VIA NEGATIVA

    ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ     Οἱ ὑπάλληλοι ὅλοι λιώνουν καὶ τελειώνουν σὰν στῆλες δυὸ-δυὸ μὲς στὰ γραφεῖα. (Ἠλεκτρολόγοι θά ῾ναι ἡ Πολιτεία κι ὁ Θάνατος ποὺ τοὺς ἀνανεώνουν.) Κάθονται στὶς καρέκλες, μουτζουρώνουν ἀθῶα λευκὰ χαρτιά, χωρὶς αἰτία. «Σὺν τῇ παρούσῃ ἀλληλογραφίᾳ ἔχομεν τὴν τιμήν» διαβεβαιώνουν. Καὶ μονάχα ἡ τιμὴ τοὺς ἀπομένει, ὅταν ἀνηφορίζουνε τοὺς δρόμους, τὸ βράδυ στὶς ὀχτώ, σὰν κουρντισμένοι. Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τοὺς νόμους, σκέπτονται τὸ συνάλλαγμα, τοὺς ὤμους σηκώνοντας οἱ ὑπάλληλοι οἱ καημένοι

    Μικρή ασυμφωνία εις Α μείζον  Α! κύριε, κύριε Μαλακάση ,   ποιός θα βρεθεί να μας δικάσει,     μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο,   ίδια τον ένα και τον άλλο;       Τους τρόπους, το παράστημά σας,   το θελκτικό μειδίαμά σας,     το monocle που σας βοηθάει   να βλέπετε μόνο στο πλάι   και μόνο αυτούς να χαιρετάτε       όσοι μοιάζουν αριστοκράται,     την περιποιημένη φάτσα,   την υπεροπτική γκριμάτσα   από τη μια μεριά να βάλει   της ζυγαριάς, κι από την άλλη       πλάστιγγα να βροντήσω κάτου,   μισητό σκήνωμα, θανάτου     άθυρμα, συντριμμένο βάζον,   εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.   Α! κύριε, κύριε Μαλακάση ,       ποιός τελευταίος θα γελάσει;