VIA NEGATIVA

  Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός. Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης. Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων, εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.   Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα. Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω. (Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο). Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός, ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.   Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

 

  Που είσαι τώρα φως μου Ήτανε γραμμένο Νάμαι εδώ για πάντα Να σε περιμένω   Όσο κι αν κρατήσει Να μην το ξεχάσεις Όταν φτάσεις πάρε Πάρε όταν φτάσεις   Θα το γράψει ο τοίχος Θα το γράψει ο βράχος Πως δεν ήταν μόνο Ενός ανθρώπου λάθος   Θα το πει η σημύδα Θα το πει κι ο κέδρος Πως εδώ σκοτώνει Όπου βρει το κέρδος   Θα το πει η λεβάντα Θα το πει η μυρσίνη Πως κυλάει στα μάτια Η δικαιοσύνη   Μάτια του παιδιού μου Που δεν θα φιλήσω Δεν υπάρχει τρόπος πια Να σταματήσω   Μέχρι νάρθει ο πήχης Και το χαλινάρι Μέχρι να ‘ρθει η Νέμεσις Και να τους πάρει   Αν δεν βρω το τέρμα Δεν θα ησυχάσω Δεν θα σταματήσω Δεν θα ξαποστάσω   Δεν θα κάνω πίσω Και δεν θα ξεχάσω Θα σε πάρω εγώ Παιδάκι μου όταν φτάσω

    Αγάπες πρώιμες, όψιμες, αλαργινοί καιροί, τώρα και χτες, πληγές, χαρές, ω ριζικά του κόσμου, κι εσείς που κάπου ζήσατε, και λιώνετε νεκροί, κι εσείς με μάτια ολάνοιχτα που ζείτε ακόμα εμπρός μου, πατρίδα μου, πατρίδες μου, θύμησες, τόποι, νιάτα, κι εσείς ονείρατα άστρεχτα, κι η ελπίδα εσύ, και ο τρόμος κι η ορμή, κι εσείς που απάντησα και σύντυχα στη στράτα, ή καβαλάρης στης ζωής το διάβα ή πεζοδρόμος, καρποί που μαραγκιάσατε κι εσείς βλαστοί δροσάτοι, φαντάσματα και πλάσματα, χαρίστρα μου η ψυχή. Της ρήγισσας Πρωτοχρονιάς μεστό είναι το παλάτι, διάπλατα σας ανοίγεται, και πλούσιοι και φτωχοί. Ρήγας κι εγώ, στο ερημικό νησί μου πάντα, ορίζω το θησαυρό που δίνεται, και δε θε να στερέψει. —Ξένοι, δικοί μου, φίλοι μου και οχτροί μου, σας χαρίζω τη λυρική μου σκέψη!

    Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς Ανήμπορος στον ήλιο αρμενίζεις Συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής Συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής   Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις Και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές Το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές    Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς Τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις μ' ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς    Αυτά είπε σ' ένα ποιητή δικό μας Και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας