Σκέψεις μετά το τραγικό θέαμα στη Βουλή αυτές τις μέρες (Δημήτρης Κανταλής)

Θα μπορούσαμε, χωρίς διάθεση υπερβολής, να πούμε ότι στη χώρα μας ο Μητσοτακισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Νεοφιλελευθερισμού. Επιγραμματικά και αντιγράφοντας δύο κορυφαίους ποιητές μας θα περιγράφαμε το χάλι μας κάπως έτσι:

Το δίλημμα " ή σκύβεις ή απογειώνεσαι" εν προκειμένω μπαίνει για το λαό και τα κόμματα που φιλοδοξούν να τον εκφράζουν, τα κόμματα της  Αριστεράς συνεπώς. Παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες όταν λέμε πως η "μιζέρια" της Αριστεράς είναι να αποδέχεται, εν πολλοίς, ότι είναι πεπερασμένη η "εκλογική της πελατεία" και προεκλογικά υπάρχει ένας "σκυλοκαβγάς" για τη μοιρασιά όσων προσέρχονται στις κάλπες. Δείχνουν τα αριστερά κόμματα μια αμηχανία ή αβελτηρία στο να πάνε στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή, ενώ η Δεξιά εκφράζει στην ουσία τα συμφέροντα μιας ελίτ, στις εκλογές καταφέρνει να αποσπά τη μερίδα του λέοντος των ψηφοφόρων. Κι αυτό το καταφέρνει πείθοντας  την "πελατεία " της με γνωστά τερτίπια (ρουσφέτια, έλεγχο των ΜΜΕ, στημένες δημοσκοπήσεις) και σπρώχνοντας ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος στη αποχή. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων απέχουν από την ψηφοφορία βρίσκονται ταξικά και ιδεολογικά στο φάσμα της Αριστεράς. Παραδόξως, κανένα κόμμα δεν έχει δει επισταμένως τους λόγους που η αποχή κατάντησε να είναι η επιλογή σχεδόν του ημίσεος του εκλογικού σώματος όπως δείχνει και ο παρακάτω πίνακας: 

Δεν φιλοδοξούμε να δώσουμε λεπτομερώς τα αίτια αυτού του ολοένα επιδεινούμενου φαινομένου. Θα μπορούσαμε, ωστόσο, να πούμε ότι η Αριστερά έχει συμβιβαστεί να σκέφτεται μέσα στο "κουτί" που έντεχνα την οδηγεί η Δεξιά. Να νομίζει ότι θα αβγατίσει το ποσοστό της πείθοντας ψηφοφόρους του Κέντρου ή της Δεξιάς να δουν ποιο είναι το πραγματικό τους συμφέρον. Τώρα, αν μέσα σε 15 χρόνια περίπου 2.000.000 πολίτες κατέληξαν αμέτοχοι και αδιάφοροι για τα κοινά, δεν την απασχολεί παρά μόνο "στολίζοντας" με σκαιούς χαρακτηρισμούς και αναθέματα αυτούς/αυτές που μας παίρνουν στο λαιμό τους με την αποχή τους από τα κοινά! 

Μια από τις φοβερές "επιτυχίες" του Νεοφιλελευθερισμού είναι ότι έχει οδηγήσει το 1/4 του πληθυσμού σε σοβαρά ψυχικά προβλήματα που μας δυσκολεύουν να σκεφτόμαστε καθαρά και να παίρνουμε σωστές αποφάσεις για τη ζωή μας. Να θεωρούμε ότι οι επιλογές που έχουμε είναι αυτές μονάχα, που το σύστημα μάς "προσφέρει" στο κουτί που διαρκώς και μικραίνει. Για να το δούμε σε μεγέθυνση, μη τυχόν και αποφασίσουμε να σκεφτούμε τη σωτηρία μας "έξω από το κουτί",  ας συλλογιστούμε το παρακάτω ανέκδοτο:

Ζορισμένος από  την οικονομική κρίση, τα βάσανα με τον κόβιντ, την χείριστη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τις αναδουλειές στην μικρή του βιοτεχνία, ένας συνάνθρωπός μας αρχίζει να αμφιβάλλει για την ψυχική του υγεία και καταφεύγει σε μια ψυχιατρική κλινική για να δει αν "στέκει καλά". Ζητά να δει τον διευθυντή και τον παρακαλεί να τον "ξεναγήσει" στο χώρο και κατόπιν, να συζητήσουν για την ψυχική του υγεία. Έμεινε ικανοποιημένος από το περιβάλλον, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και στο τέλος κατέληξαν στο γραφείο του ψυχιάτρου να κουβεντιάσουν χαλαρά. 

-Λοιπόν, γιατρέ μου, μπορείτε να μου πείτε πώς καταλαβαίνετε ότι κάποιος άνθρωπος έχει ανάγκη νοσηλείας στην ψυχιατρική σας κλινική;

-Βεβαίως, μπορώ να σας το πω. Τον υποβάλλουμε στο τεστ της μπανιέρας!

-Θέλετε να γίνετε πιο σαφής; Τι ακριβώς είναι το τεστ της μπανιέρας;

-Απλώς γεμίζουμε την μπανιέρα με νερό και δίνουμε στον "ασθενή" ένα μπρίκι, μια κατσαρόλα και ένα κουβά. Κατόπιν του λέμε να αδειάσει γρήγορα την μπανιέρα...

Καταχαρούμενος ο βιοτέχνης μας και γεμάτος αυτοπεποίθηση λέει στο γιατρό:

-Α... μα αυτό είναι απλό! Παίρνουμε τον κουβά και την αδειάζουμε

Και η απάντηση του ψυχιάτρου:

-Θέλετε κρεβάτι που να είναι κοντά στο παράθυρο ή δεν σας πειράζει; Ξέρετε, η σωστή απάντηση είναι : Απλώς τραβάμε την τάπα!

ς

Ο Ανδρέας ζητά να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου

 

20 Δεκέμβρη 1977

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ζητά από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» και την τιμωρία των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας. Η κυβέρνηση θα απορρίψει το αίτημα την επόμενη μέρα.

Θυμόμαστε τον Χάουαρντ Ζιν

 

Για τον Χ. Ζιν, "τα μέσα που μεταχειριζόμαστε για να πετύχουμε την κοινωνική αλλαγή πρέπει να συνάδουν ηθικά με τους σκοπούς". Η μη βίαιη άμεση δράση παίρνει τη θέση της μαζικής βίας. Γι' αυτόν "η μη βία δε σημαίνει αποδοχή αλλά αντίσταση- όχι αναμονή αλλά δράση. Δεν είναι καθόλου παθητική. Περιλαμβάνει απεργίες, μποϋκοτάζ, άρνηση συνεργασίας, μαζικές διαδηλώσεις και σαμποτάζ, καθώς και εκκλήσεις στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη και προς τα άτομα της καταπιεστικής τάξης που ίσως κάποια στιγμή σπάσουν τα δεσμά τους με τον παρελθόν... Η μη βίαιη μορφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημοκρατία. Η βία με τη μορφή της τρομοκρατίας είναι η απεγνωσμένη τακτική μικρών ομάδων που αδυνατούν να συγκροτήσουν μια μαζική βάση λαϊκής υποστήριξης. Οι κυβερνήσεις προτιμούν πολύ περισσότερο τη βία αυτών των πειθαρχημένων στρατών που μπορούν να τους ελέγξουν, παρά τις τακτικές της μη βίας που θα τις ανάγκαζαν να παραχωρήσουν εξουσία σε μεγάλους αριθμούς πολιτών, οι οποίοι θα μπορούσαν στη συνέχεια να απειλήσουν τις ελίτ".

Για τον Χάουαρντ Ζιν η υπέρτατη δύναμη δεν είναι τα όπλα αλλά οι άνθρωποι που αγωνίζονται.

Απόσπασμα από το "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" Χρόνη Μίσσιου

 

Από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"

 Έμενα κάποια φορά σ’ ενός γιατρού. Δεξιός ο άνθρωπος, αλλά δε γούσταρε και τους εθνοσωτήρες. Ήξερε ότι ήμουνα κομμουνιστής, και κάθε βράδυ που έβγαινα για δουλειά, γέμιζε από αισιοδοξία. Ε, κάποτε κανονίστηκε μια γιάφκα, και το βράδυ που θα ’φευγα από το σπίτι του, σαν αποχαιρετιστήριο, κατεβάσαμε κάνα δυο ουίσκι. Δυνατό πράμα, σε φτιάχνει στα σβέλτα. Ήμουνα, που λες, φτιαγμένος και ακοντρολάριστος, που λένε. Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη. Μου λέει, πού θα πας τώρα, ρε Φάνη — εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λέω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα... Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα χαμένος, γιατί τα αντικειμενικά στοιχεία, όπως τα περιέγραψε ο γιατρός, ήτανε σωστά. Όμως είχα ανάγκη να υπερασπιστώ τη ζωή μου, την ουσία της, απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μου. Σοβαρά, του λέω, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Τα έχασε ελαφρώς. Ήταν πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά και παλικάρι, για να δεχτεί να κρύψει έναν παράνομο σε μια στιγμή που ούτε η μάνα σου, που λέει ο λόγος, δε σ’ έβαζε μέσα. Όπου το ραδιόφωνο ούρλιαζε ημερήσιες διαταγές, «Πας όστις φιλοξενεί άτομον μη δηλωμένον εις τας Αστυνομικάς Αρχάς, θα παραπέμπεται εις το έκτακτον στροτοδικείον...»

Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατάω και γώ «ελεύθερα» και «ακίνδυνα» όπως εσύ... Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ’ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν’ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας; Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι. Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν το δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά —δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τί θέλω να πω— δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ’ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ; Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου...

Γύρω απ’ αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ, τα ίδια χρόνια, έζησα τόσο συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για το παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντα νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί; Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας...

Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι «πετυχημένος», ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος, άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλ’ αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος. Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ’ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι. Με φίλησε, μου έβαλε και δέκα χιλιάρικα στην τσέπη -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή- και έφυγα. Το ξέρω πως είπα μεγάλα λόγια γιατί, παρ’ όλα αυτά, είμαι ένθετος, τοποθετημένος και ταξινομημένος σε άλλους μηχανισμούς, σε μιαν άλλη λογική, σε μιαν άλλη τάξη πραγμάτων. […]

Νίκος Ζαχαριάδης -επειδή το όπλο είναι παρά πόδα - επειδή ο Εμφύλιος συνεχίζεται

 

το τελευταίο γραφτό του Νίκου Ζαχαριάδη

Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ’ όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου. . . όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν. . . Σήμερα, ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αυτοκτονήσω. . . Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους. . . Ζητώ συγνώμη και κατανόηση από τους κουκουέδες, την Όλγα και τον Σηφάκο, άλλη διέξοδο δε μου άφησαν. . 

ΜΟΝΙΚΑ ΕΡΤΛ VICTORIA O MUERTE

 ΜΟΝΙΚΑ ΕΡΤΛ.... . Η Γερμανίδα που εκτέλεσε εν ψυχρώ τον δολοφόνο του Τσε Γκεβάρα , τον συνταγματάρχη Ρομπέρτο Κιντανίγια φωνάζοντας,   Victoria o Muerte (νίκη ή θάνατος).....

Ήταν κόρη συνεργάτη του Χίτλερ και δολοφονήθηκε από πρώην ναζί που είχε βρει καταφύγιο στη Λατινική Αμερική .

Την πρωταπριλιά του 1971 οι υπάλληλοι του προξενείου της Βολιβίας στο Αμβούργο βρήκαν νεκρό τον γενικό πρόξενο με τρεις σφαίρες στο κορμί του. Δίπλα του βρήκαν μία ξανθιά περούκα, το όπλο και ένα σημείωμα που έγραφε «Victoria o Muerte» , νίκη ή θάνατος! Ο δολοφονηθείς πρόξενος ονομαζόταν Ρομπέρτο Κιντανίγια και ήταν ο πρώην συνταγματάρχης που διέταξε τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Ο άνθρωπος που τον εκτέλεσε ήταν η Μόνικα Ερτλ. Στις 9 Οκτωβρίου 1967 ο βολιβιανός στρατός σε συνεργασία με τη CIA, συνέλαβε τον Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας και τον οδήγησε σε ένα σχολείο. Οι αξιωματικοί, περιχαρείς πανηγύριζαν για τη σύλληψη του «Νο1 κινδύνου» με προεξέχοντα τον συνταγματάρχη Ρομπέρτο Κιντανίγια. Αφού ο συνταγματάρχης δέχθηκε ένα χαστούκι από τον αργεντίνο επαναστάτη, διέταξε αμέσως την εκτέλεσή του.

Η Μόνικα Ερτλ ήταν κόρη του Χανς Ερτλ, ο οποίος ήταν ο κύριος κινηματογραφιστής του Χίτλερ. Γεννημένη το 1937, γαλουχήθηκε με τα ναζιστικά ιδεώδη, αφού το σπίτι της οικογένειας επισκεπτόταν συχνά ο Κλάους Μπάρμπι, στέλεχος των ναζί. Η Μόνικα τον αποκαλούσε «Θείο Κλάους». Μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα το 1954, η οικογένεια Ερτλ μετακόμισε στη Βολιβία, καθώς ο πατέρας της Μόνικα ήταν απογοητευμένος από το γερμανικό κράτος, επειδή δεν κέρδισε ένα βραβείο για την «προσφορά» του ως κινηματογραφιστής.

 Η καθημερινότητα της οικογένειας διαταράχθηκε το 1967, όταν η Μόνικα διάβασε σε μία εφημερίδα για τη δολοφονία του Τσε, όπως και για τη δράση των ανταρτών του ELN στα βουνά της Βολιβίας. Η νεαρή Γερμανίδα ξεκίνησε επαφές με αντάρτες του ELN και εκεί ερωτεύτηκε έναν Βολιβιανό, τον Ίντι Περέδο. Η οριστική ρήξη και το σχέδιο δολοφονίας Το 1969 η Μόνικα ήταν ήδη δύο χρόνια μέλος του ΕLN, ωστόσο η δράση της περιοριζόταν σε μη επιχειρησιακά θέματα. Ένα απόγευμα, πάλι σε εφημερίδα, είδε τη φωτογραφία του αγαπημένου της Ίντι να κείτεται νεκρός και δίπλα του ένας άντρας να ποζάρει περήφανος. Ήταν ο συνταγματάρχης Ρομπέρτο Κιντανίγια. Η Μόνικα ήρθε σε οριστική ρήξη με την οικογένειά της και ορκίστηκε εκδίκηση. Το βολιβιανό καθεστώς για να προστατεύσει τον Κιντανίγια από τους αντάρτες, τον τοποθέτησε γενικό πρόξενο της Βολιβίας στο Αμβούργο της Γερμανίας.

Η Μόνικα Ερτλ σχεδίαζε δύο χρόνια τη δολοφονία του. Η «εντυπωσιακή ξανθιά» στο προξενείο στο Αμβούργο Την πρωταπριλιά του 1971 χτύπησε η πόρτα στο γραφείο του πρόξενου Κινταρίγια και η γραμματέας του τον ενημέρωσε ότι μία Γερμανίδα ζητούσε να τον δει για να τη βοηθήσει σχετικά με μία βίζα. Ο Κινταρίγια απάντησε καταφατικά και την πόρτα του γραφείου πέρασε μία εντυπωσιακή ξανθιά, με ανοιχτό πουκάμισο και ψηλές γόβες. «Ερτλ, Μόνικα Ερτλ. «Ενδιαφέρομαι να επισκεφτώ τη Βολιβία για ένα ντοκιμαντέρ. Ξέρετε, είχα μείνει εκεί με τον πατέρα μου μετά τον πόλεμο. Μεταναστεύ­σαμε εκεί για κάποια χρόνια μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση. Δικαστήρια πολέμου, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Αντιλαμβάνεστε». Ο πρόξενος αφού της είπε ότι θα τη βοηθήσει, της έδωσε και μία κάρτα με τα στοιχεία του σε περίπτωση που η ωραία Γερμανίδα ήθελε να τον συνοδεύσει για ένα ποτό. Η Μόνικα διάβασε την κάρτα. «Ρομπέρτο Κιντανίγια Περέιρα, γενικός πρόξενος Βολιβίας.» Ήταν πια σίγουρη. Είχε βρει τον άνθρωπο που εκτέλεσε τον Τσε και πόζαρε περήφανος πάνω από το πτώμα του Ίντι. Ψύχραιμη, έβγαλε από την τσάντα της ένα πιστόλι «colt cobra» 38αρι και τον σημάδεψε λέγοντάς του: Victoria o Muerte senior? Η Μόνικα τον πυροβόλησε εξ επαφής τρεις φορές. «Φασίστα», του είπε, και αφού άφησε την ξανθιά περούκα και το πιστόλι στο γραφείο εξαφανίστηκε. Η ξανθιά περούκα, το 38άρι πιστόλι και η τσάντα της Μόνικα Ερτλ, όπως τα άφησε στο γραφείο του Ρομπέρτο Κινταρίγια / Youtube Το κυνήγι και η προδοσία

Η Μόνικα Ερτλ γύρισε στη Βολιβία και ήταν πλέον η νούμερο ένα καταζητούμενη, καθώς οι αρχές την είχαν επικηρύξει για 20.000 δολάρια. Μετά από δύο χρόνια στην παρανομία, η Μόνικα αποφάσισε να επισκεφθεί τον γάλλο διανοούμενο και προσωπικό φίλο του Τσε, Ρεζίς Ντεμπρέ. Όταν την αντίκρυσε την αγκάλιασε θερμά και της είπε να προσέχει, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορεί. Αφού μίλησαν για κάμποση ώρα, ο Ρεζίς σοβάρεψε και της είπε τρομαγμένος: «Μόνικα, είναι εδώ, στη Βολιβία». Η Μόνικα δεν κατάλαβε και ρώτησε «ποιός είναι εδώ!» «Ο Κλάους Μπάρμπι, ο χασάπης της Λυών. Είναι σύμβουλος των μυ­στικών υπηρεσιών της Βολιβίας με το όνομα Κλάους Άλτμαν». Η Μόνικα σοκαρισμένη ψιθύρισε, «Ο Θείος Κλάους, ο φίλος του μπαμπά». Αφού ξεπέρασε το σοκ, η Μόνικα πρότεινε στον Ρεζίς να απαγάγουν τον «χασάπη της Λυών» και να δικαστεί στα πρότυπα του Άιχμαν, ο οποίος εντοπίστηκε στην Αργεντινή, απήχθη από τη Μοσάντ και δικάστηκε για εγκλήματα πολέμου. Για τους επόμενους μήνες η Μόνικα Ερτλ και ο Ρεζίς Ντεμπρέ παρακολουθούσαν μέρα νύχτα τον Κλάους Μπάρμπι, με τη βοήθεια άλλων «συντρόφων» τους. Ωστόσο, κάποιος από την ομάδα τους πρόδωσε, καθώς ο Κλάους είχε ανθρώπους παντού. Στις 12 Μαϊου 1973 της έστησαν ενέδρα υπό τις οδηγίες του «Θείου Κλάους» και την εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες, σε ηλικία 36 ετών. Ο πατέρας της, Χανς, πέθανε το 2000 σε ηλικία 93 ετών στο εξοχικό του στη Βολιβία. ...

Σχήμα της απουσίας (Γιάννης Ρίτσος)

 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ' τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Γιάννης Ρίτσος, Σχήμα της απουσίας
Αθήνα, Φεβρουάριος – Μάρτης 1958