VIA NEGATIVA

    Δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ μαῦρε ἀδερφέ μου δόντια ποὺ ἔχεις μαργαριτάρια δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή. Φοβοῦνται Ῥόμπσον φοβοῦνται τὴν αὐγή, ν᾿ ἀκούσουνε φοβοῦνται καὶ ν᾿ ἀγγίσουν φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουν φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουνε σὰν τὸν Φερχὰτ (Ἀλήθεια θὰ ῾χετε κι ἐσεῖς ἕναν Φερχὰτ οἱ νέγροι πῶς νὰ τόνε λένε Ῥόμπσον;) Φοβοῦνται τὰ γεννήματα τὴ γῆς τὸ γάργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆς πηγῆς φοβοῦνται νὰ θυμοῦνται καὶ τὶς χαρές τους τὸ χέρι ἑνὸς φίλου δὲν ἔσφιξε ποτέ τους τὸ χέρι τους ζεστὸ σὰν τὸ πουλὶ χωρὶς νὰ θέλει σκόντα προμήθειες ἡ κάποια ἀναβολὴ στὴ πλερωμή. Φοβοῦνται τὴν ἐλπίδα φοβοῦνται Ῥόμπσον νὰ ἐλπίσουν φοβοῦνται καναρίνι πού ῾χεις φτερὰ ἀητοὺ φοβοῦνται τὰ τραγούδια μας μὴ τοὺς τσακίσουν. Ὀχτώβρης 1949

    Μ Ο Ν Α Κ Ρ Ι Β Η  Μ Ο Υ  του Ναζίμ Χικμέτ — Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο μου λες στο τελευταίο σου γράμμα: «πάει να σπάσει το κεφάλι μου, σβήνει η καρδιά μου, Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω». Θα ζήσεις, καλή μου, θα ζήσεις, Η ανάμνησή μου σαν μαύρος καπνός θα διαλυθεί στον άνεμο. Θα ζήσεις, αδελφή με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ῾να χρόνο τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα. Ο θάνατος Ένας νεκρός που τραμπαλίζεται στην άκρη του σκοινιού σε τούτον ῾δω το θάνατο δεν αντέχει η καρδιά μου. Μα νά ῾σαι σίγουρη, πολυαγαπημένη μου, αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρι ενός φουκαρά ατσίγγανου περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια του Ναζίμ να δουν το φόβο. Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού θα δω τους φίλους μου και σένα. Και δε θα πάρω μαζί μου κάτου από το χώμα παρά μόνο την πίκρα ενός ατέλειωτου τραγουδιού. Γυναίκα μου Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά Μέλισσά μου με τ...