Όταν αποχαιρέτησα _ Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Όταν αποχαιρέτησα…

Όταν αποχαιρέτησα τους φίλουςΣ’ αυτή τη γη ξεχάστηκεν η μέραΚι οι νύχτες εναλλάσσονταν με νύχτες. Πώς να μιλήσω; Το πλήθος δάμαζε5Τους δημεγέρτες και τους πλάνους. Με στιλέταΚαρφώναν τα δικά μου λόγια. Πώς να μιλήσωΌταν στηνόνταν μυστικές αγχόνεςΣε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνοΚαι τόσα πού να στοιβαχτούνε γεγονότα10Τόσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοίΠώς να εξηγήσω πιο απλά τί ήταν ο ΗλίαςΗ Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός ΑιγύπτουΗ 3η Μαΐου, το τραμ 8, η «Αλκινόη»Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.15Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδιαΜε σκοτεινές παραβολές με παραμύθιαΓιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά απ’ τις λέξειςΞεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικέςΤο άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει20Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπειΚαι δεν την υποψιάζεται ακόμαΌμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάςΣτα καφενεία και στα χρηματιστήριαΣτις βροχερές ώρες, στ’ άδεια πάρκα, στα μουσεία25Μέσα στα σπουδαστήρια και στα μαγαζιάΑλλάζει τη σύνθεση της ατμοσφαίραςΤη γεύση του φιλιού, την πολυτέλεια της αμαρτίαςΤο χυμισμό του κυττάρου, την ορμή της μπόρας.Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουν οι προβολείς30Κι όλα τα πρόσωπα είν’ εδώ —αντάξια του δράματος—Γενεές γενεών υποκριτές: η θλιβερά ερωμένηΟ άνθρωπος με το χαμόγελο, ο επίορκοςΤα κουδουνάκια του τρελού, κάθε κατώτερη ράτσαΆρχοντες και πληβείοι κι αυτοτιμωρούμενοι. 35Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοίΚαι τόσα γεγονότα απλά βιβλίαΧωρίς την επινόηση νέας διάταξης στοιχείωνΧωρίς μια νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαίαΣκίζοντας βίαια στα δυο το σάπιο μήλο40Να επιστρέψουν τ’ άγια στους σκύλους, τα βρέφη στις μήτρες Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο. 9η Θερμιδώρ 1955