VIA NEGATIVA

  Μπ. Μπρεχτ , Μετανάστες Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν: «Μετανάστες». Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο, δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν. Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε. Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία. Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα, προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα ν’ απαρνιόμαστε, χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε. Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα, μαρτυράει ...

Το 63  ο Καραμανλής δραπέτευσε ως Τριανταφυλλίδης στο Παρίσι. Ποιος έχει σειρά; Ποιος γελοιογράφος θα τον αποθανατίσει; 

  ΟΙ ΦΟΡΝΤΙΑΝΟΙ   Η PHILIP MORRIS ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΔΩΔΙΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ   Ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης που είχαμε μια παρέα αριστερών στα χρόνια της χούντας ήταν οι « Φορντιανοί». Έτσι αποκαλούσαμε τους -κατά την αυστηρή αριστερή μας κρίση- «εξωνημένους» προοδευτικούς διανοούμενους που δέχονταν ασμένως τη δωρεά ενός Φορντ πολυτελείας από την γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία ως επιβράβευση του πνευματικού τους έργου. Είχαμε, μάλιστα, δημιουργήσει και λίστα γνωστών πανεπιστημιακών και λοιπών ανθρώπων του πνεύματος, αλλά ουδέποτε την δημοσιοποιήσαμε ούτε την «αξιοποιήσαμε» άλλως πως. Το δόγμα ότι η προσφορά δωρεάς από ορκισμένους μέντορες του καπιταλισμού πάντα γίνεται με υστεροβουλία, αντικατοπτρίζεται εμφανώς σε μια περίπτωση από τις «εν πολλαίς αμαρτίες πεσούσα» αυτοκινητοβιομηχανία. Και δεν αποτελεί υπερβολή ότι για τους τέως, νυν και αεί καπιτα-ληστές ισχύει πως «τα κέρδη τους κοστίζουν ανθρώπινες ζωές» Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα: Στη δεκαετία του 1970, τα αυτοκίν...

  O κορυφαίος νευρολόγος  Όλιβερ Σακς  (1933-2015) είναι πιο λογοτέχνης από πολλούς μεγάλους λογοτέχνες.  Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου κοινού τον ανακάλυψε και τον αγάπησε για την καθηλωτική και ταυτόχρονα απελευθερωτική  δύναμη της αφήγησής του μέσα από το βιβλίο του  Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο ,  ιστορίες  ασθενών που είναι παγιδευμένοι σε νευρολογικές διαταραχές. Αυτή την αφηγηματική ποιότητα, μαζί με χιούμορ, ευαισθησία και ενσυναίσθηση, ξαναβρίσκουμε τώρα στη συλλογή   Κάθε πράγμα στη θέση του ,  τριάντα τρεις ιστορίες ταξινομημένες σε τρεις μεγάλες θεματικές περιοχές: στο παρελθόν,  γιατί όσες επαναστατικές αλλαγές κι αν έχουν γίνει στην ιατρική και στην τεχνολογία, η ανθρώπινη εμπειρία δεν έχει αλλάξει.  Το μέρος αυτό τιτλοφορείται « Πρώτες αγάπες» . Στην κλινική παρατήρηση, γιατί κάθε άνθρωπος με διαταραχή είναι και μια  μοναδική ιστορία. Το μέρος αυτό τιτλοφορείται «Κλινικές ιστορίες». Και...

  Συνέντευξη με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Saturday Review στο τεύχος Μαρτίου – Απριλίου του 1983, έρχεται ξανά στο φως και δημοσιεύεται στο ένθετο για το βιβλίο «Los Angeles Review of Books» της εφημερίδας Los Angeles Times στις 23 Αυγούστου 2021. – Πιστεύετε στην έμπνευση; – Ναι. Νομίζω ότι, τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, όλα ξεκινούν με έμπνευση. Με κάτι… Το λέμε Αγιο Πνεύμα ή μούσα ή μεγάλη μνήμη ή υποσυνείδητο. Οταν γράφω ποίηση, έχω την τάση να σκέφτομαι κάτι άμεσο, απόλυτο. Η ποίησή μου σ’ εμένα είναι πιο οικεία από την πεζογραφία μου. Είναι πολλοί που αντιπαθούν τα ποιήματά μου στη χώρα μου ενώ απολαμβάνουν τα πεζά μου. Στην περίπτωση της πεζογραφίας, πρέπει να φτιάξω μια ιστορία, μια πλοκή, να δημιουργήσω χαρακτήρες, και τέτοια. Στη συνέχεια, όταν μου δίνεται κάτι, χαλαρώνω και προχωρώ. Ποτέ δεν αφήνω τις προσωπικές μου απόψεις να παρέμβουν στη δουλειά μου. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν μύθο, μια πλοκή… για να δούμε, να διαδραματίζεται αυτό, ...

  Συμφωνία αρ.1 Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος… σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου καλούσε βοήθεια. O ουρανός αμίλητος και σταχτύς το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους. Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων την πικρή θέληση να ζήσουν! Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή. οι φίλοι είχαν χαθεί κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου… …και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες παιδικές ευπιστίες… Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών… και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί...

  Η οικογένεια του Παύλου συσπειρώνει με τον Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη στη μάχη κατά τού φασισμού που είναι καθημερινή - Βλέπουμε την alt-right πώς στοιχειώνει τον δημόσιο λόγο. Δεν τον θέλαμε νεκρό και σύμβολο. Μαζί μας τον θέλαμε, ανάμεσά μας. Σήμερα έχουμε γλέντι, παιδιά. Στα Λιπάσματα. Για τον Παύλο. Έτσι τιμάμε εμείς τους νεκρούς μας. Με γλέντι και τραγούδι.