VIA NEGATIVA

  Για πέμπτο Μάη πολεμάει για ειρήνη κουβέντα καμιά και ο φανταράκος τα βροντάει πεθαίνει ηρωικά Και ο Αυτοκράτωρ οργίζεται και βγάζει διαταγή ο θάνατος αναβάλλεται η νίκη όσο αργεί μα ο φαντάρος κείτεται στον τάφο του δίχως ντροπή και ξάφνου τον επισκέπτεται μια επιτροπή Με φτυάρι και με αγιασμό ξεθάβουν το νεκρό του λένε γύρνα στο μέτωπο και βγάλε το σκασμό Τον εξετάζει ένας γιατρός Τον εξετάζει ένας γιατρός τον βρίσκει λίαν καλώς κοπάνα μονάχα την κάνει ο νεκρός γιατί είναι πολύ δειλός Τον σήκωσαν και φεύγουνε στην νύχτα τη μαγευτική ενώ αρμοδίως τους φώτιζε σελήνη ρομαντική Το στόμα το σάπιο του βουτούν σε μαύρο κρασί γλυκό και δυο νοσοκόμες του κρατούν μπροστά του γυμνό θηλυκό με τύμπανα και ταρατατζούμ η μπάντα πάει εμπρός για της πατρίδος το αλαλούμ παρέλαση κάνει ο νεκρός Μπροστά του πάει ένας κύριος με φράκο παχουλός πολύ του καθήκοντος κύριος σαν κάθε πολίτης καλός σκυλιά ποντίκια και ασβοί δακρύζουν με πατριωτισμό στο ύψος των περιστάσεων στου έθνους τον παλμό Στο άλλο χ...

  [Γράφτηκε στο πλαίσιο του Β΄ Διεθνούς και Παγκοσμίου Συνεδρίου Συγγραφέων για την Υπεράσπιση της Κουλτούρας Ενάντια στον πόλεμο και στον Φασισμό. Υπογράφτηκε από τους πλείστους συνέδρους και διαβάστηκε από τον Λουί Αραγκόν] Στ’ όνομά σου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που σκοτώθηκες στην Ισπανία για τη λευτεριά του ζωντανού λόγου, Εμείς, ποιητές απ’ όλες τις χώρες του κόσμου, μιλώντας και γράφοντας στις διάφορες και ποικίλες γλώσσες μας παίρνουμε εδώ τον όρκο τον κοινό, τ’ όνομά σου να μην ξεχαστεί ποτές πάνω στη γης, κι όσο υπάρχει τυραννία και καταπίεση, στ’ όνομά σου να τις πολεμούμε όχι μονάχα με το λόγο μα και με τη ζωή μας.

Αντιμέτωποι με μια αδιανόητη εικόνα ήρθαν χθες το βράδυ (15/5) οι πολίτες της Αθήνας, καθώς αντίκρυσαν με τα μάτια τους ένα σμήνος με drones να κάνουν επίδειξη ενός νέου μοντέλου παπουτσιού της γνωστής εταιρείας αθλητικών ειδών, Adidas, για περίπου έξι λεπτά, πάνω από την Αθήνα και με φόντο την Ακρόπολη. Η «Εφ.Συν.» φέρνει αποκλειστικά στη δημοσιότητα ολόκληρη τη χυδαία προσπάθεια εμπορευματοποίησης της Ακρόπολης αλλά και ολόκληρης της πολιτιστικής κληρονομίας της πρωτεύουσας μας. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφ.Συν.» η εταιρεία δεν έλαβε καμία άδεια για την εν λόγω διαφήμιση - επίδειξη ούτε από το υπουργείο Πολιτισμού αλλά και ούτε από την εφορεία αρχαιοτήτων, παρά μόνο από το Ζάππειο Μέγαρο. Άγνωστο παραμένει αν δόθηκε άδεια για την εν λόγω παρουσίαση από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Παρόλα αυτά, το υπουργείο Πολιτισμού, με ανακοίνωσή του αναφέρει ότι θα καταθέσει μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου για παραβίαση της αρχαιολογικής νομοθεσίας. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι  «οι αρμόδι...

  «Το τραγούδι της Μάνας Κουράγιο» από το θεατρικό έργο του Bertol Brecht «Μάνα Κουράγιο» σε μουσική Paul Dessaw. Πρόκειται για την τελευταία σκηνική δραματουργία της Κατίνας Παξινού. Πρώτη παράσταση Οκτώβριος 1971 Θέατρο «Πάνθεον» Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης. Σκηνοθεσία: Αλέξης Μινωτής. Διεύθυνση ορχήστρας: Ελένη Χαλκιαδάκη. Δύο λόγια για το έργο από την Οφηλία Δημοπούλου: Μια κριτική ματιά στην αλλοτρίωση που υφίσταται η ανθρώπινη φύση μέσα στη δίνη του πολέμου και παράλληλα ένα σκληρό διαχρονικό σχόλιο για του μηχανισμούς της εξουσίας, μέσα από την καυστική σάτιρα, το ανατρεπτικό χιούμορ και την κοφτερή λεπίδα της γραφής του Μπρεχτ. Η Μάνα Κουράγιο δεν αποτελεί μία αντιφατική προσωπικότητα. Απλώς, είναι μία πολύ αρνητική προσωπικότητα, που δεν μπορεί να προκαλέσει στο θεατή τον οίκτο, αλλά την οργή. Όσο συγκινητική και αν φαντάζει η εικόνα της μάνας, που έχει χάσει και τα τρία παιδιά της στον πόλεμο και συνεχίζει μόνη το δρόμο της τραβώντας τον αραμπά της, το δάκρυ δεν πρέπει να...

    Πηγαίνει αργά στο σινεμά, μάλιστα στον εξώστη. Σ' έργα κατά προτίμηση, βουβά και θαμπωμένα. Κι εκεί - μέσα στους τόσους εξευτελισμούς - η μόνη του χαρά να βλέπει τις γυναίκες της γενιάς γύρω απ' το τριάντα. Με κείνα τα βαθιά καπέλα, με τις σειρές τα περιδέραια, τα μάτια, τα κοντά μαλλιά∙ με τις ψιλές γλυκιές φωνές, με τις κινήσεις τους τις μητρικές. Σαν τη μητέρα, αλήθεια∙ σαν τη μάνα του των πρώτων παιδικών του χρόνων... Τότε που τον φωνάζανε μοναχογιό.

  …  Κάνα δυο μήνες μετά την εκτέλεση του Μιχάλη, ακούμε απ’ το μεγάφωνο τα ονόματά μας – είμαστε εκεί πέντε από την υπόθεσή μας. Εγώ έχω κλείσει τα δεκαεφτά και οι άλλοι είναι μέχρι τα είκοσι πέντε. Η φυλακή τα ‘χασε, όλοι νομίσαμε πως μας παίρνουν για εκτέλεση, αλλά από το μεγάφωνο και όλους μαζί…ήταν περίεργο. Εκτός κι αν άλλαξαν τακτική. Γιατί μέχρι τότε οι κλώσσες ξέρεις τι μας κάνανε; Μας σκοτώσανε κάθε μέρα. Μόλις έκλεινε η φυλακή και ετοιμαζόμασταν να φάμε, γκράγκα γκρούγκα οι σιδεριές, πλακώνανε τα καρακόλια. Ξέραμε ότι έρχονται να πάρουν για εκτέλεση. Άνοιγαν, που λες, το κελί απ’ το οποία ήθελαν να πάρουν κάποιον, μας είχαν παστωμένους πέντ’ έξι σε κάθε κελί, που ήταν φτιαγμένο για έναν άνθρωπο, ασ’τα άνοιγαν, που λες, το κελί, στέκονταν στην πόρτα, και μας κοιτάζανε. Όλοι τώρα είμαστε μελλοθάνατοι, ε; Και ξέραμε ότι κάποιον από μας θα πάρουν. Κοιτάζανε που λες μια το χαρτί και μια εμάς… Αυτή η ιστορία μπορεί να κράταγε από πέντε λεπτά ως κι ένα τέταρτο. Ύστερα, αφο...

  Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει. Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι. Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα. Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για μένα. Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον. Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον. Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι, το κουρασμένο βήμα του το ξέρω και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει. Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

  (Η συνάντηση μου αυτή με τον Μάριο Βάραγκας Λιόσα είναι αναδημοσίευση από τις σελίδες του βιβλίου μου «Έφοδος στον Ουρανό», Εκδόσεις Αρμός) Θεέ μου! Ενας μεγάλος αφηγητής, ένας επιδέξιος αλχημιστής της πραγματικότητας και της φαντασίας, ανακατεύει την ζωή του με τους επινοημένους ηρωές του και τις ιστορίες τους και το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι μια ζωή γεμάτη συναισθήματα, μιά ζωή που μπορεί ο καθένας μέσα της να δει τις δικές του αγωνίες, τις δικές του αμαρτίες, τα δικά του λάθη δαφνοστεφανωμένα με την αλήθεια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καιρό κυνηγούσα μια συνάντηση μαζί του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η ζωή, η σκέψη, η ψυχή, αυτού του συγγραφέα με τραβούσε σαν μαγνήτης. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω μαζί του, να τον έχω απέναντι μου, να παίξω διανοητικά μαζί του και να δω πράγματα που δεν βλέπω, να μιλήσω για πράγματα όπως το σκοτάδι του και τι τον έκανε να μπεί ένδοξα στην πολιτική και να βγει άδοξα από την άλλη πόρτα, με μια ήττα στους ώμους.  «Μια ήττα μας κάνει πιο δυ...