VIA NEGATIVA

 Όχι, δεν θα πεθάνουμε. Οι βρόντοι που ακούς που κάνουν τα παράθυρα να τρίζουν και ξεκολλάν κομμάτια απ' το ταβάνι, ένα παιχνίδι είναι αυτό που παίζουν οι ανθρώποι Δική μας δουλειά είναι να κουρνιάσουμε στα σκοτεινά όσο μπορούμε και να μετράμε τους χτύπους της καρδιάς μας. Όμορφα. Έτσι μπράβο. Βάλε το χέρι σου επάνω στην καρδιά μου κι εγώ θα ακουμπήσω τη δική σου Αυτός που θα κερδίσει από τους δυο μας θα είναι αυτός που θα χαρεί και με το παραπάνω το παιχνίδι όσο αυτό κρατήσει. Ναι, σίγουρα θα κρατήσει πολύ. Μπορείς να βάλεις το αυτί σου αντί για το χεράκι σου Εδώ που είν' η καρδιά μου. Έγινε πιο γοργός ο χτύπος της; Για σένα χτυπάει έτσι Για σένα σπλάχνο μου όλα γίνονται για σένα υπάρχει ο κόσμος. Όχι, δεν είναι κανένας ξένος που σέρνει με θόρυβο τις μπότες του στο σπίτι Ναι, εγώ είμαι εδώ. Θα περάσουν όλα. Θυμάσαι που παίζαμε σκάκι; Θυμάσαι που παίζαμε κρυφτό; Το τραγούδι που σε νανούριζε η μανούλα; Έλα να το πούμε μαζί Είναι κι αυτή εδώ μαζί μας, ναι. Πρέπει όμως να το πεις...

  Εμένα μου φτάνει, Μου φτάνει  μοναχά να πεθάνω στη γη της Παλαιστίνης εκεί να έχω τον τάφο μου  στο χώμα της να λιώσω, να χαθώ και πάλι να βλαστήσω σαν λουλούδι να με χαρεί ένα παιδάκι απ' την πατρίδα μου Μου φτάνει που θα είμαι για πάντα στην αγκαλιά της χώρας μου κοντά της, σαν μια χούφτα σκόνη σαν ένα φυλλαράκι χλόης, ένα αγριολούλουδο.    

  Fair Play Μανόλης Ἀναγνωστάκης (ὁ ποιητὴς ὑπογράφει ὡς: Μανοῦσος Φάσσης) Τῷ φίλω Μ.Ἄν. Πόσες χιλιάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση, σ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες, στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες. Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης. Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια». Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις. Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις». Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕν...

  Jacques Prévert | Άδεια εξόδου Έβαλα το πηλήκιό μου στο κλουβί και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι Ώστε λοιπόν δε χαιρετάμε πια ρώτησε ο διοικητής Όχι δε χαιρετάμε πια απάντησε το πουλί Α, καλά Με συγχωρείτε νόμιζα πως χαιρετάμε είπε ο διοικητής δεν είναι θέμα όλοι κάνουμε λάθη είπε το πουλί. Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης

    Το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι να ζεις μια ζωή χωρίς να παίρνεις κανένα ρίσκο. 20 ΒΗΜΑΤΑ = 20 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΒΗΜΑ 1: Γνώθι σαυτόν = Βρες το χρόνο να κοιτάξεις εντός σου. ΒΗΜΑ 2: Αποφάσισε να είσαι ελεύθερος = Αν θέλεις να είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, πάψε να προαποφασίζεις το βαθμό δυσκολίας των πραγμάτων. ΒΗΜΑ 3: Να είσαι ανοιχτός στην αγάπη = Βρες κάποιον που θα σε απολαμβάνει χωρίς να σε θεωρεί κτήμα του. ΒΗΜΑ 4: Μην ξεχνάς να γελάς = Το γέλιο είναι υγεία, όμως προσοχή: υπάρχει κι ένα γέλιο άχρηστο, κακό, που αρρωσταίνει. ΒΗΜΑ 5: Ν’ ακούς καλύτερα = «Ακούω» πάει να πει: Α-Κ-Ο-Υ-Ω. ΒΗΜΑ 6: Να μαθαίνεις με ταπεινότητα = Κανείς δεν κατέχει την αλήθεια. Δέξου το. ΒΗΜΑ 7: Να είσαι πάντα εγκάρδιος = Χωρίς τρυφερότητα δεν πας μακριά. Η νίκη πάει χέρι χέρι με την αγάπη. ΒΗΜΑ 8: Τακτοποίησε τα εντός και τα εκτός = Σημαντικό vs. δευτερεύον. ΒΗΜΑ 9: Γίνε καλός «πωλητής» = Δώσε στον άλλον την ευκαιρία να καταλάβει ποιος είσαι. ΒΗΜΑ 10: Διάλεξε καλή παρέα = Για ...

  Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα σαν άμαξα δαιμονισμένη. Μαστίγωσε τους μαύρους σου αμαξά ρίξε στην Πανεπιστημίου τ’ άλογα σου με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των περιπτέρων καθώς μεθάω μέσα στη νύχτα τόσων φώτων που με καλούν από τον πύργο των πιδάκων. Βίτσισε λέω και στρίψε την Ομόνοια ο Κόμης μες στα τόσα μύχια δώματα εδώ τα εξαίσια σώματά του βασανίζει μια βουή που κάθεται στα κόκαλά μου ομίχλη  . χύσου λοιπόν στην ασφαλή μας άσφαλτο κει που κοπάζουν τα ουρλιαχτά, στην κατηφόρα. Μάρνη κι εγώ βουλιάζω πιο βαθιά στο κάθισμά μου με τον καπνό μου σαν Ζορό να με τυλίγει να με προδίνει μόλις φτάνει μπρος στο τζάμι κι ο αγέρας τον αρπάζει από την μπέρτα. Θα μείνεις τέλος μόνο εσύ κι’ εγώ αμαξά εγώ που έχω από πριν σοφά μετρήσει τις πιθανές γωνίες των καθρεπτών σου για να μη δεις ποτέ το πρόσωπό μου και μες στην άπνοια της πλατείας που χλιμιντρίζει να μη με δεις τώρα σαν κατεβαίνω που θα φυσήξω λίγο την κορφάδα των μαλλιών σου για να μου πουν χωρίς ...