VIA NEGATIVA

    Ακόμα κι ο θάνατος μάς κάνει να ντρεπόμαστε Με τα κορμιά μας παραμορφωμένα και στρεβλά Γεμάτα κεντίδια από σφαίρες και θραύσματα από οβίδες Τα ονόματά μας ακούγονται παραποιημένα στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις Οι φωτογραφίες μας, κολλημένες στους τοίχους των σπιτιών μας Ξεθωριάζουν και κιτρινίζουν Οι επιγραφές που χαράχτηκαν στις πλάκες των τάφων μας χάνονται μέρα με τη μέρα Καθώς τις σκεπάζουν οι ακαθαρσίες από τα πουλιά και τα ερπετά.   Κανείς πια δεν ποτίζει τα δέντρα που έριχναν τη σκιά τους στους τάφους μας. Ο ήλιος σαν μια γιγάντια φλόγα εξαφανίζει  ό,τι απόμεινε από τα πτώματά μας που σαπίζουν.

  Από παιδί είχε μανία με τα τρένα. Μεγάλη μανία. Το έσκαγε από το σχολείο, με τα βιβλία παραμάσχαλα, και πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στο σταθμό. Έμεναν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Τρύπωσε σε μια γωνιά κι εκεί καθότανε ώρες ολόκληρες και κοίταζε. Όχι μονάχα τα τρένα που ολοένα ερχόντουσαν και ολοένα φεύγανε, μα όλη η ατμόσφαιρα εκεί τον γοήτευε. Από το πολύ το σκασιαρχείο έμεινε στην ίδια τάξη. Η μάνα του του τις έβρεχε ταχτικά, αυτός το βιολί του. Το όνειρο του, από τότε, δεν ήτανε να γίνει, όπως θέλανε άλλα παιδιά, αξιωματικός ή μηχανικός, μα σταθμάρχης. Ονειρευότανε τον εαυτό του σταθμάρχη στον κεντρικό σταθμό της πρωτεύουσας, με τη σκούρα μπλε στολή, με τα σιρίτια στα μανίκια, κι ένιωθε μεγάλη συγκίνηση. Συχνάζοντας στο σταθμό, είχε μάθει από μικρός όλες τις μανούβρες που γίνονται εκεί σαν είναι να 'ρθει ή σαν είναι να φύγει ένα τρένο. Είχε μάθει ακόμα να παρατηρεί. Να μελετάει τα πρόσωπα ...

   Δρόμοι - Λευτέρη Πούλιου Το Ποιημα Ανηκει στη συλλογή Ποίηση 1, 2 (2η έκδοση 1975) . Δρόμοι — στιλπνά σκούρα χταπόδια τούτης της χώρας μου, που πάνω σας δίχως μορφή και δίχως βάρος πορεύεται το μέλλον. Κούρσες, πούλμαν, δεξαμενόπλοια, κάποιο ποδήλατο και κανένα σπουργίτι που κυλά τις αόρατες ρόδες του πάνω στην άσφαλτο. Από κάτω υπόγειοι δρόμοι. Από πάνω αέρινες σήραγγες παίζοντας τζαζ. Δρόμοι πλάι σε στραφτερές βιτρίνες, πλάι σ' αγάλματα ή ανάμεσα από μαγαζιά κι εργοστάσια. Δρόμε έξω απ' το πανεπιστήμιο. Έξω απ' το κτίριο της Βουλής. Δρόμε εθνικέ. Δρόμοι της συνοικίας. Δρόμοι μαστιγωμένοι από πίσσα ...

    ΙΝΔΙΑΝΟΣ ΣΙΑΤΛ Ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο           Το παρακάτω κείμενο χρονολογείται γύρω στα 1855 και αποτελεί την απάντηση του Σιάτλ, αρχηγού μιας φυλής Ινδιάνων, στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Φραγκλίνο Πηρς , ο οποίος ζήτησε από τους Ινδιάνους να πουλήσουν τη γη τους στην αμερικανική κυβέρνηση. Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων, ο δεσμός των οποίων με τη φύση είναι ιερός και αδιάσπαστος, όπως η αδερφική αγάπη. Ο Σιάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής του, ο οποίος διαφέρει πλήρως από τις υλικές αξίες και τον κατακτητικό πολιτισμό των λευκών. Οι σκέψεις που διατυπώνει ο Σιάτλ απέχουν από εμάς ενάμιση σχεδόν αιώνα, είναι όμως εξαιρετ...

  Έκλαιγε! Του έπιασα, λοιπόν, το χέρι για να τον συνεφέρω  και για να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα με ένα κόμπο στο λαιμό:  Σου υπόσχομαι πως στο τέλος θα νικήσει το δίκιο  και γρήγορα θα έρθει η ειρήνη.  Μα και βέβαια του 'λεγα ψέμματα. Το ξέρω πως δεν πρόκειται  να νικήσει το δίκιο κι ούτε η ειρήνη θα έρθει γρήγορα,  αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Έχω αυτή τη λαθεμένη ιδέα που λέει πως,  αν μπορούμε με ένα κόλπο να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων,  όλα θα πάρουν ένα δρόμο σωστό.  Και τότε, τα πράγματα θα τα δεχτούμε όπως είναι.  Η απανθρωπιά και το δίκιο θα βόσκουν παρέα στον κάμπο,  ο θεός θα είναι αδελφός με το σατανά  και το θύμα θα βρει αγάπη από το φονιά του.  Όμως τα δάκρυα με τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσουν.  Ολοένα ξεχύνονται σαν πλημμύρα  και χαλάνε το ψεύτικο φτιασίδωμα της ειρήνης. Και γι αυτό, για την πίκρα των δακρύων που επιμένουν,  άσε τα μάτια να εξαγνιστούν και να...

   . .. Ο φασισμός, όντας η ακραία μορφή πολιτικής έκφανσης του καπιταλισμού και υπηρετώντας αυτόν και μόνο, δε στηρίζεται στους αστούς αλλά στους μικροαστούς, που έτσι στριμωγμένοι ανάμεσα στους αστούς και τους προλετάριους φοβούνται και τους δυο. Τους μεν αστούς διότι τους φράζουν το δρόμο προς τα πάνω, προς την "κοινωνική άνοδο", τους δε προλετάριους διότι λειτουργούν σαν παράδειγμα προς αποφυγή από οικονομικής απόψεως. Άλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο φασισμός είναι δημιούργημα ενός πρώην στελέχους του σοσιαλιστικού κόμματος, του Μουσολίνι, που το 1922 είχε τη μεγαλοφυή μεν, καταστροφική δε ιδέα να αντιμετωπίσει τους μικροαστούς σαν ξεχωριστή από τους αστούς οικονομική τάξη...