VIA NEGATIVA

  Οι Οτεντόττοι είχαν μια πρωτόγονη ειλικρίνεια. Έλεγαν στον αιχμάλωτό τους: “Σε θρέφω για να σε φάω”. Φρικιαστικό. Μα τίμιο. Ήξερες καθαρά ότι αυτή ήταν η τύχη σου. Η σημερινή όμως Δημοκρατική μας κυβέρνηση δεν την έχει αυτή την ειλικρίνεια. Γιατί αν την είχε θα έλυε, επιτέλους, την επίμονη σιωπή της και θ’ απαντούσε απλά και στρογγυλά στον πολιτικό της αιχμάλωτο: “Μάλιστα. Σ’ αφήνω νηστικό για να σ’ αφανίσω. Για να σε δω με διαλυμένη την ανθρώπινη συνείδηση, ασπόνδυλο σκουλήκι. Δεν πέφτεις; Δεν υποτάσσεσαι; Δεν ενδίδεις; Τίμημα ο θάνατος”. Λίγα υγρά χιλιόμετρα έξω απ’ την πόλη των φώτων συμβαίνουν αυτά, μέσα σ’ ένα καθεστώς “απλής εκτόπισης” και μιας διαβίωσης απόλυτα “ανθρωπιστικής”. Σκεφθείτε τώρα τι θα συνέβαινε αν το καθεστώς ήταν “πειθαρχημένος περιορισμός” και η διαβίωση όχι απόλυτα “ανθρωπιστική”, αλλά κακή και απάνθρωπη. Και αυτό συμβαίνει. Εκτός πια αν έχουν ανατραπεί από τα βάθρα τους οι έννοιες της ζωής, αν έγιναν οι χωροφύλακες αρχάγγελοι και η πείνα ευεργεσία, και δε...

  Αη-Στράτης, Νοέμβρης 1950 Γραφει ο Γ. Ρίτσος απο το νησι του " Διχασμου" (κατά Κούλη) Ἀγαπημένε μου Ζολιό, σοῦ γράφω ἀπό τόν Ἁη-Στράτη. Βρισκόμαστε δῶ πέρα, κάπου τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι ἁπλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι μέ μιά τρύπια κουβέρτα στόν ὦμο μας μ' ἕνα κρεμμύδι, πέντε ἐλιές κι ἕνα ξεροκόμματο φῶς στό ταγάρι μας ἄνθρωποι ἁπλοί σάν τά δέντρα μπροστά στόν ἥλιο ἄνθρωποι πού δέν ἔχουμε ἄλλο κρίμα στό λαιμό μας ἐξόν μονάχα πού ἀγαπάμε ὅπως καί σύ τή λευτεριά καί τήν εἰρήνη. Ἀδελφέ μου Ζολιό, κάμποσα χρόνια τώρα τριγυρνᾶμε ἀπό ξερονήσι σέ ξερονήσι κουβαλώντας στή ράχη μας τίς σκηνές μας μήν προφταίνοντας νά στήσουμε τίς σκηνές μας μήν προφταίνοντας νά στήσουμε δυό λιθάρια νά βάλουμε πάνου τό τσουκάλι μας μήν προφταίνοντας νά ξυριστοῦμε καί νά καπνίσουμε μισό τσιγάρο στά γόνατα τῆς αὐγῆς. Ἀπό προσκλητήριο σέ προσκλητήριο ἀπό ἀγγαρεία σέ ἀγγαρεία κουβαλώντας στίς τσέπες μας κάτι παλιές φωτογραφίες τῆς ἄνοιξης - ὅσο πάει ξεθωριάζουν - δε γνωρίζονται - θἆταν αὐτός ὁ...