VIA NEGATIVA

  Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος  για τα ωραία και μεγάλα έργα  η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα  ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται·  να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,  και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.  Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις  (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),  και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,  και πιαίνεις* στον μονάρχην Αρταξέρξη  που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,  και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.  Και συ τα δέχεσαι με απελπισία  αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.  Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·  τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών*,  τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·  την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.  Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,  αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·  και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

  Η Χαμένη Άνοιξη γράφτηκε το 1976 και έχει σαν θέμα τα Ιουλιανά του 1965. ... Ήταν συγκεντρωμένοι στα Προπύλαια, με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανώ τους, σκεπάζοντας κατάστρωμα και πεζοδρόμια, δέκα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, ο ανθός του τόπου, η ελπίδα του αύριο. Το πάθος πήγαινε χέρι - χέρι με την έγνοια τους να μη δώσουν αφορμή στους προβοκάτορες ή στην Αστυνομία και χαλάσει το μεγαλείο της συγκέντρωσης. Στρατής Τσίρκας, Η χαμένη άνοιξη, Κέδρος, Αθήνα 1976, σ. 231

  Μη μου ζητάς να θυμηθώ Να καταλάβω του κάκου μην πασχίζεις Λίγη ξεκούραση μονάχα σου ζητώ Κοντά μου να σε νιώθω, να μ' αγγίζεις Ένα φιλί στο μάγουλο ζητώ Το χέρι κράτησέ μου έστω για λίγο Μην ψάχνεις μες το μπερδεμένο μου μυαλό Εκεί τη λύπη μου με το φευγιό τυλίγω Ανάγκη σ' έχω, αυτό ξέρω μοναχά Κοντά μου μείνε και προστάτεψέ με Μη με μαλώνεις, κλάψε στα κρυφά Αυτά που κάνω δεν τα θέλω, πίστεψέ με Καίγομαι με τους δαίμονές μου στη φωτιά Υπάρχω μόνο γιατί σ' έχω στήριγμά μου Μαράθηκα και δεν ανθίζω πια Μα τώρα είναι που σε θέλω πιο κοντά μου