VIA NEGATIVA

  Που είσαι τώρα φως μου Ήτανε γραμμένο Νάμαι εδώ για πάντα Να σε περιμένω   Όσο κι αν κρατήσει Να μην το ξεχάσεις Όταν φτάσεις πάρε Πάρε όταν φτάσεις   Θα το γράψει ο τοίχος Θα το γράψει ο βράχος Πως δεν ήταν μόνο Ενός ανθρώπου λάθος   Θα το πει η σημύδα Θα το πει κι ο κέδρος Πως εδώ σκοτώνει Όπου βρει το κέρδος   Θα το πει η λεβάντα Θα το πει η μυρσίνη Πως κυλάει στα μάτια Η δικαιοσύνη   Μάτια του παιδιού μου Που δεν θα φιλήσω Δεν υπάρχει τρόπος πια Να σταματήσω   Μέχρι νάρθει ο πήχης Και το χαλινάρι Μέχρι να ‘ρθει η Νέμεσις Και να τους πάρει   Αν δεν βρω το τέρμα Δεν θα ησυχάσω Δεν θα σταματήσω Δεν θα ξαποστάσω   Δεν θα κάνω πίσω Και δεν θα ξεχάσω Θα σε πάρω εγώ Παιδάκι μου όταν φτάσω

    Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς Ανήμπορος στον ήλιο αρμενίζεις Συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής Συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής   Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις Και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές Το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές    Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς Τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις μ' ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς    Αυτά είπε σ' ένα ποιητή δικό μας Και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας

  Αισθήματα έχω αδελφικά για της ασφάλειας τα φτωχά λαγωνικά που με χιόνια και βροχές να με φυλάνε έχουν διαταγές   Μικρόφωνα βάζουν για ν' ακούν όσα από το στόμα μου περνούν τραγούδια και βρισιές κι αστεία στον καμπινέ και στην τραπεζαρία   Αδέρφια μου ασφαλίτες εσείς μόνο τον δικό μου ξέρετε τον πόνο   Εσείς ξέρετε πως η σκέψη μου είναι διαρκώς τρυφερή και παθιασμένη στον αγώνα αφιερωμένη   Λόγια που αλλιώς θα 'χαν χαθεί στα μαγνητόφωνά σας έχουνε γραφτεί Και για ύπνο όταν πάτε τα τραγούδια μου ξέρω τραγουδάτε   Ευχαριστώ γι αυτό πολύ συνεργάτες μου πιστοί

  Σε άδειο θέατρο χωρίς τους θεατές μέσα στη νύχτα σαν καράβι ταξιδεύεις βρίσκεις λιμάνια που βουλιάξανε στο χθες και να βρεθείς ξανά στο χάος κινδυνεύεις   Παλιές αγάπες αγιασμένες και μικρές κι άλλες που μείναν στον κόσμο κολασμένες σαν καραμέλες μες στο στόμα μας πικρές μας ταξιδεύουν κάθε βράδυ στοιχειωμένες Κάτι αγάπες αγιασμένες και μικρές Παλιές αγάπες   Είχα μι' αγάπη τ' όνειρό μου ν' ακουμπώ κι έγινε θέατρο κι αυτό πυρπολημένο δεν έχει πόρτα μήτε είσοδο να μπω μονάχα ένα θεατή και μεθυσμένο μονάχα ένα θεατή και μεθυσμένο