VIA NEGATIVA

   Με το βιβλίο του Από τον Λένιν στον Λένον, ο Ντέιβιντ Γκούρεβιτς σκιαγραφεί τη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του ’60 περιγράφοντας, παράλληλα, την προσωπική του διαδρομή από τη μικρή επαρχιακή πόλη Σιζράν, στα παράλια του Βόλγα, ώς τη Νέα Υόρκη, την πορεία του από μία τρομαγμένη παιδική ηλικία σε μία αποπροσανατολισμένη ενηλικίωση και την επεισοδιακή απόδρασή του στην Αμερική. Κι ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στο ζενίθ του και η κρατική προπαγάνδα επιβάλλει τις δικές της πρακτικές στην καθημερινή ζωή, παρακολουθούμε μέσα από το βλέμμα του αφηγητή την αποδοκιμαστική αδιαφορία να απλώνεται στις κομματικές συνεδριάσεις, τον Φύλακα στη Σίκαλη του Σάλιντζερ να σπέρνει την αμφισβήτηση στις συγκεντρώσεις των Νεαρών Πιονιέρων, τις χίλιες ταλαιπωρίες που ο ίδιος, φοιτητής πια, θα περάσει για να αποκτήσει «παράνομα» το πρώτο του Levi’s, με το άγχος της κατηγορίας για κατασκοπία. Μαζί με όλα αυτά έρχεται αναπόφευκτα και το ροκ & ρολ· o Μπομπ Ντίλαν, ο Τζίμι Χέντριξ...

  το τελευταίο γραφτό του Νίκου Ζαχαριάδη Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ’ όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου. . . όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν. . . Σήμερα, ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αυτοκτονήσω. . . Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους. . . Ζητώ συγνώμη και κατανόηση από τους κουκουέδες, την Όλγα και τον Σηφάκο, άλλη διέξοδο δε μου άφησαν. .