VIA NEGATIVA

Θα μπορούσαμε, χωρίς διάθεση υπερβολής, να πούμε ότι στη χώρα μας ο Μητσοτακισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Νεοφιλελευθερισμού. Επιγραμματικά και αντιγράφοντας δύο κορυφαίους ποιητές μας θα περιγράφαμε το χάλι μας κάπως έτσι: Το δίλημμα " ή σκύβεις ή απογειώνεσαι" εν προκειμένω μπαίνει για το λαό και τα κόμματα που φιλοδοξούν να τον εκφράζουν, τα κόμματα της  Αριστεράς συνεπώς. Παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες όταν λέμε πως η "μιζέρια" της Αριστεράς είναι να αποδέχεται, εν πολλοίς, ότι είναι πεπερασμένη η "εκλογική της πελατεία" και προεκλογικά υπάρχει ένας "σκυλοκαβγάς" για τη μοιρασιά όσων προσέρχονται στις κάλπες. Δείχνουν τα αριστερά κόμματα μια αμηχανία ή αβελτηρία στο να πάνε στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή, ενώ η Δεξιά εκφράζει στην ουσία τα συμφέροντα μιας ελίτ, στις εκλογές καταφέρνει να αποσπά τη μερίδα του λέοντος των ψηφοφόρων. Κι αυτό το καταφέρνει πείθοντας  την "πελατεία " της με γνωστά τερτίπια (ρουσφέτια, έλεγχο των ΜΜΕ, ...

  20 Δεκέμβρη 1977 Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ζητά από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» και την τιμωρία των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας. Η κυβέρνηση θα απορρίψει το αίτημα την επόμενη μέρα.

  Για τον Χ. Ζιν, "τα μέσα που μεταχειριζόμαστε για να πετύχουμε την κοινωνική αλλαγή πρέπει να συνάδουν ηθικά με τους σκοπούς" . Η μη βίαιη άμεση δράση παίρνει τη θέση της μαζικής βίας. Γι' αυτόν "η μη βία δε σημαίνει αποδοχή αλλά αντίσταση- όχι αναμονή αλλά δράση. Δεν είναι καθόλου παθητική. Περιλαμβάνει απεργίες, μποϋκοτάζ, άρνηση συνεργασίας, μαζικές διαδηλώσεις και σαμποτάζ, καθώς και εκκλήσεις στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη και προς τα άτομα της καταπιεστικής τάξης που ίσως κάποια στιγμή σπάσουν τα δεσμά τους με τον παρελθόν... Η μη βίαιη μορφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημοκρατία. Η βία με τη μορφή της τρομοκρατίας είναι η απεγνωσμένη τακτική μικρών ομάδων που αδυνατούν να συγκροτήσουν μια μαζική βάση λαϊκής υποστήριξης. Οι κυβερνήσεις προτιμούν πολύ περισσότερο τη βία αυτών των πειθαρχημένων στρατών που μπορούν να τους ελέγξουν, παρά τις τακτικές της μη βίας που θα τις ανάγκαζαν να παραχωρήσουν εξουσία σε μεγάλους αριθμούς πολιτών, οι οποίοι θα μπορούσ...

  Από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"  Έμενα κάποια φορά σ’ ενός γιατρού. Δεξιός ο άνθρωπος, αλλά δε γούσταρε και τους εθνοσωτήρες. Ήξερε ότι ήμουνα κομμουνιστής, και κάθε βράδυ που έβγαινα για δουλειά, γέμιζε από αισιοδοξία. Ε, κάποτε κανονίστηκε μια γιάφκα, και το βράδυ που θα ’φευγα από το σπίτι του, σαν αποχαιρετιστήριο, κατεβάσαμε κάνα δυο ουίσκι. Δυνατό πράμα, σε φτιάχνει στα σβέλτα. Ήμουνα, που λες, φτιαγμένος και ακοντρολάριστος, που λένε. Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη. Μου λέει, πού θα πας τώρα, ρε Φάνη — εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λέω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα... Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα ...

  το τελευταίο γραφτό του Νίκου Ζαχαριάδη Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ’ όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου. . . όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν. . . Σήμερα, ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αυτοκτονήσω. . . Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους. . . Ζητώ συγνώμη και κατανόηση από τους κουκουέδες, την Όλγα και τον Σηφάκο, άλλη διέξοδο δε μου άφησαν. . 

 ΜΟΝΙΚΑ ΕΡΤΛ.... . Η Γερμανίδα που εκτέλεσε εν ψυχρώ τον δολοφόνο του Τσε Γκεβάρα , τον συνταγματάρχη Ρομπέρτο Κιντανίγια φωνάζοντας,   Victoria o Muerte (νίκη ή θάνατος)..... Ήταν κόρη συνεργάτη του Χίτλερ και δολοφονήθηκε από πρώην ναζί που είχε βρει καταφύγιο στη Λατινική Αμερική . Την πρωταπριλιά του 1971 οι υπάλληλοι του προξενείου της Βολιβίας στο Αμβούργο βρήκαν νεκρό τον γενικό πρόξενο με τρεις σφαίρες στο κορμί του. Δίπλα του βρήκαν μία ξανθιά περούκα, το όπλο και ένα σημείωμα που έγραφε «Victoria o Muerte» , νίκη ή θάνατος! Ο δολοφονηθείς πρόξενος ονομαζόταν Ρομπέρτο Κιντανίγια και ήταν ο πρώην συνταγματάρχης που διέταξε τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Ο άνθρωπος που τον εκτέλεσε ήταν η Μόνικα Ερτλ. Στις 9 Οκτωβρίου 1967 ο βολιβιανός στρατός σε συνεργασία με τη CIA, συνέλαβε τον Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας και τον οδήγησε σε ένα σχολείο. Οι αξιωματικοί, περιχαρείς πανηγύριζαν για τη σύλληψη του «Νο1 κινδύνου» με προεξέχοντα τον συνταγματάρχη Ρομ...

  Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί – Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα  σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια. Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ' τη στέρηση μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι. Γιάννης Ρίτσος , Σχήμα της απουσίας Αθήνα, Φεβρουάριος – Μάρτης 1958