Πηγαίνει αργά στο σινεμά, μάλιστα στον εξώστη. Σ' έργα κατά προτίμηση, βουβά και θαμπωμένα. Κι εκεί - μέσα στους τόσους εξευτελισμούς - η μόνη του χαρά να βλέπει τις γυναίκες της γενιάς γύρω απ' το τριάντα. Με κείνα τα βαθιά καπέλα, με τις σειρές τα περιδέραια, τα μάτια, τα κοντά μαλλιά∙ με τις ψιλές γλυκιές φωνές, με τις κινήσεις τους τις μητρικές. Σαν τη μητέρα, αλήθεια∙ σαν τη μάνα του των πρώτων παιδικών του χρόνων... Τότε που τον φωνάζανε μοναχογιό.
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα