Είναι βάρβαρο μετά το Άουσβιτς να γράψει κανείς ποιήματα...

 

Είναι βάρβαρο μετά το Άουσβιτς να γράψει κανείς ποιήματα...
Η φράση αυτή του Τέοντορ Αντόρνο μαρτυρά το μέγεθος της ερήμωσης μπροστά στην οποία βρέθηκε η καλλιτεχνική δημιουργία μετά το Ολοκαύτωμα και, ειδικότερα, η ποίηση ως τέχνη υμνητική της ζωής.
Ποιήματα, ωστόσο, συνέχισαν να γράφονται, επειδή η ποίηση είναι ακριβώς αυτό: Μια κραυγή απόγνωσης απέναντι και ενάντια σε κάθε χαλασμό. Η καταισχύνη και το όνειδος για το αναπόφευκτο παρελθόν φαίνεται να κατατρύχει εφιαλτικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα τους γερμανόφωνους ποιητές και ποιήτριες. Η αναπνοή τους βαραίνει και εξωθούνται, ως άλλοι Κάιν, να βρουν στο στίχο καταφύγιο από το ανελέητο κυνήγι των Ερινυών. Και να δομήσουν, με υλικά τις λέξεις τους, μια νέα πραγματικότητα.
"Μετά το Άουσβιτς" η ποίηση -όσο υπάρχει ανθρώπινη μνήμη- δεν θα μπορούσε να παραμείνει ίδια. Καθώς όμως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και η καινούργια ζωή μπορεί αθώα να ξαναγελάσει, ο ποιητής απλώνει και πάλι το χέρι του προς το μέρος μας για να μας προσκαλέσει σε ένα λυρικό ταξίδι στα φθινοπωρινά, μελαγχολικά ή ηλιόλουστα τοπία της ψυχής. 

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΦΩΝΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ)

Ο Παύλος Φύσσας ζει! Τσακίστε τους ναζί

 

Η οικογένεια του Παύλου συσπειρώνει με τον Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη στη μάχη κατά τού φασισμού που είναι καθημερινή - Βλέπουμε την alt-right πώς στοιχειώνει τον δημόσιο λόγο.

Δεν τον θέλαμε νεκρό και σύμβολο. Μαζί μας τον θέλαμε, ανάμεσά μας.

Σήμερα έχουμε γλέντι, παιδιά. Στα Λιπάσματα. Για τον Παύλο. Έτσι τιμάμε εμείς τους νεκρούς μας. Με γλέντι και τραγούδι.

Πάμπλο Πικάσο - Γκουέρνικα/ Γκερνίκα

 

8 Απριλίου

Πάμπλο Ρουίθι Πικάσο, περισσότερο γνωστός ως Πάμπλο Πικάσο, (ισπανικά: Pablo Ruiz y )

Σύντομο όνομα: Πάμπλο Πικάσο

Θάνατος: 8 Απριλίου 1973; Μουζέν, Γαλλία

Αιτία θανάτου: πνευμονικό οίδημα και έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Στη διάρκεια της Κατοχής

ο Γερμανός πρέσβης στο Παρίσι Όττο Άμπετζ

επισκέπτεται τον Πικάσο στο εργαστήρι του.

Φεύγοντας, βλέπει τη φωτογραφία της Γκουέρνικα.

«Εσείς το κάνατε αυτό », ρωτά το ζωγράφο.

Και εκείνος του απαντά λακωνικά: «Όχι εσείς».

Από το 1939 ο επικός πίνακας βρισκόταν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, περιμένοντας να σημάνει η ώρα της δημοκρατίας για την Ισπανία.

Το 1969 ο Φράνκο είχε το θράσος να τον διεκδικήσει προκαλώντας την οργή του μεγάλου ζωγράφου.

Ο Πικάσο επανέλαβε πως πρόθεσή του ήταν το έργο να επιστρέψει στην Ισπανία μόνο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα του.

Η Γκουέρνικα επιστρέφει στην Ισπανία στις 10 Σεπτεμβρίου του 1981.

Οι Ισπανοί βλέπουν το έργο που συμβόλιζε την εθνική τους τραγωδία να τοποθετείται στο Μουσείο του Πράδο.

«Αυτός δεν είναι πίνακας»

έλεγαν οι Ισπανοί.

«Είναι βόμβα έτοιμη να εκραγεί».

Η Γκουέρνικα ζει και κεραυνοβολεί.

Έχει ξαναγίνει επικίνδυνη στις μέρες μας.

Όχι μόνο στην Ισπανία. Παντού γύρω μας.

Η Γκουέρνικα σήμερα εξακολουθεί να δικαιώνει τον δημιουργό της που είχε πει:

«Αν ένα έργο δεν μπορεί να ζήσει πάντα στο παρόν,

δεν υπολογίζεται καθόλου».

Και όποιος θέλει μπορεί να κοιτάξει γύρω του και να δει την δική του Γκουέρνικα...