VIA NEGATIVA

  Μελανό σημείο των εθίμων της Κρήτης είναι η περίφημη βεντέτα, ο εκδικητικός φόνος που κατευνάζει το αίσθημα δικαίου της ανταπόδοσης. Ο νόμος της ανταπόδοσης εκδηλώνεται ήδη από την Μινωική εποχή. Μάλιστα, ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» αναφέρει ως εισηγητή του «Δικαίου της ανταπόδοσης» τον μυθικό Ροδάμανθο. Στην εισήγηση του παρουσιάζεται να υποστηρίζει ότι «ει και πάθοι τα τ’ ερεξε, δίκη κ’ ιθεία γένοιτ» (μόνο σαν πάθει ό,τι έκανε, δίκη σωστή θα γίνει». Συμπεραίνουμε λοιπόν πως η βεντέτα για την Κρήτη είναι ένας πανάρχαια εθιμικά θεσπισμένος τρόπος δικαιοσύνης. Η βεντέτα «φύτρωσε» από την αρχαιότητα στην όμορφη Κρήτη και ρίζωσε καλά στα γόνιμα εδάφη της μεγαλονήσου μέχρι τα σύγχρονα χρόνια, γράφοντας πολλές μαύρες σελίδες στην ιστορία του νησιού. Για χάρη αυτού του άγραφου νόμου, που για τους συμμετέχοντες εκτός από την αντεκδίκηση για το κακό που μπορεί κάποιος να τους προκάλεσε, σήμαινε και την διαφύλαξη της τιμής αυτών και της οικογένειας τους, χάθηκαν πολλές ψυχές. Μία...

  Ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Προς το λαό της Ελλάδας Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. 0 λαός τής Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει ή κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καιν...

  «Έβλεπε τη δημιουργία ως αλυσίδα συνέχειας ευθύνης και τόλμης» Ο  Μάνος Χατζιδάκις  δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος συνθέτης· υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς καθοδηγητές του ελληνικού πολιτισμού. Για μένα όμως ήταν και κάτι βαθύτερο: ο άνθρωπος που, με γενναιοδωρία και διορατικότητα, πρότεινε το όνομά μου για την ταινία «Το ταξίδι», δίνοντάς μου την πρώτη μεγάλη μου ευκαιρία στον κινηματογράφο. Η πράξη του αυτή δεν ήταν μόνο μια στήριξη σε έναν νέο καλλιτέχνη – ήταν μια απόδειξη του τρόπου με τον οποίο έβλεπε τη δημιουργία: ως μια αλυσίδα συνέχειας, ευθύνης και τόλμης. Ο Μάνος μάς δίδαξε ότι η μουσική μπορεί να είναι ταυτόχρονα βαθιά ελληνική και παγκόσμια. Η σκέψη του, η ευαισθησία του, το θάρρος του να πει τα πράγματα με το όνομά τους, όλα αυτά λείπουν σήμερα. Μα παραμένουν ζωντανά μέσα από το έργο του. Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του, δεν τον θυμόμαστε απλώς· τον ακούμε. Και κάθε φορά που ακούγεται η μουσική του, γεννιέται ξανά.

     Η φάτσα του ανθρώπου που καθότανε δίπλα του δεν του θύμιζε τίποτα, παρά την επίμονη αίσθηση πως κάπου αλλού τον συνάντησε, πως κάποτε είχε βρεθεί με τούτον τον άνθρωπο σε κάποια περίπλοκη και αξεδιάλυτη σχέση.      Τα χαρακτηριστικά του προσώπου δεν του έλεγαν τίποτα, όλα κοινότατα άλλωστε, πλην της μύτης, που ενώ στρωτά κατηφόριζε, ξαφνικά απέληγε σ’ ένα υπερφυσικό κρικάκι κρεμάμενο ανάμεσα στα δυο του ρουθούνια. Ακόμα λοιπόν κι αυτή η τόσο χαρακτηριστική στην κατάληξη μύτη του ήτανε άγνωστη.      Εξάλλου, η επίμονη αίσθηση της γνωριμίας τον γράπωνε όταν ο άνθρωπος έστρεφε πλάτες να δει κάτι απ’ το παράθυρο έξω, όταν δεν έβλεπε πρόσωπο, παρά ένα μέρος του σβέρκου, το τριχωτό του κρανίου, το πώς πέφταν οι τρίχες και στρώνανε από την κορυφή προς τα κάτω.      Μυστήριο! Μέχρι τότε δεν τον είχε εξαπατήσει η μνήμη του. Βγαίνοντας έξω μετά είκοσι χρόνια φυλάκιση, με κανέναν δεν λάθεψε. Όταν συναντο...

αρχείο χάρτης,  68 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2024 «Η Ιθάκη, το λιμάνι Βαθύ και η πρωτεύουσα». Έγχρωμη χαλκογραφία. Σχεδίασε ο Ed. Dodwell, χάραξε ο F.C. Lewis, χρωμάτισε ο W.H. Tims. Από την έκδοση «Views in Greece», Λονδίνο 1819. Γεννάδειος Βιβλιοθήκη. «Τόπος και Εικόνα», τόμ. Στ΄, εκδ. Ολκός 1983 «Την  Ιθά­κη , για πα­ρά­δειγ­μα, δεν υπάρ­χει μα­θη­τής στην Ελ­λά­δα που να μην την ξέ­ρει απέ­ξω. Εκεί ο Κα­βά­φης λέ­ει πως αυ­τό που με­τρά­ει δεν εί­ναι το φτά­σι­μο: εί­ναι το ν’ απο­κτή­σεις από το τα­ξί­δι όσο μπο­ρείς πιο πλού­σιες εμπει­ρί­ες. Έτσι λοι­πόν νιώ­θω κι εγώ για τη ζωή. Δεν ξέ­ρω αν υπάρ­χει ζωή με­τά τον θά­να­το, αλ­λά ας μην κά­νου­με σαν να υπάρ­χει, για­τί αλ­λιώς δεν θα νιώ­σου­με τον πλού­το και την πί­κρα και την έντα­ση της τω­ρι­νής στιγ­μής.» Η πα­ρα­πά­νω δή­λω­ση ανή­κει στον Λουί ντε Μπερ­νιέρ, τον ευ­πώ­λη­το, ευα­νά­γνω­στο και ευ­πα­ρά­γρα­πτο πε­ζο­γρά­φο που έγι­νε διά­ση­μος, ένα φεγ­γά­ρι, στην Ελ­λά­δα και αλ­λού με  Το Μα­ντο­λί­νο του Λο­χα­γού Κο...