Ἑ σπερινός της ἀ γάπης- Γιάννης Βαρβέρης Ἡ πόλη μὲ ὀβελίες ἀλλοῦ γιορτάζει. Σταθμὸς Πελοποννήσου κι ἀπομεσήμερο τοῦ Πάσχα σὲ παγκάκι μόνον ἐσὺ κι ἐγὼ καθόμαστε, μητέρα. Εἴμαστε γέροι πιὰ κι οἱ δυὸ κι ἐγὼ ποὺ γράφω ποιήματα πιὸ γέρος. Ἀλλὰ ποῦ πήγανε τόσοι δικοί μας; Μέσα σὲ μιὰ ἑβδομάδα δὲν ἀπόμεινε κανείς. Ἦταν Μεγάλη βέβαια γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις θέλουν πολὺ γιὰ νὰ ὑποκύψουν οἱ κοινοὶ θνητοί; Ἔτσι ἀκριβῶς, ἀπὸ τὰ Βάγια μέχρι σήμερα θὰ ’πρεπε κάπως νὰ ’χαμε κι ἐμεῖς χωρέσει. Ὅμως τὸ Πάσχα τέλειωσε, μητέρα Κι ἐμεῖς τί θ’ ἀπογίνουμε σ’ ἕνα παγκάκι/ ἀθάνατοι καθὼς νυχτώνει; («Ὁ ἄνθρωπος μόνος», ἔκδ. Κέδρος, 2009)
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα