Ο Πικάσο και ο Μπρεχτ για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες

 

Μπ. Μπρεχτ, Μετανάστες

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα, μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο

Τότε Ο Καραμανλής. Πλησιάζει η επανάληψη του ίδιου σκηνικού...

Το 63  ο Καραμανλής δραπέτευσε ως Τριανταφυλλίδης στο Παρίσι. Ποιος έχει σειρά; Ποιος γελοιογράφος θα τον αποθανατίσει; 

 

ΟΙ ΦΟΡΝΤΙΑΝΟΙ  Η PHILIP MORRIS ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΔΩΔΙΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ

 

Ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης που είχαμε μια παρέα αριστερών στα χρόνια της χούντας ήταν οι «Φορντιανοί». Έτσι αποκαλούσαμε τους -κατά την αυστηρή αριστερή μας κρίση- «εξωνημένους» προοδευτικούς διανοούμενους που δέχονταν ασμένως τη δωρεά ενός Φορντ πολυτελείας από την γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία ως επιβράβευση του πνευματικού τους έργου. Είχαμε, μάλιστα, δημιουργήσει και λίστα γνωστών πανεπιστημιακών και λοιπών ανθρώπων του πνεύματος, αλλά ουδέποτε την δημοσιοποιήσαμε ούτε την «αξιοποιήσαμε» άλλως πως.

Το δόγμα ότι η προσφορά δωρεάς από ορκισμένους μέντορες του καπιταλισμού πάντα γίνεται με υστεροβουλία, αντικατοπτρίζεται εμφανώς σε μια περίπτωση από τις «εν πολλαίς αμαρτίες πεσούσα» αυτοκινητοβιομηχανία. Και δεν αποτελεί υπερβολή ότι για τους τέως, νυν και αεί καπιτα-ληστές ισχύει πως «τα κέρδη τους κοστίζουν ανθρώπινες ζωές» Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα: Στη δεκαετία του 1970, τα αυτοκίνητα Ford Pinto παρουσίαζαν ρεκόρ πωλήσεων στις Η.Π.Α., αλλά είχαν ένα κατασκευαστικό μειονέκτημα που κάποιες φορές κόστιζε ακόμη και την απώλεια ζωής του οδηγού του οχήματος: Το ντεπόζιτο βενζίνης ήταν στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου, οπότε σε περίπτωση που το όχημα που ακολουθούσε τύχαινε να προσκρούσει στο Ford Pinto, συνήθως ακολουθούσε έκρηξη του ρεζερβουάρ «κι όποιον πάρει ο χάρος» . Κάποια στιγμή , όταν οι νεκροί ξεπέρασαν τους 500, ένας οδηγός που τη γλίτωσε με σοβαρά εγκαύματα κινήθηκε δικαστικά κατά της αυτοκινητοβιομηχανίας. Και τότε αποδείχθηκε πως ήταν γνωστό το πρόβλημα, ότι υπήρχε λύση ώστε να «θωρακιστεί» το ντεπόζιτο βενζίνης αλλά ήταν οικονομικά ασύμφορη! Τα έβαλαν κάτω με μολύβι και χαρτί οι οικονομικοί εγκέφαλοι της Ford  υπολόγισαν ότι για παράδειγμα: 180 θάνατοι και 180 θύματα εγκαυμάτων που θα συνέβαιναν λόγω του υπάρχοντος προβλήματος στο ντεπόζιτο βενζίνης συν την αξία του καμένου οχήματος θα επιβάρυναν την εταιρία με 49,5 εκατομμύρια δολάρια. Αντιστοίχως, αν πρόσθεταν ένα προστατευτικό κάλυμμα στο ρεζερβουάρ αξίας 11 δολαρίων στα  12,5 εκατομμύρια αυτοκίνητα που ήδη κυκλοφορούσαν, το κόστος για την εταιρία θα ανερχόταν σε 137,5 εκατομμύρια δολάρια. Φυσικά, η Ford δεν έβγαλε αυθαίρετα το κόστος απώλειας ανθρώπινων ζωών ή τραυματισμών. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Εθνικός Οργανισμός Ασφάλειας της Κυκλοφορίας στους Αυτοκινητοδρόμους είχε «τιμολογήσει» τους θανάτους και τους τραυματισμούς. Δεν έχουμε , εν προκειμένω, υπολογίσει το συνολικό κόστος των δωρεάν αυτοκινήτων στους «Φορντιανούς διανοούμενους», αλλά έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στους οικονομικούς διευθυντές που πάντα φροντίζουν για το καλό της εταιρίας.

Δεν είναι σωστό να μπούμε στον πειρασμό και να υποψιαστούμε ότι κάπως ανάλογα σκέφτονται και οι νεοφιλεύθεροι κυβερνήτες μας. Μακριά από μας οι πονηρές σκέψεις ότι κάθονται και κάνουν cost- benefit analysis για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τις απώλειες χιλιάδων ζωών λόγω πανδημίας. Και να θέλαμε δηλαδή, πάλι δεν θα είχαμε τις γνώσεις να βρούμε το ισοζύγιο του συνθήματος «αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές» . Ας δούμε, ωστόσο, μια σχετική μελέτη που έγινε τα τελευταία χρόνια στην Τσεχία, όχι με αφορμή την πανδημία αλλά σχετικά με τις βλαβερές επιπτώσεις του καπνίσματος σε μια χώρα θεριακλήδων καπνιστών. Αξίζει και μόνο για συνειδητοποιήσουμε τον «ψύχραιμο» τρόπο που σκέφτονται οι σπουδαγμένοι στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια του Σικάγο και του Χάρβαρντ.

Η κυβέρνηση της Τσεχίας, ανησυχώντας για την αύξηση των παθήσεων στους πολίτες της, λόγω καπνίσματος, μελετούσε την επιβολή μιας μεγάλης αύξησης στη φορολογία των προϊόντων καπνού ώστε να μειώσει τον αριθμό των καπνιστών. Η Philip Morris, που κάνει χρυσές δουλειές στην Τσεχία, θορυβήθηκε και έσπευσε να αποτρέψει την ελάττωση των κερδών της, πείθοντας την κυβέρνηση ότι η απόφασή της θα ήταν ασύμφορη για τα οικονομικά της χώρας. Έβαλε λοιπόν, η καπνοβιομηχανία τα σαΐνια της να παρουσιάσουν μια ανάλυση κόστους- οφέλους στην κυβέρνηση. Τα νούμερα της μελέτης έπειθαν πως παρόλο που οι καπνιστές επιβαρύνουν το σύστημα υγείας όσο βρίσκονται στη ζωή, εντούτοις πεθαίνουν πρόωρα και έτσι απαλλάσσουν το κράτος από περαιτέρω περίθαλψη, συντάξεις και στέγαση σε γηροκομεία. Υπολόγισαν μάλιστα οι αθεόφοβοι ότι μαζί με τους ήδη υπάρχοντες φόρους καπνού, στα ταμεία της χώρας θα έμπαιναν147 εκατομμύρια δολάρια ετησίως!

Ψυχρή και τετράγωνη η λογική των νεοφιλελεύθερων ταγών της ανθρωπότητας. Ευφάνταστοι και πειστικότατοι στον εγκλωβισμό κυβερνήσεων και πολιτών στο παράλογο και αντι-κοινωνικό αφήγημά τους. Αναζητείται το αριστερό αφήγημα που θα εμπνεύσει τους πολίτες να σκέφτονται έξω από το νεοφιλελεύθερο κουτί, να πάψουν να γονατίζουν υπάκουα σαν την καμήλα που φορτώνεται μέχρι να σπάσει η ράχη της. Αν η πανδημία δεν μας ταρακουνήσει, τότε ας αναμένει η ανθρωπότητα την επόμενη πτώση μετεωρίτη που θα αφανίσει τους Ρινόκερους αυτή τη φορά.

Όλιβερ Σακς: Η φύση, οι ορμές, η επιστήμη, η νευρολογική καταστροφή

 

O κορυφαίος νευρολόγος Όλιβερ Σακς (1933-2015) είναι πιο λογοτέχνης από πολλούς μεγάλους λογοτέχνες.

 Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου κοινού τον ανακάλυψε και τον αγάπησε για την καθηλωτική και ταυτόχρονα απελευθερωτική

 δύναμη της αφήγησής του μέσα από το βιβλίο του Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο, ιστορίες

 ασθενών που είναι παγιδευμένοι σε νευρολογικές διαταραχές.

Αυτή την αφηγηματική ποιότητα, μαζί με χιούμορ, ευαισθησία και ενσυναίσθηση, ξαναβρίσκουμε τώρα στη συλλογή 

Κάθε πράγμα στη θέση του, τριάντα τρεις ιστορίες ταξινομημένες σε τρεις μεγάλες θεματικές περιοχές: στο παρελθόν, 

γιατί όσες επαναστατικές αλλαγές κι αν έχουν γίνει στην ιατρική και στην τεχνολογία, η ανθρώπινη εμπειρία δεν έχει αλλάξει.

 Το μέρος αυτό τιτλοφορείται «Πρώτες αγάπες». Στην κλινική παρατήρηση, γιατί κάθε άνθρωπος με διαταραχή είναι και μια

 μοναδική ιστορία. Το μέρος αυτό τιτλοφορείται «Κλινικές ιστορίες». Και στο μέλλον, καθώς η ζωή συνεχίζεται και χωρίς εμάς.

 Το μέρος αυτό τιτλοφορείται «Η ζωή συνεχίζεται».

Γιατί, όπως γράφει ο Όλιβερ Σακς στην ακροτελεύτια φράση του βιβλίου του, που κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2019,

«αντιμέτωπος με τη δική μου επικείμενη αναχώρηση από τον κόσμο, θέλω να πιστεύω πως το ανθρώπινο είδος και ο

 

πλανήτης μας θα επιβιώσουν, πως η ζωή θα συνεχιστεί και πως αυτή δεν θα είναι η “στερνή μας ώρα”». 

Μερικά χρόνια πριν ο Όλιβερ Σακς πεθάνει, του είχε ζητηθεί να πάρει μέρος σε μια δημόσια συζήτηση με θέμα 

«Πληροφορία και επικοινωνία τον 21ο αιώνα». Ένας από τους συμμετέχοντες στη συνάντηση αυτή, πρωτοπόρος του 

διαδικτύου, είχε δηλώσει με υπερηφάνεια ότι η κόρη του πλοηγούνταν καθημερινά στο διαδίκτυο επί δώδεκα ώρες, έχοντας έτσι 

πρόσβαση σε ένα μεγάλο φάσμα πληροφοριών που κανένας από τις προηγούμενες γενιές δεν θα μπορούσε να είχε στη διάθεσή του.

Ο Όλιβερ Σακς τον ρώτησε αν η κόρη του είχε διαβάσει κάποιο μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Ο «πρωτοπόρος» απάντησε ότι 

η κόρη του δεν είχε χρόνο για τέτοια πράγματα. Τότε ο Σακς αναρωτήθηκε, στρεφόμενος στο ακροατήριο, αν αυτό το κορίτσι θα 

μπορούσε να κατανοήσει ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία. Οι πληροφορίες διαφέρουν από τη γνώση, είπε, 

εκδηλώνοντας την ανησυχία του για το μέλλον αυτού του κοριτσιού που κινδύνευε να μείνει μ’ ένα μυαλό ρηχό και 

ανίκανο να επικεντρώνεται στην ουσία. Το μισό ακροατήριο χειροκρότησε τον Όλιβερ Σακς. Το άλλο μισό τον αποδοκίμασε.

Η ιστορία αυτή, με την οποία κλείνει το βιβλίο και η οποία έχει τίτλο «Η ζωή συνεχίζεται», συμπυκνώνει όλες τις ανησυχίες αλλά και την ελπίδα του Όλιβερ Σακς για το μέλλον. Ο μεγάλος νευρολόγος υποστηρίζει εδώ ότι βιώνουμε σήμερα κάτι σαν νευρολογική 

καταστροφή σε γιγαντιαία κλίμακα. Συστατικά αυτής της καταστροφής είναι η απώλεια της ιδιωτικής ζωής, λόγω της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, και η παραίτηση από τις μεγάλες κατακτήσεις του πολιτισμού μας, όπως η μοναξιά, ο ελεύθερος 

χρόνος και το δικαίωμα του να είναι κανείς ο εαυτός του, δηλαδή να είναι πραγματικά απορροφημένος από αυτό που κοιτά, είτε

 είναι ένα έργο τέχνης ή μια επιστημονική θεωρία είτε ένα ηλιοβασίλεμα και το πρόσωπο ενός αγαπημένου.

Υπάρχει όμως και η ελπίδα, που είναι η επιστήμη. Πέρα από τη λογοτεχνία, την τέχνη ή τη μουσική, μόνο η επιστήμη,

«συνεπικουρούμενη από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την κοινή λογική, τη διορατικότητα κα φροντίδα για τους άτυχους και  φτωχούς, φέρνει κάποια ελπίδα στον αποτελματωμένο κόσμο μας», γράφει ο Σακς.

Για τον Όλιβερ Σακς, η επιστήμη έχει παρελθόν. Τα έξι κείμενα που αποτελούν το πρώτο μέρος του βιβλίου, τις «Πρώτες

 αγάπες», είναι αφιερωμένα σε παλιούς στοχαστές και επιστήμονες αλλά και στις βιβλιοθήκες, στην ελευθερία που σου δίνουν και στις εκπλήξεις που κρύβουν. Ο Σακς ομολογεί εδώ ότι το διάσημο βιβλίο του Ημικρανία εμπνέεται από ένα παλιό ομότιτλο 

βιβλίο του Έντουαρντ Λάιβινγκ που είχε κυκλοφορήσει το 1870 και το είχε βρει στο ιστορικό τμήμα της Βιβλιοθήκης της Ιατρικής Σχολής.

Ομολογεί, επίσης, ότι γύρω στα δεκατρία-δεκατέσσερα χρόνια του διάβασε το βιβλίο του Ούγγρου Φρίγκιες Καρίνθι 

(1887-1938) Ταξίδι γύρω από το κρανίο μου (η περιγραφή της επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε ο συγγραφέας για την 

αφαίρεση όγκου από τον εγκέφαλό του), ένα βιβλίο που τον επηρέασε όταν ήρθε η ώρα να γράψει τις δικές του νευρολογικές ιστορίες.

«Πώς θα ήταν δυνατό να πιστεύω ότι η ιστορία της επιστήμης δεν έχει σχέση με το σήμερα;»

αναρωτιέται ο Σακς. Και ομολογεί ότι η επιστήμη προχωρά έξω από το παρελθόν της, αλλά ποτέ δεν του ξεφεύγει, όπως δεν

 ξεφεύγουμε ποτέ από την παιδική μας ηλικία.

O Σακς σε νεαρή ηλικία.
Φωτ.: Douglas White

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες «κλινικές ιστορίες» που παρουσιάζει ο Σακς στο δεύτερο μέρος του βιβλίου έχει τίτλο 

«Ορμές». Είναι η περίπτωση ενός 49χρονου άντρα, του Ουόλτερ, που μετά από μια επέμβαση στον κροταφικό λοβό για την 

αντιμετώπιση της επιληψίας άλλαξε εντελώς συμπεριφορά και χαρακτήρα. Μία από τις εκδηλώσεις αυτής της αλλαγής ήταν η 

ακόρεστη σεξουαλική επιθυμία. «Ήθελε να κάνει σεξ όλη την ώρα» είχε πει η γυναίκα του, η οποία έφτασε στα όρια της 

απόλυτης κόπωσης.

Τώρα ο ήρωας της ιστορίας βρήκε διέξοδο στον αυνανισμό με τη βοήθεια της διαδικτυακής πορνογραφίας. Άρχισε να

 καταναλώνει πορνογραφικό υλικό για ενηλίκους και, χωρίς να το καταλάβει, πέρασε και στην παιδική πορνογραφία.

Κάποια στιγμή συνέβη το αναπόφευκτο: τον συνέλαβε το FBI για κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας. Στη δίκη που 

ακολούθησε, ο θεράπων ιατρός του παρουσιάστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης, ενώ διαβάστηκε επιστολή του Όλιβερ Σακς όπου 

εξηγούσε τις επιπτώσεις της επέμβασης στον εγκέφαλο και κυρίως τα συμπτώματα του συνδρόμου Κλίβερ-Μπουσί, από το οποίο

 έπασχε ο κατηγορούμενος, ένα σύνδρομο που προκαλεί ακόρεστη βουλιμική και σεξουαλική ορμή. Το δικαστήριο 

πείστηκε, αλλά καταδίκασε τελικά τον Ουόλτερ, όχι για την κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας αλλά γιατί δεν είχε 

ενημερώσει νωρίτερα τους γιατρούς του.

Η ζωή, όμως, συνεχίζεται. Κι ένα από τα ωραιότερα κείμενα του βιβλίου του Όλιβερ Σακς έχει τίτλο «Γιατί χρειαζόμαστε τους

 κήπους». Ο Σακς γράφει ότι

«στα σαράντα χρόνια που ασκώ την Ιατρική, έχω βρει μόνο δύο τύπους μη φαρμακευτικής θεραπείας με ζωτική επίδραση

 

στους ασθενείς με χρόνιες νευρολογικές παθήσεις: τη μουσική και τους κήπους». 

Θεωρεί ότι η επίδραση των χαρακτηριστικών της φύσης στην υγεία δεν είναι μόνο πνευματική και ψυχολογική αλλά και

 σωματική και νευρολογική. 

«Σε πολλές περιπτώσεις, οι κήποι και η φύση έχουν αποδειχτεί αποδοτικότεροι από τα φάρμακα».

Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο για το βιβλίο του Σακς «ζω» ταυτόχρονα το δικό του κείμενο του για τους κήπους. Από το 

παράθυρό μου βλέπω τη ροδιά που αρχίζει να παίρνει το χρυσό χρώμα του φθινοπώρου, ενώ πίσω της απλώνεται ακόμα η πράσινη θάλασσα των φιστικόδεντρων.

Η απόλαυση του βιβλίου δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την πολύ καλή μετάφραση των Κώστα Πόταγα και Άννυς Σπυράκου.

***

Πηγή: Νίκος Μπακουνάκης –  lifo.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Ο κόσμος θαυμάζει το ψέμα» ( από εφημερίδα Καθημερινή)

 

Συνέντευξη με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Saturday Review στο τεύχος Μαρτίου – Απριλίου του 1983, έρχεται ξανά στο φως και δημοσιεύεται στο ένθετο για το βιβλίο «Los Angeles Review of Books» της εφημερίδας Los Angeles Times στις 23 Αυγούστου 2021.

– Πιστεύετε στην έμπνευση;

– Ναι. Νομίζω ότι, τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, όλα ξεκινούν με έμπνευση. Με κάτι… Το λέμε Αγιο Πνεύμα ή μούσα ή μεγάλη μνήμη ή υποσυνείδητο. Οταν γράφω ποίηση, έχω την τάση να σκέφτομαι κάτι άμεσο, απόλυτο. Η ποίησή μου σ’ εμένα είναι πιο οικεία από την πεζογραφία μου. Είναι πολλοί που αντιπαθούν τα ποιήματά μου στη χώρα μου ενώ απολαμβάνουν τα πεζά μου. Στην περίπτωση της πεζογραφίας, πρέπει να φτιάξω μια ιστορία, μια πλοκή, να δημιουργήσω χαρακτήρες, και τέτοια. Στη συνέχεια, όταν μου δίνεται κάτι, χαλαρώνω και προχωρώ. Ποτέ δεν αφήνω τις προσωπικές μου απόψεις να παρέμβουν στη δουλειά μου. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν μύθο, μια πλοκή… για να δούμε, να διαδραματίζεται αυτό, ας πούμε, στις αρχές του 20ού αιώνα ή, ας πούμε, σε κάποιου είδους Χίλιες Και Μία Νύχτες, ή απλώς να συμβαίνει; Μπορεί να είμαι στη Σκωτία ή στην Αμερική, στο Μπουένος Αϊρες ή στο Μοντεβιδέο…

– Αναφέρατε το υποσυνείδητο. Τι πιστεύετε για την ψυχολογία;

– Ολοι υποτίθεται μισούν τον πατέρα τους ή τη μητέρα τους. Ο δικός μου πατέρας πίστευε ότι ήταν μια μάταιη επιστήμη. Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ισχυρίζονται πως ελέγχουν την ψυχολογία. Τους λυπάμαι – ενδιαφέρονται τόσο για τον εαυτό τους, για να αναλύσουν τον εαυτό τους. Εγώ μετά βίας γνωρίζω τον εαυτό μου. Κανείς δεν γνωρίζει. Νομίζω ότι χάσαμε μια πολύ σημαντική επιστήμη: την ηθική. Ο κόσμος θαυμάζει το ψέμα. Θαυμάζουν την απατεωνιά. Θαυμάζουν κάποιον που είναι εκατομμυριούχος. Τα σημαντικά, τα πραγματικά σημαντικά, είναι τα βιβλία που διαβάζει ο άνθρωπος, τα συναισθήματά του, οι πράξεις του, ενώ οι απόψεις δεν είναι. Αυτά πηγαινοέρχονται. Εγώ υπήρξα εθνικιστής, υπήρξα κομμουνιστής, ήσυχος αναρχικός.

– Πώς ορίζετε την ηθική;

– Δεν χρειάζεται να την ορίσω, πηγαίνει πολύ βαθιά. Εννοώ πως, όταν ενεργώ, ξέρω πού βρίσκομαι, σωστά ή λανθασμένα. Οταν ενεργώ, ξέρω αν κάνω το σωστό ή το λανθασμένο. Τουλάχιστον πιστεύω πως ξέρω. Είναι αίσθημα, ένα εσωτερικό αίσθημα.

 – Είναι αυτό το αίσθημα και θρησκευτικό;

– Δεν το αισθάνομαι έτσι, δεν με απασχολεί αυτό. Βλέπετε, είμαι ένας ευτυχισμένος αγνωστικιστής, ένας συνεπαρμένος αγνωστικιστής. Υποθέτω κάθε μέρα είμαστε στον παράδεισο, είμαστε στην κόλαση, είμαστε παντού, όχι; Αισθάνομαι κάτι, ίσως ελπίζω σε κάτι, αλλά, σε τελική ανάλυση, αυτά είναι προσωπικά θέματα. Το ένα πράγμα που έχω βιώσει είναι η μαγεία. Μπορεί και να μην έχω βιώσει τίποτε άλλο. Θυμάμαι τον κομήτη του Χάλεϊ. Ως παιδί. Πίστευα ότι ήταν μέρος των εορτασμών της εκατονταετηρίδας στο Μπουένος Αϊρες. Ολη η πόλη είχε φωτιστεί. Νόμιζα πως ήταν κάποιο είδος ουράνιων πυροτεχνημάτων.

– Ανυπομονείτε να επιστρέψει ο κομήτης (το 1986);

– Οχι, όχι, καθόλου. Οχι. Αν μπορούσα να πεθάνω αυτήν τη στιγμή, αυτό θα ήταν το πιο έξυπνο, όχι; Οπως κάθομαι και μιλώ μαζί σας, εδώ στη Νέα Ορλεάνη. Μπορώ να κάνω τίποτε άλλο; Να πεθάνω χρόνια κατάκοιτος; Προτιμώ να πεθάνω γρήγορα.

______________

 Πηγή: kathimerini.gr

Συμφωνία αρ.1 -Τάσος Λειβαδίτης

 

Συμφωνία αρ.1

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

Ο Παύλος Φύσσας ζει! Τσακίστε τους ναζί

 

Η οικογένεια του Παύλου συσπειρώνει με τον Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη στη μάχη κατά τού φασισμού που είναι καθημερινή - Βλέπουμε την alt-right πώς στοιχειώνει τον δημόσιο λόγο.

Δεν τον θέλαμε νεκρό και σύμβολο. Μαζί μας τον θέλαμε, ανάμεσά μας.

Σήμερα έχουμε γλέντι, παιδιά. Στα Λιπάσματα. Για τον Παύλο. Έτσι τιμάμε εμείς τους νεκρούς μας. Με γλέντι και τραγούδι.

Δεν είναι εταιρίες δημοσκοπήσεων. Είναι μίσθαρνα όργανα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης

 

Να θυμηθούμε τι λέγανε το 2015 για να συνειδητοποιήσουμε την ξεφτίλα τους

Ντέρμπι μεταξύ του «ναι» και του «όχι», δείχνουν οι δημοσκοπήσεις για το δημοψήφισμα της Κυριακής. Δείτε αναλυτικά τι δείχνουν τέσσερις νέες δημοσκοπήσεις:

MRB: Προηγείται η ψήφος υπέρ του ΝΑΙ

Η ψήφος υπέρ του ΝΑΙ προηγείται με βραχεία κεφαλή: 43,3% ΝΑΙ, 42,9% ΟΧΙ και 13,8% αδιευκρίνιστη ψηφος, σύμφωνα με δημοσκόπηση της MRB

GPO: Οριακή διαφορά μεταξύ ΝΑΙ και ΟΧΙ

Οριακή είναι η διαφορά μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ για το δημοψήφισμα σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που πραγματοποίησε η GPO για το MEGA από την 1η έως την 3η Ιουλίου σε πανελλαδικό δείγμα 2.453 ατόμων.

Οι πολίτες δηλώνουν πως θα ψηφίσουν σίγουρα ή προσανατολίζονται προς το ΝΑΙ σε ποσοστό 44,1%, ενώ σίγουρα ή μάλλον ΟΧΙ επιλέγει το 43,7%. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων τάσσεται υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη σε ποσοστό 75,2%, ενώ το “όχι” επιλέγει το 23,5%.

ALCO: Διαφορά 0,6% υπέρ του «ναι»

Διαφορά 0,6% υπέρ του «ναι» δείχνει δημοσκόπηση της ALCO για το www.protothema.gr που έγινε το διάστημα από 1-3 Ιουλίου.

Στην πρόθεση ψήφου, το 41,7% ψηφίζει «ναι», το 41,1% ψηφίζει «όχι», το 10,7% είναι αναποφάσιστοι, το 4,1% δηλώνει ότι θα απέχει, το 2,4% δηλώνει λευκό.

Public Issue : Μπροστά το «όχι» με 0,5%

Στο νήμα κρίνεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όπως δείχνει δημοσκόπηση της Public Issue η οποία διενεργήθηκε στο διάστημα από 30 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου για την Κυριακάτικη Αυγή.

Στην πρόθεση ψήφου, το «ναι» συγκεντρώνει 42,5%, το «όχι» 43%, οι αναποφάσιστοι είναι 9%, ενώ 3,5% δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν, το λευκό - άκυρο είναι 1%, ενώ 1% δηλώνει «δεν ξέρω/δεν απαντώ». Στην πρόθεση ψήφου με πιθανή ψήφο των αδιευκρίνιστων το «όχι» συγκεντρώνει 45%, το «ναι» 45,5%, οι αναποφάσιστοι είναι 3,5%, το 4% δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει, το 1,5% είναι λευκό/άκυρο ενώ 0,5% δεν γνωρίζουν/δεν απαντούν.

Στην παράσταση νίκης (σ.σ. το ερώτημα είναι «ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσετε την Κυριακή, ποιο πιστεύετε ότι θα κερδίσει το δημοψήφισμα; Το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ; ποσοστό 39% συγκεντρώνει το «όχι», ποσοστό 50% συγκεντρώνει το «ναι», χωρίς γνώμη είναι το 11%.

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι( Μπ. Μπρεχτ)

 

Αιολικά πάρκα ή δάση;

 

Από τη Μικρασιατική καταστροφή, στη νέα προσφυγιά

 

ΟΧΙ ΚΟΥΛΗ , ΜΟΝΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

 

Άνθρωπος να γίνεις, όχι Ελληναράς

 

Τον φωνάζουν Αποστόλη αλλά τ όνομα του είναι Άστι με καταγωγή από την Αλβανία και ζει στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια.

Όταν είδε την φωτιά να εισέρχεται στο Πευκί πήδηξε τον φράχτη με αυτοθυσία και μ ένα κλαρί ρίχτηκε πάνω της.

Όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε είπε: "Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, ήθελα να σώσω τον τόπο μου από βαθιά υποχρέωση που με φιλοξενεί τόσα χρόνια."

Εγώ μαζί σου έκλαψα Αποστόλη ή Αστι , είσαι γροθιά στον ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Via Κίτσα Νταβέλη

Ελευθερία (του LANGSTON HUGHES)

 

 

Ελευθερία (του LANGSTON HUGHES)

Ελεύθερη απόδοση ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΤΑΛΗΣ

 

     Η λευτεριά δεν θα έρθει

Σήμερα, τούτη τη χρονιά,

Ούτε ποτέ της

Μέσα από παζαρέματα και φόβο.

 

Έχω το ίδιο μερτικό σε δίκιο

Όσο κι ο καθένας μας

Για να στέκω ορθός

Στα δυο μου πόδια

Και να κατέχω γη.

 

Βαρέθηκα να ακούω να μου λένε

Μη βιάζεσαι, τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους

Καινούρια μέρα θα φέρει το αύριο.

Να τη βράσω τη λευτεριά μου σαν θα είμαι πια νεκρός.

Κανείς δε ζει με το ψωμί που ελπίζει πως θα φάει…

 

Η λευτεριά είναι

Ο σπόρος ο γερός

Που τον φυτεύεις

Όταν η ανάγκη το επιβάλλει.

Κι εγώ εδώ ζω

Και θέλω να είμαι τόσο λεύτερος

Όσο είσαι και συ.

Προσευχή (του FRANCISCO X. ALARCÓN) ελεύθερη απόδοση: Δημήτρης Κανταλής

 

Προσευχή (του FRANCISCO X. ALARCÓN)

ελευθερη αποδοση: δημητρησ κανταλησ

 

 Ο θεός μου θέλω να 'ναι συνένοχός μου

Να περνάει τις νύχτες του σε κακόφημα σπίτια

Και να σηκώνεται αργά το Σάββατο

 

Ένας θεός που γυρνάει σφυρίζοντας στα σοκάκια

Και τα χείλη του τρέμουν πριν σμίξουν

με τα χείλη της αγαπημένης του

 

 

Ένας θεός  που στήνεται στην ουρά

Για να μπει στο σινεμά

Και  πίνει το καφεδάκι του με γάλα

 

 

Ένας θεός φυματικός που φτύνει αίμα

Και δεν του φτάνουν τα λεφτά

Ούτε για να πάρει το λεωφορείο

 

Ένας θεός που πέφτει αναίσθητος

Όταν ο μπάτσος στη διαδήλωση

Τον τσακίζει χτυπώντας τον με το γκλομπ

 

 Ένας θεός που κατουριέται από το φόβο του

  Προτού να τον αγγίξει 

  ο βασανιστής του

  με  τα ηλεκτρόδια

 

Ένας θεός που δεν του απόμεινε

Ούτε ένα κόκκαλο γερό

Κι ο πόνος του ματώνει τον αέρα

 

 

Ένας θεός άνεργος,

ένας θεός αλλιώτικος

Ένας θεός κυνηγημένος

Ένας θεός πεινασμένος

Ένας θεός εξόριστος

Ένας θεός που βράζει από αγανάκτηση

 

Ένας θεός που μες τη φυλακή του

Δεν παύει να ονειρεύεται

Πως τούτη η κοινωνία κάποτε θα αλλάξει

 

Θέλω ο δικός μου θεός

να είναι πιο κοντά σε ό,τι λέμε  «θεό.»