VIA NEGATIVA

  Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Oι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται», και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το Κράτος όμως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη.                Περί φωτίσεως Ένα απαισιόδοξο βιβλίο; «Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Eίναι ο κόσμος απαίσιος» , είχε δηλώσει ο Ζοζέ Σαραμάγκου όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα αυτό, που κινείται στον αντίποδα του Περί τυφλότητος και γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο. ( Εκδόσεις Κα...

Τα γκωλ-ποστ Νίκος Εγγονόπουλος Άκουγε τις καμπάνες που βαρούν και τ' ορειχάλκου τις δονήσεις όπου τρυπάν τον καθαρό –του κυριακάτικου πρωινού– αγέρα άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν; θα τις ακολουθήσουν μήπως ύμνοι τραγούδια χαρές ή πολυβόλα θ' αντηχήσουνε απαίσια να σπείρουνε τον όλεθρο ολούθε; ένα σας λέω: όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκωλ-ποστ παιδιά! στα γκωλ-ποστ! άγρυπνοι –ακοίμητοι φρουροί– πανέτοιμοι το μάτι εδώ εκεί να γρηγορούμε μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε. («Στην κοιλάδα με τους ροδώνες», εκδόσεις Ικαρος, 1978)

    ΜέΡΑ25: Η Προγραμματική Συστράτευση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Κινημάτων που οραματιζόμαστε Η ακύρωση του καθαρά ταξικού, και για αυτό δυνητικά επαναστατικού, ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος έφερε την παλιννόστηση του Ολιγαρχικού-Μνημονιακού Καθεστώτος. Παράλληλα, οδήγησε στην αποδυνάμωση των δυνάμεων της Αριστεράς και των Κινημάτων που αρνήθηκαν να υποταχθούν στο αφήγημα ότι εκείνο το ΟΧΙ δεν είχε «πόδια», ότι ο λαός δεν ήταν έτοιμος να το τιμήσει, ότι η όποια προσδοκία πως το ΟΧΙ μπορούσε να είναι αρχή μιας ριζοσπαστικής ανατροπής στην Ελλάδα και την Ευρώπη αποτελούσε «αυταπάτη». του Γιάνη Βαρουφάκη Το 2019, μέσα σε δυσμενείς για την αντιμνημονιακή Αριστερά συνθήκες, ένα μικρό και ιδιότυπο μέρος των δυνάμεων εκείνων, το ΜέΡΑ25, κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή με βασικό στόχο να επαναφέρει στο Κοινοβούλιο, για πρώτη φορά από το 2015, το πρόταγμα του προδομένου ΟΧΙ. Καθώς το ΜέΡΑ25 προέκυψε από ένα πρωτόγνωρο πανευρωπαϊκό διεθνικό κίνημα που γεννήθηκε στο Βερο...

    Ο επιθεωρητής - Γκόγκολ Νικολάι  Σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας αναμένεται η επίσκεψη ενός κυβερνητικού επιθεωρητή, που ταξιδεύει ινκόγκνιτο. Στην πόλη καταφεύγει και ένας αδέκαρος απατεώνας, ο οποίος ταυτίζεται από σύμπτωση με το πρόσωπο του επιθεωρητή. Τη μοιραία αυτή παρεξήγηση ακολουθεί ένας καταιγισμός από ξεκαρδιστικά επεισόδια, με τα οποία ο Γκόγκολ, με το καυστικό του χιούμορ, ξεσκεπάζει την ανοησία, τη δουλοπρέπεια, τη ματαιοδοξία, τη δολιοφθορά, την αισχροκέρδεια και την υποκρισία της κρατικής μηχανής στην προεπαναστατική Ρωσία, αλλά και τη σήψη μιας ολόκληρης κοινωνίας.  Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να απολαύσετε τον "Επιθεωρητή " https://youtu.be/VDt7pzILzaQ

  Τι παθαίνεις αν χαζεύεις στο διαδίκτυο...  Γελάς μέχρι δακρύων με το πολιτικό οπαδιλίκι που κοντράρει στα ίσια την καλογερική υποκρισία  όπου  το κρέας γίνεται ψάρι, όπου η γκρίνια για αστοχίες του ηγούμενου κόβεται με το μαχαίρι στην υπενθύμιση-απειλή για την τύχη των προβάτων που εγκαταλείπουν τη στάνη όπου πάντα πρέπει να το βουλώνεις γιατί αλλιώς είσαι ανεπιθύμητος... Και για να το καταλάβουμε καλά αυτό που θέλει να πει ο ποιητής, ας θυμηθούμε το ανέκδοτο που πάει γάντι με την πολιτική (παλιο) κατάσταση... Ο Μήτσος, κλασσική περίπτωση Ελληναρά φαλλοκράτη, αποφάσισε να βγάλει τη σύζυγο να φάνε σε μια χασαποταβέρνα στα Μεσόγεια. Πιάσανε τραπέζι σε περίοπτη θέση, παραγγείλανε τα κοκορέτσια, κοντοσούβλια, γαρδούμπες, και όλα τα ορεκτικά μαζί με ένα κιλό Αγιωργίτικο οίνο και πέσανε με τα μούτρα να κατασπαράξουν τα εδέσματα.  Αίφνης, εμφανίζεται μια αιθέρια γυναικάρα που κυριολεκτικά "χυμάει" πάνω στο Μήτσο, του σκάει ένα ρουφηχτό φιλί και αφού του λέει πόσο χαρ...

 

    Σαλβαντόρ Νταλί Άρης Αλεξάνδρου, «Το μαχαίρι» Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο. Στο μεταξύ όσο δουλεύεις στον τροχό πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων. Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

  ΠΑΡΙΣΙ (ΚΟΥΒΕΝΤΟΛΟΪ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΓ ΑΪΦΕΛ) Από μυριάδες βήματα θορυβοποιημένο, ψιθυροποιημένο από μυριάδες αυτοκινητολάστιχα το Παρίσι, το περνοδιαβαίνω — τρομαχτικά μονάχος τρομαχτικά κανείς τρομαχτικά μήτε ψυχή. Γύρω μου — τα ωτό χορογραφία φανταστική, γύρω μου — μες από ψάρια ζωόμορφα, από τον καιρό των Λουδοβίκων, πιδακίζοντας σφυρίζει το νερό. Βγαίνω Στην Place de la Concorde. Προσμένω ώσπου ανασηκώνοντας το εγχάρακτο μικρό κεφάλι του, απ’ την παρακολούθηση εξουθενωμένος των ψηλών σπιτιών, βγαίνει από την ομίχλη ο Πύργος του Άϊφελ φτάνοντας προς εμέ, εμέ τη γιάφκα, εμέ τον μπολσεβίκο αυτόν. — Σσσ… Πύργε, σιγότερα, μην πλατσουρίζεις έτσι! — θα μας πάρουν χαμπάρι! είναι μια γκιλοτινική αγωνία το φεγγάρι. Να τί θα πω σε σένανε (επάνω του όλος έχω γαντζωθεί σιγανοψιθυρίζοντας στο ραδιοαυτί, ατέλειωτο μουρμουρητό ζουζουνητό): -Έχω διαφωτίζει πέρα ως πέρα πράγματα και κτίρια. Μόνο προσμένουμε και τη δική σου συμφωνία εμείς. Πύργε, θάθελες νά...

  «Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι, ένα τσαμπί σταφύλι από τ’ αμπέλι και δίχως πια του φόβου το τριβέλι, μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.» Νίκος Γκάτσος

  " Σώπα μη μιλάς"-  Αζίζ Νεσίν Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους  κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που  άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».  Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :  «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!» Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι  που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα,  σσσσ….σώπα!» Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.  Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.  Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.  Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,  «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».  Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι  «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»  Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική  και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε...

  Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο.   Απαγορεύεται το ίδιο,   τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς,  να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες,  να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί. Anatole France, 1844-1924

      ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΔΑΣΟΣ Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω. Ανάβω τα χλωμά φανάρια στους δρόμους προσπαθώ ν' αναστήσω. Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές σε μυστικές συνεδριάσεις τα ονόματα που οδήγησαν όλα δολοφονούνται. Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται χειραψίες φριχτά υπομνήματα παρευρίσκονται στις γιορτές, υποκλίνονται- Τώρα πεθαίνουν. Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές, Ω Tέλμαν, Tάνεφ παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες δαφνοστεφείς ήρωες μυθικά πρόσωπα ελάτε. Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας μας περιπαίζουν. Εγώ έχω μέσα στη θύμησή μου την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ. Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε τη νύχτα τον Λένιν τον έξαλλο Mαγιακόφσκι που πυροβολούσε τους υπουργούς το...

  " Οι συνοριακοί φράχτες δεν ανήκουν στον κόσμο των γκουλάγκ, αλλά στον κόσμο των ηχομονωτικών παραπετασμάτων κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων, των θεωρείων πολυτελείας στα στάδια, των χώρων απαγόρευσης του καπνίσματος, των ζωνών ασφαλείας στα αεροδρόμια και των "περιτειχισμένων κοινοτήτων"... Καθιστούν πρόδηλα τα προνόμια των εχόντων και τον φθόνο των μη κατεχόντων, με έναν τρόπο που προκαλεί αμηχανία και στους μεν και στους δε. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι φράχτες αυτοί δεν είναι αποτελεσματικοί... Κρίστοφερ Κάλντγουελ, εκδότης του Weekly Standard

  « Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα… Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους. Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική ...