VIA NEGATIVA

  ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ (Λουί Αραγκόν) Ένα γλύκισμα για το σκυλί μου Ένα δάχτυλο συμπόνιας. Καλά κυρία μου. Είμαστε στου Μαξίμ(1) εν έτει σωτηρίω χίλια ενιακόσια τριάντα. Βάζουν χαλιά κάτου από τις μπουκάλες για να μη προσκρούσει ο αριστοκρατικός τους κώλος στις δυσκολίες της ζωής χαλιά για να κρύβουν τη γη χαλιά για να σβήσουν το θόρυβο της σόλας των παπουτσιών των γκαρσονιών. Τα ποτά πίνονται με καλαμάκια που τα τραβάει κανείς από ένα μικρό ρούχο προφυλακτικό. Ευαισθησία. Υπάρχουν πίπες ανάμεσα στα τσιγάρα και στον άνθρωπο και στ’ αυτοκίνητα σούστες σκάλες υπηρεσίας γι’ αυτούς που κουβαλούν πακέτα και μεταξωτό χαρτί γύρω στα πακέτα και χαρτί γύρω στο μεταξωτό χαρτί γιατί όσο θέλει κανείς δεν κοστίζει. Τίποτες το χαρτί ούτε το μεταξωτό χαρτί ούτε τα καλαμάκια ούτε η σαμπάνια ή τόσο λίγο ούτε η σταχτιέρα ρεκλάμα ούτε το στουπόχαρτο ρεκλάμα ούτε το μερολόγιο ρεκλάμα ούτε τα φώτα ρεκλάμα ούτε οι εικόνες στους τοίχους ρεκλάμα ούτε οι γούνες επάνου στην κυρία ρεκλάμα ρεκλάμα οι οδοντογλυφίδες...

    Ο Πόλεμος (Μανόλη Αναγνωστάκη) Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα. Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέχουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια Έχει όμως κανείς και τις διασκεδάσεις του, δεν μπορείς να πεις· απόψε λ.χ. σε τρία θέατρα πρεμιέρα.   Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί.   Στο λιμάνι τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα των καινούριων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε γραμμή. Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε μια τιμητική διαθεσιμότητα. «Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι (εδώ θα μπει το όνομα, που για τώρα δεν έχει σημασία), ετών 8 κτλ. κτλ.» Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κοκαλιασμένα περιμένανε απ’ ώρα τον Ισπανό με τα τσιγαρόχαρτα.     Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε κάποτε σαν κι εσ...

 

  Ένας Αμερικάνος κι ένας Ρώσος στην προσπάθειά τους να παραβγούν ποιος την έχει πιο μεγάλη την πρόοδο αρχίζουν τις υπερβολές: Εμείς στο Αμέρικα έχουμε ουρανοξύστες που φτάνουν μέχρι τα σύννεφα. Τις προάλλες, είχα ανέβει στην ταράτσα του ουρανοξύστη μου στη Φλόριντα και κάρφωνα μια πέργολα με ένα σφυρί. Ξαφνικά μου πέφτει το σφυρί , κατεβαίνω με το ασανσέρ- αστραπή να το πιάσω αλλά βαρέθηκα να το περιμένω επειδή ακόμα έπεφτε... Φαντάζομαι ότι και τώρα που μιλάμε ακόμα πέφτει! Αυτό δεν είναι τίποτα... Εγώ τις προάλλες φύτεψα μια αγγουριά στην Κριμαία που έχω το εξοχικό μου και βγάζει, που λες, ένα αγγούρι που διπλασιάζεται κάθε δευτερόλεπτο. Περνάει θάλασσες, βουνά, ποτάμια, περνάει και τον Ατλαντικό, φτάνει στη Φλόριντα κι αρχίζει να ανεβαίνει τον ουρανοξύστη σου. Φτάνει στο χιλιοστό όροφο που μένεις και κατευθύνεται στην κρεβατοκάμαρα που κοιμάται η γυναίκα σου. Σταμάτα, σταμάτα... Δεν θέλω να ακούσω άλλο! Θα ακούσεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Άμα δεν πέσει το σφυρί δεν σταματά...