VIA NEGATIVA

  Σκλάβοι Πολιορκημένοι. Πρόλογος- Κώστας Βάρναλης   Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός. Kι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός μπρος στο κάθε τραπεζάκι. "Γεια σου, Kωνσταντή βαρβάτε"! ― Kαλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε; Ένας σού δινε ποτήρι κι άλλος σού δινεν ελιά. Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά. Kι αν σε πείραζε κανένας, - αχ, εκείνος ο Tριβέλας! - έκανες, πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας. Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά... H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά. Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος! (από τα Ποιητικά , O Kέδρος 1956) ...

O πατέρας - Καρτσωνάκης-Νάκης Νικόλαος   Ο πατέρας μου ηγεννήθηκε στο χωριό Σκιλλούς της επαρχίας Πεδιάδας της Κρήτης το 1867. Σήμερα αυτό το χωριό το λένε Καλλονή κι απέχει ανατολικά από το Ηράκλειο 18 χιλιόμετρα. Στη Σμύρνη τον έφερε ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Μπαρμπαντώνης που είχε ένα καφενείο στην προκυμαία, κοντά στο Κουμέρκι και το λέγανε «Νέα Ιερουσαλήμ». Φαίνεται πως ο πατέρας μου κοντά του έμαθε την τέχνη του μπουφετζή, του ταμπή, που λένε εδώ, κι ακόμας ο πατέρας μου δούλεψε σε καφενέ που βρισκότανε στην Τούρκικην αγορά, στου Αλή πασά το μεϊντάνι, γιατί ήξαιρε καλά τα τούρκικα. Σ’ αυτό το μεϊντάνι ―πλατεία― κρεμάγανε οι αρχές τους κατάδικους και πολλές φορές Χριστιανούς λιποτάχτες. Ήτανε καλός τεχνίτης στο ψήσιμο των καφέδων και στο συγύρισμα των ναργκιλέδων, γιατί ήτανε τέχνη τότες να ψήνης καφέδες σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες των πελατών. Ο Γιάννης ο Kρητικός με το όνομα. Επίσης το σιάξιμο του λουλά του ναργκιλέ ήτανε μαστοριά.    ...

   Το Βάρος του- Ιωάννου Γιώργος   Zητώ τους μυστικούς Xριστούς στα τέμπλα και τους νάρθηκες. Aυτό που έβλεπα παιδί ξανά με συνταράζει. Mες στα σκοτάδια τον πατέρα μου ζητώ, διψώ για τη στοργή του κάθε βράδυ. Aπό το βάρος του γυρίζοντας τρεκλίζω. Kάθε καινούρια γνωριμία με γελά. Oύτε ο πατέρας ήταν, ούτε ο Xριστός μου. (από Tα Xίλια Δέντρα και άλλα ποιήματα , Kέδρος 1988) ...

      Άρης Αλεξάνδρου: Με τι μάτια τώρα πια   Το ποίημα περιέχεται στη συλλογή Ευθύτης οδών (1959).   Βιάστηκες μητέρα να πεθάνεις. Δεν λέω, είχες αρρωστήσει από φασισμό κι ήταν λίγο το ψωμί έλειπα κι εγώ στην εξορία ήτανε λίγος ο ύπνος κι ατέλειωτες οι νύχτες μα πάλι ποιος ο λόγος να απελπιστείς προτού να κλείσεις             τα εξηντατέσσερα μπορούσες να 'σφιγγες τα δόντια έστω κι αυτά τα ψεύτικα τα χρυσά σου δόντια μπορούσες ν' αρπαζόσουνα από 'να φύλλο πράσινο απ' τα γυμνά κλαδιά απ' τον κορμό μα ναι το ξέρω γλιστράν τα χέρια κι ο κορμός του χρόνου δεν έχει φλούδα             να πιαστείς όμως εσύ να τα 'μπηγες τα νύχια και να τραβούσες έτσι πεντέξι-δέκα χρόνια σαν τους μισοπνιγμένους που τους τραβάει ο χείμαρρος κολλημένους στο δοκάρι του γκρεμισμένου τους σπιτιού. Τι βαραίνουν δέκα χρόνια για να με ξαναδε...

    «Οι επαναστάσεις και οι επαναστάτες δεν θα εκλείψουν ποτέ όσο υπάρχει αδικία και καταπίεση. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα στην Ιστορία. Για την ακρίβεια, τέτοιες επαναστάσεις συμβαίνουν ήδη! Εγώ, ας πούμε, λόγω των ιδεών μου, νιώθω πως ζω ήδη στη μελλοντική κοινωνία. Ουτοπικό; Μπορεί. Στ’ αρχίδια μου! Χαίρομαι πάντα σαν βλέπω μια μικρή πρασινάδα να αγωνίζεται να ριζώσει στο τσιμέντο, αύριο μπορεί να γίνει δάσος, κάνοντας τη μοναξιά της θρίαμβο – έτσι βλέπω και τις προσπάθειές μας. Βλέπω, έπειτα, να βγαίνουν ωραία κείμενα, βιβλία, ταινίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, κάτι κινείται. Ας γίνουν οι ταλαντούχοι ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και χορευτές το αλάτι της χώρας και της γης ολόκληρης, εκείνοι που θα δώσουν σχήμα και ζωή στην επανάσταση, όταν αυτή ξεχυθεί στους δρόμους».

    Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ- Γιάννης Υφαντής  Το να ’χαμε ταράνδους μες στα σπίτια μας δεν πήγαινε. Θα μούγκριζαν μέσα στον ύπνο μας, θα κόπριζαν πάνω στα έπιπλά μας και προπάντων μ’ εκείνα τα πελώρια κέρατά τους θα ξεσχίζαν τις κουρτίνες μας, θα γκρέμιζαν τ’ αγάλματά μας, τα βιβλία μας, τα πιάτα μας. Δεν πήγαινε. Όμως, η τηλεόραση, τι ζώο! Έχει τα σιδερένια κέρατά της στην ταράτσα ενώ ήσυχη κάθεται στο σαλόνι μας και μόνο αν βάλουμε στην πρίζα τον ομφάλιο λώρο της ξυπνά. Ήσυχο ζώο. Και τι όμορφο. Μοιάζει με έντομο πελώριο, αστρικό. Μοιάζει με τον πλανητικό προπάππο μας, τον Βεελζεβούλ που ’λεγε ιστορίες κι αποκοιμιόμασταν.

  Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του η Ουρουγουάη αύξησε σε επίπεδα ρεκόρ το ΑΕΠ, ενώ σε μια προσπάθεια να καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, νομιμοποιήθηκε η χρήση ινδικής κάνναβης για προσωπική χρήση.   "Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική". Το παραπάνω αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά γνωμικά του Albert Camus, ή αν θέλετε Αλμπέρ Καμύ, και εν πολλοίς επιβεβαιώνεται ανά τις δεκαετίες. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και οι εμβληματικές εξαιρέσεις που φωτίζουν κάπως την εκάστοτε εποχή. Γνωστή είναι η ζωή και το ήθος του Ελ Πέπε, του προέδρου της Ουρουγουάης, Χοσέ Μουχίκα, πάνω στον οποίο "ζουμάρει" η κάμερα του Εμίρ Κουστουρίτσα σε ένα ντοκιμαντέρ που πραγματικά αξίζει κανείς να δει.  Το "Ελ Πέπε. Μια Ανώτερη Ζωή" του Netflix καταγράφει τον μικρό το δέμας, αλλά τεράστιο άνθρωπο, Μουχίκα, να μιλά για όσα έμαθε σ...