20 βήματα μπροστά -Χόρχε Μπουκάι

 

 Το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι να ζεις μια ζωή χωρίς να παίρνεις κανένα ρίσκο.

20 ΒΗΜΑΤΑ = 20 ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΒΗΜΑ 1: Γνώθι σαυτόν = Βρες το χρόνο να κοιτάξεις εντός σου.

ΒΗΜΑ 2: Αποφάσισε να είσαι ελεύθερος = Αν θέλεις να είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, πάψε να προαποφασίζεις το βαθμό δυσκολίας των πραγμάτων.

ΒΗΜΑ 3: Να είσαι ανοιχτός στην αγάπη = Βρες κάποιον που θα σε απολαμβάνει χωρίς να σε θεωρεί κτήμα του.

ΒΗΜΑ 4: Μην ξεχνάς να γελάς = Το γέλιο είναι υγεία, όμως προσοχή: υπάρχει κι ένα γέλιο άχρηστο, κακό, που αρρωσταίνει.

ΒΗΜΑ 5: Ν’ ακούς καλύτερα = «Ακούω» πάει να πει: Α-Κ-Ο-Υ-Ω.

ΒΗΜΑ 6: Να μαθαίνεις με ταπεινότητα = Κανείς δεν κατέχει την αλήθεια. Δέξου το.

ΒΗΜΑ 7: Να είσαι πάντα εγκάρδιος = Χωρίς τρυφερότητα δεν πας μακριά. Η νίκη πάει χέρι χέρι με την αγάπη.

ΒΗΜΑ 8: Τακτοποίησε τα εντός και τα εκτός = Σημαντικό vs. δευτερεύον.

ΒΗΜΑ 9: Γίνε καλός «πωλητής» = Δώσε στον άλλον την ευκαιρία να καταλάβει ποιος είσαι.

ΒΗΜΑ 10: Διάλεξε καλή παρέα = Για να μη χάσουμε τους άλλους, χάνουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι χάνουμε και τους άλλους.

ΒΗΜΑ 11: Αναβάθμισε τη γνώση σου χωρίς προκαταλήψεις = Ως εδώ, καλά. Μετά τι;

ΒΗΜΑ 12: Να είσαι ευρηματικός = Καλό πράγμα η εμπειρία, αλλά για να οραματιστείς και να δημιουργήσεις, πρέπει κάποιες φορές να την κάνεις λίγο πέρα.

ΒΗΜΑ 13: Αξιοποίησε το χρόνο σου = Ωραίες οι ευχάριστες εκπλήξεις. Δική σου υπόθεση να τις αφήσεις να μπουν στο δρόμο σου.

ΒΗΜΑ 14: Απόφυγε εξαρτήσεις και προσκολλήσεις = Σηκώνεις χίλια βάρη μόνο από συνήθεια και δεν μπορείς πια να περπατήσεις. Τι απ’ όλ’ αυτά θα κρατούσες σ’ ένα ναυάγιο;

ΒΗΜΑ 15: Πάρε μόνο ελεγχόμενα ρίσκα = Το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι να ζεις μια ζωή χωρίς να παίρνεις κανένα ρίσκο.

ΒΗΜΑ 16: Διαπραγματεύσου τα αναγκαία = Προτιμώ να εγκαταλείπω παρά να θυσιάζομαι. Προτιμώ να συμφωνώ παρά να διαπραγματεύομαι.

ΒΗΜΑ 17: Ζήσε ισότιμα χωρίς ανταγωνισμούς = Αμφισβητώ τα «καλά» του άγριου ανταγωνισμού. Άλλο «γίνομαι καλύτερος» κι άλλο «είμαι καλύτερος από τους άλλους».

ΒΗΜΑ 18: Μη φοβάσαι την αποτυχία = Μόνο μέσα απ’ τα λάθη μαθαίνεις. Αν κάνεις τα πάντα εξαρχής καλά, δε θα μάθεις ποτέ τίποτα.

ΒΗΜΑ 19: Ξεκίνα πάλι = Όταν τα ’χεις κάνει όλα χάλια δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις. Ξεκίνα πάλι απ’ την αρχή.

ΒΗΜΑ 20: Μην αμφιβάλλεις για το τελικό αποτέλεσμα = Δεν είσαι εσύ ο περίγελος του κόσμου. Αν πιστέψεις ότι στο τέλος θα πετύχεις, τότε θα βρεις τη δύναμη να ρισκάρεις και τον τρόπο για να συνεχίσεις.

Εμείς, ως άνθρωποι της Δύσης, έχουμε ανάγκη να επεμβαίνουμε, να χειραγωγούμε, να προσανατολίζουμε και να ρυθμίζουμε. Θέλουμε να νιώθουμε πως είμαστε οι διεκπεραιωτές των νόμων του σύμπαντος — και αυτό δεν το βρίσκω κακό. Καλώς ή κακώς, ό,τι συμβαίνει στον κόσμο περιέχει σ’ ένα ποσοστό και τη δική μας εμπλοκή στις καταστάσεις της ζωής. Αποδεχόμενοι αυτό το γεγονός, καταλαβαίνουμε πως στο προσωπικό, στο οικογενειακό και στο κοινωνικό, πρέπει να προσθέσουμε το όνειρο και την πραγματοποίηση, την επιθυμία και το σχεδιασμό, την ανάγκη και τη δράση, την αξία και τη δουλειά, την υπομονή και το ρυθμό, την επιμονή και τη δημιουργικότητα.
Χόρχε Μπουκάι

Χόρχε Μπουκάϊ – Στο τέλος κρίνεται το αποτέλεσμα

 

 

 Όσοι μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι μόνο για ό,τι έχουν καταφέρει, μου φαίνεται —εμένα, στην ταπεινότητά μου— πως έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Είναι μια θέση πολύ δημοφιλής και πολυδιαφημισμένη. Μια ελιτίστικη άποψη περί ζωής, που δημιουργεί την προκατάληψη ότι μεγάλη αυτοεκτίμηση μπορεί να έχει μόνο αυτός που έχει κερδίσει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, αυτός που έχει εκλεγεί σε μια θέση ή ένα δημόσιο αξίωμα με μεγάλο κύρος, αυτός που αναγνωρίζεται από εξέχοντα πρόσωπα ή συμμετέχει γενικά σε καταστάσεις αυτού του τύπου. Δεν είναι όμως έτσι.

»Το αν θα έχεις πετύχει ή όχι στη ζωή, είναι κάτι που θα κριθεί κατά την έξοδό σου απ’ αυτήν. Στο τέλος κρίνεται το αποτέλεσμα — σύμφωνα και με την ετυμολογία. Όχι λοιπόν κατά τη διαδρομή, αλλά στο τέλος. Όσο βρίσκεσαι καθ’ οδόν όλα είναι πιθανά, και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει ορθή αξιολόγηση κάποιου ενόσω ζει, ούτε και μπορούμε να βασιστούμε στις προκαταλήψεις περί επιτυχίας.

»Επιτυχία, όπως μου έμαθε κάποτε ένας Άγγλος φιλόσοφος, είναι να πεθαίνει κανείς στο μέρος του κόσμου που επιλέγει, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που θα ήθελε να βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή. Αυτό και τίποτα παραπάνω.

»Αν κάποιος πιστεύει ότι για να είναι επιτυχημένος οφείλει να ανέβει σ’ ένα συγκεκριμένο επίπεδο, να μαζέψει ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, να συνδεθεί με το τάδε πρόσωπο, να κάνει τόσα παιδιά και να ζήσει στο άλφα ή το βήτα μέρος, τότε, πολύ απλά, κάνει μια λάθος σκέψη.»

«Και, ασφαλώς, επικίνδυνη.»

«Πράγματι. Αν η δυνατότητα να αισθάνεται κάποιος υπερήφανος για τον εαυτό του είχε να κάνει αποκλειστικά με την επιτυχία, τότε η αυτοεκτίμηση θα ήταν, απλώς, αποκύημα της φαντασίας του, σκέτη ματαιοδοξία. Γιατί είναι βέβαιο πως οι επιτυχίες χρησιμεύουν μόνο στην ικανοποίηση της ματαιοδοξίας, και το μόνο που μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει έτσι είναι ματαιοδοξία.

 Στο σημείο αυτό υπάρχουν δύο πράγματα που θα ’θελα να κρατήσουμε. Το πρώτο είναι κάτι που λένε οι σούφι, και θα ήθελα να σου το σημειώσω αν μου επιτρέπεις:

 Το μόνο που έχεις πραγματικά είναι αυτό που δεν θα μπορούσες να χάσεις σ’ ένα ναυάγιο.

»Και το δεύτερο, μια ιστορία από την εβραϊκή κουλτούρα, με αφηγήσεις που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά.»

Έρχεται κάποιος από πολύ μακριά για να συμβουλευτεί έναν διάσημο ραβίνο. Πηγαίνει στο σπίτι του κι εκεί, έκπληκτος, παρατηρεί ότι τα μόνα έπιπλα που διαθέτει ο ραβίνος είναι ένα στρώμα πεταμένο στο πάτωμα, δυο πολυθρόνες, μια παλιά καρέκλα κι ένα κερί, ενώ το υπόλοιπο δωμάτιο είναι εντελώς άδειο.

Γίνεται η συνάντηση, και ο ραβίνος απαντά στα ερωτήματα του ξένου με αληθινή σοφία. Εκείνος, πριν φύγει, επειδή του έχει κάνει εντύπωση η φτωχική επίπλωση του σπιτιού, ρωτά τον ραβίνο:

«Μπορώ να σας κάνω μια τελευταία ερώτηση;»

«Φυσικά.»

«Πού είναι τα έπιπλά σας;»

«Τα δικά σου πού είναι;» απαντά ο ραβίνος.

«Τι ερώτηση είναι αυτή; Ποια δικά μου; Εγώ είμαι περαστικός…» λέει ο ξένος απορημένος.

Και ο ραβίνος του απαντάει:

«Κι εγώ το ίδιο.»

»Πρέπει να το χωνέψουμε πως είμαστε περαστικοί. Αν μετράω την αξία μου με μόνο κριτήριο τις επιτυχίες μου, τότε έχω πέσει θύμα της καταναλωτικής κουλτούρας και των λανθασμένων πεποιθήσεων. Έτσι, για να αισθανθώ ότι κάτι αξίζω, εμπλέκομαι σε κοινωνικές διαδικασίες που μόνο στόχο έχουν την απόκτηση υλικών αγαθών. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι ελευθερία: είναι το άκρως αντίθετο. Δε χρειάζεται να ζούμε μ’ έναν προκαθορισμένο τρόπο, ούτε είναι ανάγκη να πασχίζουμε ν’ αποκτήσουμε τα επονομαζόμενα “επιβεβλημένα”. Χρειάζεται, απλώς, να είμαστε’ κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό.»

 

Χόρχε Μπουκάι: Γράμμα στην κόρη μου

 

Πριν πεθάνω,κόρη μου, θα’ θελα να’ μαι σίγουρος ότι σου έμαθα:

 Να χαίρεσαι τον έρωτα~
Να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου~
Να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου~
Να ενθουσιάζεσαι με τη ζωή~
Να ζητάς βοήθεια όταν
τη χρειάζεσαι~
Να επιτρέπεις να σε παρηγορούν όταν πονάς~
Να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις~
Να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου~Να είσαι φίλη του εαυτού σου~
Να μη φοβάσαι μήπως γελοιοποιηθείς~
Να ξέρεις πως αξίζεις να σ’ αγαπάνε~
Να μιλάς στους άλλους τρυφερά~
Να αγαπάς και να φροντίζεις το παιδάκι που έχεις μέσα σου~
Να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων~

 Να μην επωμίζεσαι τις ευθύνες όλων~
Να μην κυνηγάς το χειροκρότημα αλλά τη δική σου ικανοποίηση από το γεγονός
Να δίνεις γιατί θέλεις,ποτέ γιατί νομίζεις πως είναι υποχρέωσή σου~
Να δέχεσαι τους περιορισμούς και την αδυναμία σου χωρίς θυμό~
Να μην επιβάλλεις τα κριτήριά σου ούτε να επιτρέπεις να σου επιβάλλουν οι άλλοι τα δικά τους~
Να λες το ναι μονάχα όταν το θέλεις και να λες όχι χωρίς ενοχές~
Να ρισκάρεις περισσότερο~
Να δέχεσαι την αλλαγή και ν’ αναθεωρείς τις πεποιθήσεις σου~
Να προσπαθείς να γιατρέψεις τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές σου~
Να φέρεσαι και να απαιτείς να σου φέρονται με σεβασμό~
Να σχεδιάζεις το μέλλον αλλά να ζεις το παρόν~
Να εμπιστεύεσαι τη διαίσθησή σου~
Να καλλιεργείς σχέσεις υγιείς όπου ο ένας στηρίζει τον άλλο~
Να κάνεις την κατανόηση και τη συγγνώμη προτεραιότητές σου~
Να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι~
Να μεγαλώνεις μαθαίνοντας από τις αποτυχίες σου~
Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λύνεται στα γέλια μες στο δρόμο χωρίς ιδιαίτερο λόγο.