VIA NEGATIVA

  Άκου παιδάκι μου τι θα σου πω: Η σκάλα της ζωής για μένα ήτανε κακοτράχαλη. Ματώνανε τα πόδια μου απ' τα καρφιά της  και τις σκλήθρες της  και τα σαθρά σανίδια της ίσα που με κρατάγαν Τα σκαλιά της γυμνά χωρίς στρωσίδια Αλλά εγώ σκαρφάλωνα χωρίς σταματημό Έφτανα σε πλατώματα, Περνούσα στροφές και κάποιες φορές βάδιζα στα τυφλά Σε μέρη που από φως ούτε μια στάλα δεν υπήρχε Γι αυτό, παιδάκι μου, εσύ πίσω να μην γυρίσεις, Διόλου να μην σταθείς να ξαποστάσεις στα σκαλιά Γιατί θα πικραθείς και θα πονέσεις Κρατήσου να μην πέσεις τώρα- Γιατί, μωρό μου, εγώ στο παίδεμα είμαι ακόμα  Ακόμα ανηφορίζω σέρνοντας, Για μένα η ζωή ανηφοριά χωρίς ανάσα ήταν πάντα.

  Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες —Μάντεις κακών και οραματιστές— Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου 5 Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα (Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια) Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας. Ήτανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια Όμως η πόλις φλέγονταν τόσο όμορφα 10 Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε Στον πράο ουρανό με διαφημίσεις Αιφνίδιων θανάτων κι αλλαξοπιστήσεων. Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως Κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες 15 Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων Και θανάτων —έτσι που πια δεν ήξερε Κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα— Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών 20 Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών Τα πιεστήρια και τα γραφεία των εφημερίδων. Εξαίσια νύχτα τελεσίδικη και μόνη Οριστική (όχι καθόλου όπως οι λύσεις Στα περιπετειώδη φιλμ). Τίποτα δεν πουλιόταν πια.          Έτσι λαφρύς και περιττός πήρα τους δρ...

  Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά  και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.  Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές το φράγμα του νέφους.  Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί πολλοί σωσίες μου.  Έμεινα μόνος. Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.  Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν με απορία.  Ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί τρέχω έτσι  ακίνητος, αφηρημένος, κοιτώντας αλλού την ησυχία.  Τα σήματα της τροχαίας κάποιος τα έχει αλλάξει  και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.  Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα  ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.  Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες με μπαμπάκι,  η ορατότητα αρίστη.  Όπως αντιλαμβάνεσθε, όλα μαθηματικώς με οδηγούν  στην επόμενη στροφή που περιμένει:  ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.

  Ποιος θα πληρώσει την πίκρα των κομμουνιστών, που μπροστά στον τάφο, δεν έχουν ένα τοπίο να ακουμπήσουν την τρυφερότητά τους;… Μερικοί βολεύτηκαν: «Δεν φταίνε οι ιδέες, μα οι συνθήκες». Μάλιστα. Εν ονόματι του μαρξισμού και του «επιστημονικού σοσιαλισμού». Καημένε Προυντόν, καημένε Όουεν, καημένε Μπακούνιν και όλοι εσείς που δεν σας επιτρέψαμε να φέρετε στην επανάσταση το άρωμα της ευαισθησίας, της φαντασίας και του παραλόγου… Όχι, δεν ανήκω πουθενά, ούτε ψηφίζω πια. Δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν, δε θέλω να είμαι αρεστός σε κανέναν, μιας και δε θέλω να πείσω κανέναν, δε θέλω να σώσω κανέναν, δε θέλω καμία νίκη. Είμαι ευτυχής. Δεν έχω καμία πρόταση, δε φοβάμαι καμία απόρριψη, παρά μόνον εκείνη στα μάτια των γυναικών… Μπα, μη θαρρείς πως είμαι λεύτερος. Άλλωστε, ούτε ξέρω πια τι θα πεί η λέξη που στ’ όνομά της θυσιάστηκαν τα υψηλότερα συναισθήματα, αλλά που κάθε αγώνας για την κατάκτησή της παγίωνε την αναίρεσή της, εμπεδώνοντας, όλο και πιο αποτελεσματικά, όλο και πιο πλατιά, τ...

  Μπολιβάρ! Όνομα από μέταλλο και ξύλο, είσουνα ένα λουλούδι μεσ’ στους μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής. Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μεσ’ στην καρδιά σου, μεσ’ στα μαλλιά σου, μέσα στο βλέμμα σου. Η χέρα σου είτανε μεγάλη σαν την καρδιά σου, και σκορπούσε το καλό και το κακό. Ροβόλαγες τα βουνά κι’ ετρέμαν τ’ άστρα, κατέβαινες στους κάμπους, με τα χρυσά, τις επωμίδες, όλα τα διακριτικά του βαθμού σου, Με το ντουφέκι στον ώμο αναρτημένο, με τα στήθια ξέσκεπα, με τις λαβωματιές γιομάτο το κορμί σου, Κι εκαθόσουν ολόγυμνος σε πέτρα χαμηλή, στ’ ακροθαλάσσι, Κι έρχονταν και σ’ έβαφαν με τις συνήθειες των πολεμιστών Ινδιάνων, Μ’ ασβέστη, μισόνε άσπρο, μισό γαλάζιο, για να φαντάζης σα ρημοκκλήσι σε περιγιάλι της Αττικής, Σαν εκκλησιά στις γειτονιές των Ταταούλων, ωσάν ανάχτορο σε πόλη της Μακεδονίας ερημική. Μπολιβάρ! Είσουνα πραγματικότητα, και είσαι, και τώρα, δεν είσαι όνειρο. Όταν οι άγριοι κυνηγοί καρφώνουνε τους άγριους αετούς, και τ’ άλλα άγρια πουλιά και ζώα, Πάν’ απ’ τις...

  Rene Magritte ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Το τραίνο της αγάπης Αγνοεί Το σκληρό αλάτι Που μ’ αυτό κάθε πρωί Η χοντρή κυρία Πλένει το σώμα της Διατηρώντας την απόσταση Ανάμεσα Στους λευκούς και τους μαύρους, Ενώ σ’ ένα σκοτεινό τούνελ Αιφνίδιες λάμψεις Φωτίζουν Το αλφάβητο Μιας αγέννητης γλώσσας Σε μια ρόγα από σταφύλι. Έπεσαν οκτώ σπουργίτες Ραμφίζοντας τη φράση «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» Άγνωσται;

  Δεν με χωράει το σώμα μου   Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω.  Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό. Τρέχει η νύχτα.  Σκύβω να πιω, να ξεχάσω.  Κτυπάω πάνω στο πεθαμένο μου πρόσωπο.  Ανάβει μια φωνή. Φωνή της σιωπής.  Η ροή της μνήμης με τινάζει πίσω στο κορμί σου.  Τώρα που γράφω το φεγγάρι χάνεται στα σκέλια σου και το χορτάρι ψηλώνει άγριο, κόκκινο, σαν φωτιά.  Όλα τ’ άλλα τυλιγμένα σε υαλοβάμβακα.  Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν,  αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και την τριγωνομετρία.

  Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια όλα τα χρήματά μου τα ’φαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.   Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα· τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ό,τι κι αν πεις). Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κι έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κι είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις, και παλιανθρωπιές, και τα λοιπά. Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία. Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.   Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους — τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τί φταίω εγώ. Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αν...

  Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς. Κάνουν ότι λάχει. Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος επαγγελματίες επαναστάτες παλιά τούς στρίμωξαν και τά κατέβασαν τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν αλλά βλέπουν όνειρα και δέν κοιμούνται. ‘Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες παλιών σπιτιών Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη. πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες απειλητικές σιωπές κολπίτιδες ερωτεύονται ομοφυλόφιλους τριχομονάδες καθυστέρηση το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς. Κάνουν ό,τι λάχει. Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή. “Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο ...