Έκλαιγε! Του έπιασα, λοιπόν, το χέρι για να τον συνεφέρω και για να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα με ένα κόμπο στο λαιμό: Σου υπόσχομαι πως στο τέλος θα νικήσει το δίκιο και γρήγορα θα έρθει η ειρήνη. Μα και βέβαια του 'λεγα ψέμματα. Το ξέρω πως δεν πρόκειται να νικήσει το δίκιο κι ούτε η ειρήνη θα έρθει γρήγορα, αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Έχω αυτή τη λαθεμένη ιδέα που λέει πως, αν μπορούμε με ένα κόλπο να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα πάρουν ένα δρόμο σωστό. Και τότε, τα πράγματα θα τα δεχτούμε όπως είναι. Η απανθρωπιά και το δίκιο θα βόσκουν παρέα στον κάμπο, ο θεός θα είναι αδελφός με το σατανά και το θύμα θα βρει αγάπη από το φονιά του. Όμως τα δάκρυα με τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ολοένα ξεχύνονται σαν πλημμύρα και χαλάνε το ψεύτικο φτιασίδωμα της ειρήνης. Και γι αυτό, για την πίκρα των δακρύων που επιμένουν, άσε τα μάτια να εξαγνιστούν και να...
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα