμμή. Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε μια τιμητική διαθεσιμότητα. «Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι (εδώ θα μπει το όνομα, που για τώρα δεν έχει σημασία), ετών 8 κτλ. κτλ.» Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κοκαλιασμένα περιμένανε απ’ ώρα τον Ισπανό με τα τσιγαρόχαρτα.   Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε κάποτε σαν κι εσένα. Με πρόσωπο και με κεφάλι.   Οσονούπω όμως, ας τ’ ομολογήσουμε, ο καιρός διορθώνεται και νά που στο διπλανό κέντρο άρχισαν κιόλας οι δοκιμές. Αύριο είναι Κυριακή. Σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει Και ρυθμικά χτυπήσανε μια μια οι ώρες κι ανοίξανε πόρτες και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες κι οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές    Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος! Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα. Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!

Πάτα το το γαμήδι

 

Το Νατοϊκό σφυρί και το Ρώσικο αγγούρι (ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ - διδακτικόν)

 Ένας Αμερικάνος κι ένας Ρώσος στην προσπάθειά τους να παραβγούν ποιος την έχει πιο μεγάλη την πρόοδο αρχίζουν τις υπερβολές:

Εμείς στο Αμέρικα έχουμε ουρανοξύστες που φτάνουν μέχρι τα σύννεφα. Τις προάλλες, είχα ανέβει στην ταράτσα του ουρανοξύστη μου στη Φλόριντα και κάρφωνα μια πέργολα με ένα σφυρί. Ξαφνικά μου πέφτει το σφυρί , κατεβαίνω με το ασανσέρ- αστραπή να το πιάσω αλλά βαρέθηκα να το περιμένω επειδή ακόμα έπεφτε... Φαντάζομαι ότι και τώρα που μιλάμε ακόμα πέφτει!

Αυτό δεν είναι τίποτα... Εγώ τις προάλλες φύτεψα μια αγγουριά στην Κριμαία που έχω το εξοχικό μου και βγάζει, που λες, ένα αγγούρι που διπλασιάζεται κάθε δευτερόλεπτο. Περνάει θάλασσες, βουνά, ποτάμια, περνάει και τον Ατλαντικό, φτάνει στη Φλόριντα κι αρχίζει να ανεβαίνει τον ουρανοξύστη σου. Φτάνει στο χιλιοστό όροφο που μένεις και κατευθύνεται στην κρεβατοκάμαρα που κοιμάται η γυναίκα σου.

Σταμάτα, σταμάτα... Δεν θέλω να ακούσω άλλο!

Θα ακούσεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Άμα δεν πέσει το σφυρί δεν σταματάει το αγγούρι!