Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι
στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέπτονταν και
ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!» Σα να ήταν έγκλημα
αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήταν
γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει δίνοντας έτσι μία διέξοδο στην
αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: «τον πόλεμο, την κοινωνική
δυστυχία… Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την
ετικέτα που θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, έπρεπε να τα
βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος, τίποτε άλλο.
Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και
τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει το χρέος του να το πει αυτό.
Βέβαια, άλλοι θάχουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά νάχουν.
Ξανάριξε μία ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το
ρεσιτάλ πιάνου, οι δύο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι «Μικρές
Αγγελίες»…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός…
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς
Ύστερα πρόσθεσε το όνομα του και τη διεύθυνση του. Φώναξε το γκαρσόνι.
Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την
αγγελία του, να παρακαλέσει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου