VIA NEGATIVA

    Ακόμα κι ο θάνατος μάς κάνει να ντρεπόμαστε Με τα κορμιά μας παραμορφωμένα και στρεβλά Γεμάτα κεντίδια από σφαίρες και θραύσματα από οβίδες Τα ονόματά μας ακούγονται παραποιημένα στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις Οι φωτογραφίες μας, κολλημένες στους τοίχους των σπιτιών μας Ξεθωριάζουν και κιτρινίζουν Οι επιγραφές που χαράχτηκαν στις πλάκες των τάφων μας χάνονται μέρα με τη μέρα Καθώς τις σκεπάζουν οι ακαθαρσίες από τα πουλιά και τα ερπετά.   Κανείς πια δεν ποτίζει τα δέντρα που έριχναν τη σκιά τους στους τάφους μας. Ο ήλιος σαν μια γιγάντια φλόγα εξαφανίζει  ό,τι απόμεινε από τα πτώματά μας που σαπίζουν.

  Έκλαιγε! Του έπιασα, λοιπόν, το χέρι για να τον συνεφέρω  και για να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα με ένα κόμπο στο λαιμό:  Σου υπόσχομαι πως στο τέλος θα νικήσει το δίκιο  και γρήγορα θα έρθει η ειρήνη.  Μα και βέβαια του 'λεγα ψέμματα. Το ξέρω πως δεν πρόκειται  να νικήσει το δίκιο κι ούτε η ειρήνη θα έρθει γρήγορα,  αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Έχω αυτή τη λαθεμένη ιδέα που λέει πως,  αν μπορούμε με ένα κόλπο να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων,  όλα θα πάρουν ένα δρόμο σωστό.  Και τότε, τα πράγματα θα τα δεχτούμε όπως είναι.  Η απανθρωπιά και το δίκιο θα βόσκουν παρέα στον κάμπο,  ο θεός θα είναι αδελφός με το σατανά  και το θύμα θα βρει αγάπη από το φονιά του.  Όμως τα δάκρυα με τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσουν.  Ολοένα ξεχύνονται σαν πλημμύρα  και χαλάνε το ψεύτικο φτιασίδωμα της ειρήνης. Και γι αυτό, για την πίκρα των δακρύων που επιμένουν,  άσε τα μάτια να εξαγνιστούν και να...

  Εμένα μου φτάνει, Μου φτάνει  μοναχά να πεθάνω στη γη της Παλαιστίνης εκεί να έχω τον τάφο μου  στο χώμα της να λιώσω, να χαθώ και πάλι να βλαστήσω σαν λουλούδι να με χαρεί ένα παιδάκι απ' την πατρίδα μου Μου φτάνει που θα είμαι για πάντα στην αγκαλιά της χώρας μου κοντά της, σαν μια χούφτα σκόνη σαν ένα φυλλαράκι χλόης, ένα αγριολούλουδο.