Αφίσες με τραβούν απ’ το μανίκι, Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία. Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία, είκοσι χρόνια σού πληρώνω νοίκι. Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση, νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα. Κάτι σαν άχτι μουλαριού που σου ’χα σε ποιο λεωφορείο το ’χω χάσει. Ποια τρέλα, πες μου, με χτυπάει στις φτέρνες και φεύγω και κυλάω σαν το τόπι, με γήπεδα μουγγά και με ταβέρνες στα σωθικά. Οι άνθρωποι κι οι τόποι, ξένοι που μοιάζουν στις φωτογραφίες που βγάζαμε σε άλλες ηλικίες.
κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα