Γ. Βαρουφάκης: Απέναντι στο "Δεν υπάρχει εναλλακτική" προτάσσουμε το "Όλ...

Περί φωτίσεως - Ζοζέ Σαραμάγκου

 

Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Oι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται», και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το Κράτος όμως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη.

 

 

 

 

 

 

 

 Περί φωτίσεως

Ένα απαισιόδοξο βιβλίο; «Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Eίναι ο κόσμος απαίσιος», είχε δηλώσει ο Ζοζέ Σαραμάγκου όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα αυτό, που κινείται στον αντίποδα του Περί τυφλότητος και γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο. (Εκδόσεις Καστανιώτη).

Τα γκωλ-ποστ Νίκος Εγγονόπουλος

Τα γκωλ-ποστ
Νίκος Εγγονόπουλος

Άκουγε τις καμπάνες που βαρούν
και τ' ορειχάλκου τις δονήσεις
όπου τρυπάν τον καθαρό
–του κυριακάτικου πρωινού–
αγέρα
άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν;
θα τις ακολουθήσουν μήπως
ύμνοι τραγούδια χαρές
ή πολυβόλα θ' αντηχήσουνε
απαίσια
να σπείρουνε
τον όλεθρο ολούθε;
ένα σας λέω:
όλοι να τρέξουμε αμέσως
στα γκωλ-ποστ
παιδιά!
στα γκωλ-ποστ!
άγρυπνοι
–ακοίμητοι φρουροί–
πανέτοιμοι
το μάτι εδώ εκεί
να γρηγορούμε
μην αρχινίσουνε να πέφτουνε
τα τέρματα
βροχή
και
ηττηθούμε.

(«Στην κοιλάδα με τους ροδώνες», εκδόσεις Ικαρος, 1978)

 

 

ΜέΡΑ25: Η Προγραμματική Συστράτευση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Κινημάτων που οραματιζόμαστε

Η ακύρωση του καθαρά ταξικού, και για αυτό δυνητικά επαναστατικού, ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος έφερε την παλιννόστηση του Ολιγαρχικού-Μνημονιακού Καθεστώτος. Παράλληλα, οδήγησε στην αποδυνάμωση των δυνάμεων της Αριστεράς και των Κινημάτων που αρνήθηκαν να υποταχθούν στο αφήγημα ότι εκείνο το ΟΧΙ δεν είχε «πόδια», ότι ο λαός δεν ήταν έτοιμος να το τιμήσει, ότι η όποια προσδοκία πως το ΟΧΙ μπορούσε να είναι αρχή μιας ριζοσπαστικής ανατροπής στην Ελλάδα και την Ευρώπη αποτελούσε «αυταπάτη».

του Γιάνη Βαρουφάκη

Το 2019, μέσα σε δυσμενείς για την αντιμνημονιακή Αριστερά συνθήκες, ένα μικρό και ιδιότυπο μέρος των δυνάμεων εκείνων, το ΜέΡΑ25, κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή με βασικό στόχο να επαναφέρει στο Κοινοβούλιο, για πρώτη φορά από το 2015, το πρόταγμα του προδομένου ΟΧΙ. Καθώς το ΜέΡΑ25 προέκυψε από ένα πρωτόγνωρο πανευρωπαϊκό διεθνικό κίνημα που γεννήθηκε στο Βερολίνο τον Φλεβάρη του 2016, κι όχι μέσω των ζυμώσεων ή και των πρότερων διασπάσεων της εγχώριας Κομμουνιστικής Αριστεράς, αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από τον ευρύτερο κινηματικό χώρο. Σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, αυτή η καχυποψία έχει υποχωρήσει και το ΜέΡΑ25 αποτελεί σημείο αναφοράς για την πλειοψηφία των ριζοσπαστικών δυνάμεων της χώρας – ακόμα κι εκείνων που διατηρούν σοβαρές επιφυλάξεις απέναντί μας.

Με τις επερχόμενες εκλογές να εντείνουν τις διεργασίες στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο, έχει ωριμάσει πλέον η ανάγκη το ΜέΡΑ25 να επαναδιατυπώσει, και να ξεκαθαρίσει, το όραμά του για το Αριστερό, Κινηματικό, Ανατρεπτικό Μέτωπο που απαιτεί η αντίσταση στο αναστημένο, και ισχυρότερο από ποτέ, Ολιγαρχικό-Μνημονιακό Καθεστώς.

Τί ήταν και τί ήθελε το ΜέΡΑ25 όταν ιδρύθηκε

Οι συνιδρυτές του ΜέΡΑ25 δεν βιαστήκαμε να φτιάξουμε κόμμα. Μετά την συνθηκολόγηση του Ιουλίου του 2015, περιμέναμε. Ωστόσο, δουλέψαμε σκληρά σε διεθνικό επίπεδο – μέσω του DiEM25 στην Ευρώπη και της Προοδευτικής Διεθνούς ευρύτερα. Ελπίζαμε να μην χρειαστεί να ιδρύσουμε άλλο ένα κόμμα στην Ελλάδα και, για αυτό, αναμέναμε να αναδυθεί μια ώριμη ριζοσπαστική εκλογική κίνηση που να διασώσει το ΟΧΙ και να του δώσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Κάτι που δεν έγινε.

Βλέποντας αυτή την δυστοκία, και τον όλο και μεγαλύτερο κατακερματισμό του χώρου, ιδίως σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δρομολογούσε την μεγάλη απάτη της «εξόδου» από τα μνημόνια, τον Μάρτιο του 2018 αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα: Να ιδρύσουμε το ΜέΡΑ25 με σκοπό, στη βάση ενός φρέσκου, πειστικού Προγράμματος ΡΗΞΗΣ (το οποίο σηματοδοτήσαμε με το σύνθημα της ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ & ΥΠΕΥΘΥΝΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ), να επαναφέρουμε το ΟΧΙ στη Βουλή.

Στόχος μας δεν ήταν να ηγεμονεύσουμε στον χώρο αλλά, δίνοντας κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στις αξίες του ΟΧΙ και επικαιροποιώντας την έννοια της ΡΗΞΗΣ, να λειτουργήσουμε σιγά-σιγά ως ο καταλύτης της ενότητας που αρνιόταν να γεννηθεί μετά το 2015.

Σε αυτό το πλαίσιο, είμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί:

• Δεν καταφερθήκαμε ποτέ κατά συνοδοιπόρου ή κίνησης, ακόμα κι όταν δεχόμασταν χτυπήματα κάτω από την μέση.
• Δεν οικειοποιηθήκαμε το ΟΧΙ ή όρους (π.χ. σοσιαλισμός/κομμουνισμός) που δεν μας ανήκαν.
• Δεν επιχειρήσαμε να διεμβολίσουμε.
• Δεν προσπαθήσαμε να απορροφήσουμε, να καπελώσουμε, να διαγκωνίσουμε.

Αντίθετα, αφοσιωθήκαμε ολοκληρωτικά στην εκπόνηση ενός περιεκτικού, ολοκληρωμένου, συγκροτημένου, λογικά συνεπούς Προγράμματος Ρήξης – δηλαδή, πασχίσαμε να εκπονήσουμε το μανιφέστο που ο κατακερματισμένος αγωνιστικός χώρος έδειχνε να μην μπορεί να συνθέσει με τρόπο πειστικό.

Γιατί τόση έμφαση στο Πρόγραμμα; Επειδή κρίναμε πως ήταν ο μόνος τρόπος να δώσουμε μακρόπνοη προγραμματική ουσία στην ΡΗΞΗ που πρεσβεύαμε και να επικαιροποιήσουμε το ΟΧΙ. Έτσι, στις ευρωεκλογές του 2019 βασίσαμε την καμπάνια μας στο πανευρωπαϊκό πρόγραμμα του DiEM25 – την εκτενέστατη και καλά δουλεμένη Πράσινη Συμφωνία για την Ευρώπη, με την οποία κατεβήκαμε σε 9 χώρες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Άνοιξης που δημιούργησε το DiEM25 μαζί με συνεργαζόμενα ριζοσπαστικά κόμματα. Όσο για τις εθνικές εκλογές, το πρόγραμμά μας περιστρεφόταν γύρω από τις 7 ΤΟΜΕΣ τις οποίες προτάξαμε ως βάση ελάχιστου κοινού προγράμματος όσων στήριξαν το ΜέΡΑ25.

Το εκλογικό σώμα φαίνεται να εκτίμησε το Πρόγραμμα του ΜέΡΑ25, καθώς και την διεθνική του διάσταση (DiEM25), κι έτσι το νέο κόμμα πέρασε το κατώφλι του 3,4% υπό συνθήκες φρικτής πόλωσης. Από εκείνη την εμπειρία κρατάμε την σημασία, και την δύναμη, του συνδυασμού:

• της πολιτικής συνέπειας με την οποία υπηρετήσαμε το ΟΧΙ και την ΡΗΞΗ, και
• ενός λογικά συνεπούς ελάχιστου (μίνιμουμ) Προγράμματος που προσφέρει άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα.

Το ΜέΡΑ25 μέσα κι έξω από τη Βουλή

Από τότε που μπήκαμε στη Βουλή «ματώσαμε την κοινοβουλευτική φανέλα», παράγοντας μεγάλο κοινοβουλευτικό έργο για ένα τόσο μικρό κόμμα. Ταυτόχρονα έπρεπε να φέρουμε εις πέρας ακόμα δύο ακόμα πιο δύσκολα και πιεστικά εγχειρήματα:

-Να δημιουργήσουμε, από μηδενική βάση, μια πραγματικά δημοκρατική πανελλαδική οργανωτική δομή εντός του ευρωπαϊκού διεθνικού κινήματος μας.
-Να δυναμώσουμε τη διασύνδεσή μας με τα κινήματα, τα οποία αρχικά ήταν επιφυλακτικά απέναντί μας. Και στους τρεις τομείς υπήρξε πρόοδος – την οποία βέβαια καλό είναι να την κρίνουν άλλοι, όχι εμείς.

Μέσα από αυτή την σκληρή δουλειά εντός και εκτός Βουλής, το ΜέΡΑ25 εξελίχθηκε, μετασχηματίστηκε και, το πιο σημαντικό, ριζοσπαστικοποιήθηκε. Έτσι, το αρχικό μινιμαλιστικό πρόγραμμα κόντρα στην τρόικα και τις μνημονιακές πολιτικές εμπλουτίστηκε με νέα ανάλυση και νέες θέσεις μας για:

• την Ευρωπαϊκή Ένωση («Αυτή η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται!»)
• την συρρίκνωση των δυνατοτήτων εκδημοκρατισμού εντός της ευρωζώνης
• την διασύνδεση του Προγράμματός μας με τον Νέο Φεμινισμό
• την Πράσινη Βιομηχανική Επανάσταση
• το Νέο Κίνημα Αδεσμεύτων και, στο Πλαίσιο της Προοδευτικής Διεθνούς, την Διακήρυξη της Αθήνας (με τον Τζέρεμι Κόρμπιν)
• την ασυμβατότητα των θέσεων μας με την παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ
• το όραμα μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τις καπιταλιστικές, πατριαρχικές και τεχνοφεουδαρχικές κοινωνικές σχέσεις παραγωγής, αναπαραγωγής και διανομής (βλ. και τη δουλειά του mέta – του Κέντρου Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού)

Ως αποτέλεσμα αυτής της μετεξέλιξης και ριζοσπαστικοποίησης, από το ΜέΡΑ25 απομακρύνθηκε πολύς κόσμος, που δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τον σκληροτράχηλο αυτό δρόμο, αλλά κερδήθηκε πολύ περισσότερος. Καθώς φάνηκε ότι το ΜέΡΑ25 δεν ήταν «ανάχωμα του συστήματος», ή ένα «αριστερό Ποτάμι», αλλά κερδίσαμε πολύ περισσότερους. Έφυγαν ή διαγράφτηκαν στελέχη που δεν είχαν πιστέψει ότι ήμασταν πραγματικά ταγμένοι στη ΡΗΞΗ ή ότι εννοούμε πραγματικά το σύνθημα «Για τους Ανθρώπους, Όχι για τα Αξιώματα». Ταυτόχρονα, προσχώρησαν μέλη και στελέχη πολύ περισσότερα και πιο συνειδητοποιημένα ακριβώς λόγω αυτής της συνειδητοποίησης.

Γιατί το ΜέΡΑ25 επιδιώκει την προγραμματική συστράτευση το 2023;

Πάντα την επιδιώκαμε. Από την πρώτη μέρα, βλέπαμε το ΜέΡΑ25 ως τον καταλύτη μιας Προγραμματικής Συστράτευσης του κατακερματισμένου αγωνιστικού χώρου. Προαπαιτούμενο όμως για να λειτουργήσει ως ένας τέτοιος καταλύτης, ήταν η είσοδος του ΜέΡΑ25 στη Βουλή ώστε, μέσα από την δράση του εντός κι εκτός της Βουλής να δημιουργήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με δυνάμεις και κινήματα εκτός του ΜέΡΑ25 την ώρα που (στο πλαίσιο διαλεκτικής διαδικασίας) ωριμάζει το ίδιο το ΜέΡΑ25.

Τα ΜΜΕ που είναι ταγμένα στην περιθωριοποίηση των δυνάμεων της ΡΗΞΗΣ θα παρουσιάσουν (ήδη το κάνουν!) τον προεκλογικό διάλογο που επιχειρεί το ΜέΡΑ25 με τον ευρύτερο αγωνιστικό χώρο ως «απόδειξη» της «αγωνίας» μας ότι δεν μπαίνουμε στη Βουλή – και, για αυτό, κινούμαστε σε «αθροιστική» λογική ώστε να περάσουμε το 3%.

Ισχύει το ακριβώς αντίθετο:

Επειδή είναι σίγουρη η είσοδος του ΜέΡΑ25 στη Βουλή,…
Επειδή δεν έχουμε ανάγκη συμμαχιών για να περάσουμε με άνεση το κατώφλι του Κοινοβουλίου,…

…ακριβώς για αυτό επιδιώκουμε την όσο πιο πλατιά συστράτευση των δυνάμεων της ΡΗΞΗΣ.

Με λόγια απλά, στα χρόνια της κοινοβουλευτικής του παρουσίας, το ΜέΡΑ25 μετεξελίχθηκε και ριζοσπαστικοποιήθηκε με τρόπο που, σήμερα, καθιστά εφικτό το αρχικό μας όραμα: το ΜέΡΑ25 ως καταλύτης της ενότητας του αγωνιστικού, ριζοσπαστικού χώρου.

Η Προγραμματική Συστράτευση για την Ρήξη που προτείνουμε, αντί για το μοντέλο Μελανσόν-NUPES

Βασική μας εκτίμηση ήταν, και παραμένει, ότι μία είναι η προϋπόθεση για να ενεργοποιήσουμε πάλι τον κόσμο που απογοητεύτηκε την 6η Ιουλίου του 2015, αλλά και να προσελκύσουμε την δοκιμαζόμενη νεολαία: το συγκροτημένο, σοβαρό, περιεκτικό, καινοτόμο, ρεαλιστικό κοινό Πρόγραμμα Ρήξης.

Χωρίς τέτοιο Πρόγραμμα, ή με ένα πρόγραμμα-βιτρίνα γεμάτο κενά και λογικές αντιφάσεις, η συστράτευση – ακόμα και να γίνει – θα αποδειχθεί θνησιγενής. Αυτός είναι ο λόγος που το ΜέΡΑ25 απορρίπτει το μοντέλο Μελανσόν-NUPES και αντιπροτείνει την Προγραμματική Συστράτευση για την Ρήξη.

Γιατί απορρίπτουμε το μοντέλο Μελανσόν-NUPES για την Ελλάδα

Το μοντέλο Μελανσόν-NUPES ήταν, πράγματι, απαραίτητο στη Γαλλία μετά την καλή επίδοση του Μελανσόν στον 1ο γύρο των Προεδρικών εκλογών, που όμως δεν αρκούσε για να εισέλθει στο 2ο γύρο. Με δεδομένη την ευκαιρία που δίνει το γαλλικό Σύνταγμα εκλογής Πρωθυπουργού αντιπολιτευόμενου του άρτι εκλεγέντος Προέδρου, ήταν σωστή κι έξυπνη η επιλογή Μελανσόν να «χρήσει» τις βουλευτικές εκλογές ως τον άτυπο 3ο γύρο που μπορούσε να τον αναδείξει ως Πρωθυπουργό κόντρα στον Πρόεδρο Μακρόν.

Το εγχείρημα, για να πετύχει, απαιτούσε την περιστασιακή εκλογική συνεργασία δυνάμεων με χαοτικές διαφορές μεταξύ τους (π.χ. το βαθιά συστημικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους διασπασμένους Πράσινους, το Κομμουνιστικό Κόμμα, την «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν κλπ). Ο μόνος τρόπος να προκύψει μια τέτοια εκλογική σύμπραξη ήταν να συμφωνήσουν εντός μιας εβδομάδας σε ένα Μη Πρόγραμμα. Δηλαδή, σε ένα πρόγραμμα που, για να χωρέσει τις θέσεις όλων, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί συρραφή αντιφάσεων – μια συλλογή από θέσεις πολιτικής κάθε μία εκ των οποίων ακυρωνόταν από πλειάδα υποσημειώσεων.

Με άλλα λόγια, ο συνασπισμός NUPES ήταν ενός (αντί για παντός) σκοπού: Να ελαχιστοποιήσει την ισχύ του Προέδρου Μακρόν στην Εθνοσυνέλευση. Αυτό το πέτυχε, στον μέγιστο εφικτό βαθμό. Όμως, έχοντας προτάξει ένα Μη Πρόγραμμα, ο συνασπισμός NUPES δεν άντεξε ούτε μια μέρα μετά τις εκλογές. Απόδειξη: Αν και εξέλεξε περισσότερους βουλευτές από την Λε Πεν, η Λε Πεν κέρδισε τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης καθώς τα κόμματα του NUPES αρνήθηκαν να σχηματίσουν ενιαία Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Στην Ελλάδα, θα ήταν μεγάλο πολιτικό λάθος μια εκλογική συστράτευση στη βάση του μοντέλου Μελανσόν-NUPES, χωρίς συγκροτημένο, σοβαρό, αλλά και ρεαλιστικό κοινό Πρόγραμμα Ρήξης. Για την ακρίβεια, κάτι τέτοιο θα ήταν πιο κοντά στη λογική ΣΥΡΙΖΑ (μιας ευκαιριακής σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ) παρά στην Προγραμματική Συστράτευση που οραματιζόμαστε.

Ο κόσμος της αγωνιστικής Αριστεράς και των κινημάτων δεν θα αντέξει, άλλη μια φορά, την διάψευση των προσδοκιών του. Το χειρότερο αποτέλεσμα μιας προεκλογικής συστράτευσης θα ήταν η μετεκλογική κατάρρευσή της – δηλαδή αυτό που συνέβη στη Γαλλία.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, στο ΜέΡΑ25 οραματιζόμαστε την μακρόπνοη και ανθεκτική Προγραμματική Συστράτευση κινήσεων, κομμάτων και ατόμων στην βάση τριών αρχών:

• Κοινές δράσεις στους μαζικούς χώρους και διάλογος για σύμπραξη στις δημοτικές & περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου
• Στις βουλευτικές εκλογές, ένταξη συνεργαζόμενων δυνάμεων και προσώπων στα ψηφοδέλτια του ΜέΡΑ25 στην βάση κοινού, συνεκτικού, περιεκτικού, ελάχιστου Προγράμματος Ρήξης
  της αρχής του σεβασμού της αυτονομίας των συνεργαζόμενων κοινής δέσμευσης για συγκρότηση Ενιαίας Κοινοβουλευτικής Ομάδας με διατήρηση δυνατότητας διαφοροποίησης όσον αφορά θέματα εκτός του συμφωνημένου κοινού Προγράμματος ή τις βασικές αρχές & αξίες του DiEM25 και της Προοδευτικής Διεθνούς
• Δέσμευση πως στόχος της συστράτευσης, πέραν της ΡΗΞΗΣ, είναι η σταδιακή σύγκλιση σε Σχέδιο Μετάβασης προς μια κοινωνία απελευθερωμένη από τις καπιταλιστικές, πατριαρχικές και τεχνοφεουδαρχικές κοινωνικές σχέσεις παραγωγής, αναπαραγωγής και διανομής.

Επίλογος: Το κάλεσμα, και η δέσμευση, του ΜέΡΑ25

«Αν σας εμπιστευόμασταν την κυβέρνηση, τι θα κάνατε τις πρώτες 100 ημέρες;»

«Πως, και με τι εργαλεία, θα διαχειριζόσασταν την λυσσαλέα αντίδραση της Ολιγαρχίας-χωρίς-σύνορα;»

Αυτές είναι ο εναγώνιες ερωτήσεις που μας θέτουν ψηφοφόροι που θέλουν να απεγκλωβιστούν από τα συστημικά-μνημονιακά κόμματα, ή την αποχή. Από εμάς περιμένουν μια πειστική, ολοκληρωμένη απάντηση – δηλαδή, ένα σοβαρό, συνεκτικό και λογικά συνεπές Πρόγραμμα Ρήξης.

Το πρώτο μέλημα του αγωνιστικού, ριζοσπαστικού, κινηματικού χώρου πρέπει να είναι η σύγκλιση σε ένα τέτοιο, κοινό Πρόγραμμα Ρήξης. Πως θα το πετύχουμε;

Το 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25 έχει ήδη καλέσει όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις σε ειλικρινή διάλογο ώστε να προκύψει το Πρόγραμμα αυτό. Σε αυτή τη συζήτηση, το ΜέΡΑ25 προτείνει ως σημείο εκκίνησης του διαλόγου τις 7+1 Τομές που υπερψήφισε το Συνέδριό μας. Παράλληλα, το Συνέδριό μας με έχει δεσμεύσει – ως Γραμματέα του ΜέΡΑ25 – να θέσω στην κρίση των μελών του ΜέΡΑ25 και του DiEM25 όποια αντίθετη πρόταση μας καταθέσουν άλλες κινήσεις-κόμματα-οργανώσεις – ακόμα κι αν διαφωνώ με αυτήν/ές.

Πρόκειται για ένα κάλεσμα ανοικτό και ειλικρινές. Ως ΜέΡΑ25, έχουμε κερδίσει το δικαίωμα και την υποχρέωση να προβούμε σε αυτό επειδή το ζητούμενο δεν είναι πλέον η είσοδός μας στη Βουλή (καθώς αυτή είναι εξασφαλισμένη) αλλά η πραγμάτωση του ονείρου μας το ΜέΡΑ25 να λειτουργήσει, επί τέλους, ως καταλύτης για την Μεγάλη Συμμαχία της Ρήξης που, από το 2015, αρνείται να ξαναγεννηθεί.

Το 2023, η ολιγαρχία θα δώσει τα «ρέστα» της. Ακολουθία εκλογικών αναμετρήσεων και ένα όργιο πολιτικών συναλλαγών θα συγκαλύψουν νέες λεηλασίες, εξαρτήσεις, εκμεταλλεύσεις και αυταρχισμούς. Μένουν λίγες μέρες μέχρι την αλλαγή του χρόνου. Έχει σημασία η διαδικασία συγκρότησης της Προγραμματικής Συμμαχίας, που ήδη αποτελεί θέμα συζήτησης, να προχωρήσει όσο γρήγορα απαιτεί η συγκυρία. Το ΜέΡΑ25 εργάζεται πυρετωδώς προς αυτήν την κατεύθυνση.

Κρίτων Αρσένης: H ψήφος στο ΜέΡΑ25, η μόνη που ρίχνει τον κ.Μητσοτάκη 1...

Ο επιθεωρητής - Γκόγκολ Νικολάι

 

 

Ο επιθεωρητής - Γκόγκολ Νικολάι

 Σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας αναμένεται η επίσκεψη ενός κυβερνητικού επιθεωρητή, που ταξιδεύει ινκόγκνιτο. Στην πόλη καταφεύγει και ένας αδέκαρος απατεώνας, ο οποίος ταυτίζεται από σύμπτωση με το πρόσωπο του επιθεωρητή. Τη μοιραία αυτή παρεξήγηση ακολουθεί ένας καταιγισμός από ξεκαρδιστικά επεισόδια, με τα οποία ο Γκόγκολ, με το καυστικό του χιούμορ, ξεσκεπάζει την ανοησία, τη δουλοπρέπεια, τη ματαιοδοξία, τη δολιοφθορά, την αισχροκέρδεια και την υποκρισία της κρατικής μηχανής στην προεπαναστατική Ρωσία, αλλά και τη σήψη μιας ολόκληρης κοινωνίας. 

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να απολαύσετε τον "Επιθεωρητή "

https://youtu.be/VDt7pzILzaQ

Ο Αλέξης, το αλεξιβρόχιον, οι ακκισμοί με Στουρνάρα, Μπλίνκεν ...μια ωραία ατμόσφαιρα.

 

Τι παθαίνεις αν χαζεύεις στο διαδίκτυο... 

Γελάς μέχρι δακρύων με το πολιτικό οπαδιλίκι που κοντράρει στα ίσια την καλογερική υποκρισία 

• όπου  το κρέας γίνεται ψάρι,
• όπου η γκρίνια για αστοχίες του ηγούμενου κόβεται με το μαχαίρι στην υπενθύμιση-απειλή για την τύχη των προβάτων που εγκαταλείπουν τη στάνη
• όπου πάντα πρέπει να το βουλώνεις γιατί αλλιώς είσαι ανεπιθύμητος...

Και για να το καταλάβουμε καλά αυτό που θέλει να πει ο ποιητής, ας θυμηθούμε το ανέκδοτο που πάει γάντι με την πολιτική (παλιο) κατάσταση...

Ο Μήτσος, κλασσική περίπτωση Ελληναρά φαλλοκράτη, αποφάσισε να βγάλει τη σύζυγο να φάνε σε μια χασαποταβέρνα στα Μεσόγεια. Πιάσανε τραπέζι σε περίοπτη θέση, παραγγείλανε τα κοκορέτσια, κοντοσούβλια, γαρδούμπες, και όλα τα ορεκτικά μαζί με ένα κιλό Αγιωργίτικο οίνο και πέσανε με τα μούτρα να κατασπαράξουν τα εδέσματα. 

Αίφνης, εμφανίζεται μια αιθέρια γυναικάρα που κυριολεκτικά "χυμάει" πάνω στο Μήτσο, του σκάει ένα ρουφηχτό φιλί και αφού του λέει πόσο χαρούμενη είναι που τον ξαναείδε και ότι περιμένει τηλεφώνημά του για να τα πούνε οι δυο τους, επιστρέφει στο τραπέζι που καθόταν.

Τρελαμένη, η σύζυγος του Μήτσου τολμάει να τον ρωτήσει:

- Μήτσο, ποια ήταν αυτή που σε ρούφηξε και σου ζήτησε ραντεβού;

Ο Μήτσος κοιτάει τη σύζυγο με ένα θανατερό βλέμμα και της απαντάει κοφτά:

-Τουμπεκιάσου, μωρή , που όλα θες να τα μαθαίνεις!

Έντρομη και υπάκουη η σύζυγος βγάζει το σκασμό και συνεχίζει το φαγητό της επειδή " όταν τρώμε δεν μιλάμε"

Κοντεύανε να τελειώσουν το φαγητό τους όταν η σύζυγος βλέπει έκπληκτη ένα κοινό τους φίλο να μπαίνει στην ταβέρνα συνοδευόμενος όχι από τη γυναίκα του αλλά από κάποια άλλη, προφανώς ερωμένη. Και σκουντάει τον Μήτσο, λέγοντάς του:

-Μήτσο, κοίτα το Γιώργο! Μόλις  μπήκε στην ταβέρνα με γκόμενα

Έξω φρενών ο Μήτσος, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, αγριοκοιτάει τη σύζυγο και της λέει: 

-Γιατί μωρή νοιάζεσαι με ποια νταραβαρίζεται ο φίλος μου ο Γιώργος; Τουμπεκιάσου!

Και η πανικόβλητη σύζυγος:

- Εντάξει, Μήτσο μου. Απλώς, ήθελα να σου πω ότι η δικιά μας είναι καλύτερη από του Γιώργου!

Πέπε Μουχίκα (ο πιο φτωχός πρόεδρος στον κόσμο)

 

Άρης Αλεξάνδρου, «Το μαχαίρι»

 

  Σαλβαντόρ Νταλί

Άρης Αλεξάνδρου, «Το μαχαίρι»

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

ΠΑΡΙΣΙ (ΚΟΥΒΕΝΤΟΛΟΪ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΓ ΑΪΦΕΛ) -ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ (μετάφραση Γιάννης Ρίτσος)

 

ΠΑΡΙΣΙ

(ΚΟΥΒΕΝΤΟΛΟΪ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΓ ΑΪΦΕΛ)

Από μυριάδες βήματα θορυβοποιημένο,
ψιθυροποιημένο από μυριάδες αυτοκινητολάστιχα

το Παρίσι, το περνοδιαβαίνω —
τρομαχτικά μονάχος
τρομαχτικά κανείς
τρομαχτικά μήτε ψυχή.
Γύρω μου —
τα ωτό χορογραφία φανταστική,
γύρω μου —
μες από ψάρια ζωόμορφα, από τον καιρό
των Λουδοβίκων,
πιδακίζοντας σφυρίζει το νερό.
Βγαίνω
Στην Place de la Concorde.
Προσμένω
ώσπου
ανασηκώνοντας το εγχάρακτο μικρό κεφάλι του,
απ’ την παρακολούθηση εξουθενωμένος των ψηλών σπιτιών,
βγαίνει από την ομίχλη ο Πύργος του Άϊφελ
φτάνοντας προς εμέ,
εμέ τη γιάφκα,
εμέ τον μπολσεβίκο αυτόν.
— Σσσ…
Πύργε,
σιγότερα, μην πλατσουρίζεις έτσι! —
θα μας πάρουν χαμπάρι!
είναι μια γκιλοτινική αγωνία το φεγγάρι.
Να τί θα πω σε σένανε
(επάνω του όλος έχω γαντζωθεί
σιγανοψιθυρίζοντας
στο ραδιοαυτί,
ατέλειωτο μουρμουρητό
ζουζουνητό):
-Έχω διαφωτίζει πέρα ως πέρα πράγματα και κτίρια.
Μόνο
προσμένουμε και τη δική σου συμφωνία εμείς.
Πύργε,
θάθελες νάμπεις στην εξέγερση επικεφαλής ;
Πύργε —
εμείς
σ’ εκλέγουμε Αρχηγό!
Δε σου ταιριάζει —
εσένα πούσαι υπόδειγμα ιδιοφυίας μηχανικής
απ’ τους απολλιναιρικούς πανάθλιους στίχους
να μαραγκιάζεις εδώ.
Για σένανε
δεν είναι μέρος — τούτη δω η σαπίλα —
των πορνών το Παρίσι,
των ποιητών,
των χρηματιστηρίων.
Τα μέτρο έχουν κιόλας συμφωνήσει,
είναι μαζί μου τα μετρό —
τούτα δω
μες απ’ τα σπλάχνα τους τα πετροδουλεμένα,
θα φτύσουν έξω το κοινό —
και θα ξεπλύνουν απ’ τους τοίχους μ’ αίμα
τις ρεκλάμες
των αρωμάτων και των ψιμυθίων.
Ετούτα έχουν πειστεί —
δεν πρέπει να ξεχύνονται μες από κει
τα βαγόνια των πλουσίων.
Αυτά δεν είναι δούλοι!
Αυτά έχουν πειστεί —
σ’ αυτά
ταιριάζουν πιότερο
οι δικές μας αφίσες,
του αγώνα τα πλακάτ.
Πύργε —
μη φοβάσαι τους δρόμους!
Αν το θεμέλιο του δρόμου εμποδίσει το μετρό,
το θεμέλιο αυτό
οι ράγες θα το σκίσουν σε λουρίδες.
Τις ράγες ξεσηκώνω σ’ ανταρσία εγώ.
Φοβάσαι;
Κι αν πάρουνε το μέρος σου σμάρι τα καπηλεία ;
Φοβάσαι πιά;
‘Η Ριβ-γκος θάρθει σε βοήθειά σου.
Μη φοβάσαι!
Με τις γέφυρες συμφωνία έχω κάμει.
Εύκολο δα,
δεν είναι, κολυμπώντας,
να περάσεις
το ποτάμι!
Οι γέφυρες,
πυρακτωμένες πιά απ’ την οργισμένη κίνηση των οχημάτων,
θα σηκωθούν μεμιάς απ’ τα πλευρά του Παρισιού.
Οι γέφυρες θα εξεγερθούν.
Στο πρώτο κάλεσμα —
θ’ άποτινάξουν τους διαβάτες πάνω στα λιθάρια των αντερεισμάτων.
Όλα τα πράγματα θα σηκωθούν στα πισινά τους πόδια.
Τα πράγματα πιά δε μπορούνε να το αντέξουν.
θα περάσουν
δεκαπέντε
είκοσι χρόνια
θα σαπίσει το ατσάλι,
και τα ίδια αυτά
τα πράγματα πάλι
εδώ να
θα παν
να πουληθούν για μια νύχτα στη Μονμάρτρη.
Πάμε, Πύργε!
Σ’ εμάς!
’Εσύ —
’Εκεί,
στη χώρα μας,
είσαι πολύ πιο χρειαζούμενος, πολύ !
Έλα σ’ εμάς!
Μες από το στραφτάλισμα του χάλυβα,
μες από τούς καπνούς,
εμείς θα σέ προϋπαντήσουμε
με τρυφεράδα πιότερη θα σέ καλωσορίσουμε
απ’ όση οι πρωταγαπημένοι νιώθουνε για τους αγαπητούς.
Πάμε στη Μόσχα!
Σ’ εμάς
στη Μόσχα
υπάρχει ευρυχωρία μεγάλη.
Εσύ
— το κάθε πόδι σου —
κι απόναν δρόμο θάχει.
Εμείς, κει πέρα,
θα σέ χαϊδεύουμε:
κάθε στιγμή εκατό φορές
τη μέρα
ώσπου σαν ήλιους να λαμποκοπήσουμε το μπρούντζο σου όλον και
τ’ ατσάλι.

Ας
τελειώνει η πόλη σας,
των κουτοθηλυκών και των δανδήδων το Παρίσι,
ετούτο το Παρίσι των βουλεβαρδιάτικων χασκοσεργιανητών,
μονάχο του ας τελειώσει, μια νεκραποθήκη Λούβρο ας καταντήσει
μες στις παλιατσαρίες των μουσείων και των Βουλωνικών δασών.
Εμπρός !
Με την τετράδα βάδισε των δυνατών ποδιών σου
που του Άιφελ τα σχέδια τάχουν καρφώσει εδώ
για να ραδιωθεί το μέτωπό σου στο δικό μας ουρανό,
να φοβηθούν τ’ αστέρια μας εμπρός σου.
Παρ την απόφασή σου, Πύργε
όλοι ας εξεγερθούν σήμερα κιόλας,
ακέραιο το Παρίσι, απ’ την κορφή ως τα νύχια του, χαλώντας
Σ’ εμάς, στην ΕΣΣΔ !
Έλα σ’ εμάς το δίχως άλλο —
όσο για τη θεώρηση
εγώ θα σου τη βγάλω !

1928

Εμείς που μείναμε - Νίκος Γκάτσος

 

«Εμείς που μείναμε
θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι,
ένα τσαμπί σταφύλι από τ’ αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι,
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.»

Νίκος Γκάτσος

"Σώπα μη μιλάς"- Αζίζ Νεσίν

 

"Σώπα μη μιλάς"- Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους 

κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που

 άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα». 

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε : 

«εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!» Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι 

που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα,

 σσσσ….σώπα!» Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. 

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια. 

Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. 

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, 

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».

 Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι 

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»

 Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική

 και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα». 

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : 

«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, 

με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

 Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, 

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. 

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. 

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

 Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». και μαζευτήκαμε πολλοί 

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή! 

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, 

τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το Σώπα.

 Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα». 

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου 

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου 

και κάν’ την να σωπάσει. Κόψ’ την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. 

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι

 σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. 

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά 

να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς» 

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. 

Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις 

Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και

 στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ

 τη γλώσσα μου, γιατί 

νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω

 και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι

 μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα

 τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!….

Ο Ανατόλ Φρανς και η παρωδία της ισονομίας

 Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο.

 Απαγορεύεται το ίδιο, 

 τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, 

να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, 

να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί.

Anatole France, 1844-1924

Στο νεκρό δάσος - Μιχάλης Κατσαρός

 

 

 

ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΔΑΣΟΣ

Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.

Ανάβω τα χλωμά φανάρια στους δρόμους

προσπαθώ ν' αναστήσω.

Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές

σε μυστικές συνεδριάσεις

τα ονόματα που οδήγησαν

όλα δολοφονούνται.

Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι

ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις

σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται

χειραψίες

φριχτά υπομνήματα

παρευρίσκονται στις γιορτές, υποκλίνονται-

Τώρα πεθαίνουν.

Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές,

Ω Tέλμαν, Tάνεφ

παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες

δαφνοστεφείς ήρωες

μυθικά πρόσωπα

ελάτε.

Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν

ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας

οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις

οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται

κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας

μας περιπαίζουν.

Εγώ έχω μέσα στη θύμησή μου

την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες

με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα

Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.

Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε

τη νύχτα τον Λένιν

τον έξαλλο Mαγιακόφσκι που πυροβολούσε

τους υπουργούς

τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.

Πώς βγήκανε πάλι απ' αυτή τη φωτιά

ο Kος Διευθυντής

ο διπλωματικός ακόλουθος

ο Kος πρέσβης;

Και τώρα τι πρέπει να γίνει

σ' αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων

σ' αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;

Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές

ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;

 

Μιχάλης Κατσαρός (1919 – 1998)

Τείχη υψώνονται παντού. Ο εθνικισμός και η πολιτική των ταυτοτήτων βρίσκονται και πάλι σε άνοδο.

 

" Οι συνοριακοί φράχτες δεν ανήκουν στον κόσμο των γκουλάγκ, αλλά στον κόσμο των ηχομονωτικών παραπετασμάτων κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων, των θεωρείων πολυτελείας στα στάδια, των χώρων απαγόρευσης του καπνίσματος, των ζωνών ασφαλείας στα αεροδρόμια και των "περιτειχισμένων κοινοτήτων"... Καθιστούν πρόδηλα τα προνόμια των εχόντων και τον φθόνο των μη κατεχόντων, με έναν τρόπο που προκαλεί αμηχανία και στους μεν και στους δε. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι φράχτες αυτοί δεν είναι αποτελεσματικοί...

Κρίστοφερ Κάλντγουελ, εκδότης του Weekly Standard

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων (Mário Coelho Pinto de Andrade)

 

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα… Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.

Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική τους ηλικία είναι ανώριμοι.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.

Δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…

Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπολ…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι. Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ’ όσα έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»