Η σατραπεία- Κωνσταντίνος Καβάφης

 

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

 για τα ωραία και μεγάλα έργα 

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα 

ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται· 

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

 και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες. 

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις 

(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),

 και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, 

και πιαίνεις* στον μονάρχην Αρταξέρξη

 που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, 

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια. 

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία 

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. 

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει· 

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών*, 

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· 

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους. 

Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης, 

αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·

 και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Από τη "Χαμένη Άνοιξη" του Στρατή Τσίρκα

 

Η Χαμένη Άνοιξη γράφτηκε το 1976 και έχει σαν θέμα τα Ιουλιανά του 1965.

...Ήταν συγκεντρωμένοι στα Προπύλαια, με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανώ τους, σκεπάζοντας κατάστρωμα και πεζοδρόμια, δέκα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, ο ανθός του τόπου, η ελπίδα του αύριο. Το πάθος πήγαινε χέρι - χέρι με την έγνοια τους να μη δώσουν αφορμή στους προβοκάτορες ή στην Αστυνομία και χαλάσει το μεγαλείο της συγκέντρωσης. Στρατής Τσίρκας, Η χαμένη άνοιξη, Κέδρος, Αθήνα 1976, σ. 231

Alzheimer's Poem – Owen Darnell (Ελεύθερη απόδοση Δημήτρης Κανταλής)

 

Μη μου ζητάς να θυμηθώ

Να καταλάβω του κάκου μην πασχίζεις

Λίγη ξεκούραση μονάχα σου ζητώ

Κοντά μου να σε νιώθω, να μ' αγγίζεις

Ένα φιλί στο μάγουλο ζητώ

Το χέρι κράτησέ μου έστω για λίγο

Μην ψάχνεις μες το μπερδεμένο μου μυαλό

Εκεί τη λύπη μου με το φευγιό τυλίγω

Ανάγκη σ' έχω, αυτό ξέρω μοναχά

Κοντά μου μείνε και προστάτεψέ με

Μη με μαλώνεις, κλάψε στα κρυφά

Αυτά που κάνω δεν τα θέλω, πίστεψέ με

Καίγομαι με τους δαίμονές μου στη φωτιά

Υπάρχω μόνο γιατί σ' έχω στήριγμά μου

Μαράθηκα και δεν ανθίζω πια

Μα τώρα είναι που σε θέλω πιο κοντά μου

Άρης Αλεξάνδρου, Το Κιβώτιο, 1998, Κέδρος, σ. 178-179

 

 

 Κυριακή, 13 Οκτωβρίου 1949

Σύντροφε ανακριτά, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είσαστε πράγματι σύντροφος. Ή μάλλον, αρχίζω να πιστεύω πως δεν είσαστε και σας το λέω έξω απ' τα δόντια, αδιαφορώντας αν θα προκαλέσω την οργή σας. Επιτέλους, ελάτε στη θέση μου, προσπαθήστε να δείτε την κατάσταση με τα δικά μου μάτια και πέστε μου ύστερα αν έχω δίκιο να λέω ότι το πράγμα καταντάει αφύσικο. Κατέγραψα τόσα γεγονότα, ανέφερα συγκεκριμένα στοιχεία, ονόματα, ημερομηνίες, επανήλθα σε λεπτομέρειες για να διευκρινίσω τα τυχόν σκοτεινά σημεία, ομολόγησα ότι έτυχε να πω σε ορισμένες περιπτώσεις τη μισή αλήθεια κι όμως εσείς εξακολουθείτε να σωπαίνετε, δεν εννοείτε να παίξετε σωστά τον ρόλο σας, δεν εννοείτε να μου υποβάλετε ερωτήσεις, με αφήνετε να εικάζω τι μπορεί να σας ενδιαφέρει – μάντης είμαι;

Περνώντας από εικασία σε εικασία, μου πέρασε η σκέψη πως δεν έχω να κάνω με σύντροφο – ναι, το ομολογώ, είναι μέρες τώρα που υποπτεύτηκα πως η πόλη Κ μπορεί κάλλιστα να ξανάπεσε στα χέρια των κυβερνητικών, γι’ αυτό το ήθελα το τραπέζι, σκέφτηκα να το βάλω πάνω στο κλινάρι μου και να δω τη σημαία που κυματίζει στην πιο ψηλή πολεμίστρα του Ενετικού Φρουρίου (ήθελα να διαπιστώσω αν είναι ακόμα η σημαία μας) γιατί αν δεν είναι, γράφω μια κατάθεση που φτάνει στα χέρια του εχθρού. Καταλαβαίνετε σε τι δύσκολη θέση με βάζετε;

Άρης Αλεξάνδρου, Το Κιβώτιο, 1998, Κέδρος, σ. 178-179

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ - ΑΝΤΑΥΓΕΙΑ

 

 

 ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ (1899-1986)

ΑΝΤΑΥΓΕΙΑ

Όσο τετριμμένο ή βαρετό και να ’ναι,

πάντα μας συγκινεί το ηλιοβασίλεμα,

αλλά ακόμα πιο συγκινητική

είναι αυτή η απεγνωσμένη ανταύγεια του τέλους

που οξειδώνει την κοιλάδα

όταν κι η τελευταία ηλιαχτίδα έχει πια βυθιστεί.

Μας πληγώνει να κρατήσουμε

αυτό το αλλιώτικο και παρατεταμένο φως,

αυτή την ψευδαίσθηση που αποθέτει στο στερέωμα

ο κοινός μας φόβος για το σκοτάδι

και που σταματάει απότομα

μόλις αντιληφθούμε την απάτη του,

όπως ακριβώς διαλύονται τα όνειρα

μόλις αντιληφθούμε ότι ονειρευόμαστε.

(Μετάφραση: Δ. Καλοκύρη)

Η φιλία του σκύλου - Κωστής Παπαγιώργης

 

 

An Old Man with a Dog Giacomo Ceruti Italian 1740s

Δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου

που να μην πιστεύει σθεναρά

ότι μέσα στο τετράποδό του

κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο

κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο.

Ο σκύλος δίνει την εντύπωση

ότι κάποια σπάνια συμπάθεια

είναι διαλυμένη στο αίμα του.

Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια,

αποβαίνει μυστικός δεσμός,

συνεννόηση χωρίς λόγια,

νοηματική γλώσσα

της συμπάθειας.

Άνθρωποι που ζουν

χρόνια με το σκύλο τους,

που έχουν προσαρμόσει

τις ανάγκες

και τις μετακινήσεις τους

με το τετράποδο,

ποτέ δε σκέφτονται

ότι αγαπούν ένα ''ζώο''.

Ο δεσμός με το σκύλο

έχει να κάνει

με το αξεδιάλυτο κράμα

ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν

στη ζωικότητα που παρ' ότι

τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει,

φέρει στο βλέμμα του

μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη.

Από τη μια μεριά το ζώο

είναι ανθρώπινο πείραμα

που έμεινε στη μέση,

ενώ από την άλλη

είναι ζωικό πείραμα

που έδωσε αποτελέσματα

ανώτερα του αναμενομένου.

Έτσι αρχίζουν τα θαύματα

αφοσίωσης και συνεννόησης

ανάμεσα

στο τετράποδο και στο δίποδο.

Η προσαρμογή είναι τέλεια

και βαθύτατα ψυχική.

Η υπακοή αγγίζει

τα όρια του πάθους.

Πιο συγκεκριμένα,

δε μας συγκινεί τόσο

η κυρία με το σκυλάκι,

η γραία που αγαπά το σκύλο της

γιατί δεν της απέμεινε

τίποτε άλλο να αγαπά,

αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων,

που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης,

έκτακτων αναγκών, ατυχιών,

το πρώτο που σκέπτονται

είναι το τετράποδο.

Η σκυλίσια αγάπη

δεν είναι μόνο αμοιβαία,

κυρίως δεν επιδέχεται ''απάτη'',

μετάπτωση, λήθη

- όσο το τετράποδο ζει και κινείται,

παραμένει πάγια ''αξία''.

Γι' αυτό όταν έρχεται

η ώρα του κυνικού θανάτου,

μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα

ζουν λιγότερο από τον κάτοχό τους,

το πένθος είναι σκληρό,

δεν παίρνει παρηγόρια.

Ο στενός κύκλος

του πενθούντος αναρωτιέται:

''Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του;

Το παιδί του; Τη μάνα του;''

Ασφαλώς δεν έγινε χήρος,

δεν έμεινε ορφανός,

του συνέβη όμως κάτι χειρότερο.

Έχασε ένα μύχιο στοιχείο

του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως,

είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία.

Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί

με τους ανθρώπους που είναι

ανεξάρτητες οντότητες,

θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα.

Η σκυλοφιλία είναι

απόλυτη και σώψυχη ταύτιση,

προσωπική ανακάλυψη

που ομορφαίνει μέχρι κάλλους

τη σιωπηλή αφοσίωση.

Όποιος πενθεί το νεκρό σκύλο του,

πενθεί για την προ - απώλεια

του εαυτού του.

Κωστής Παπαγιώργης

...........................................................

Πηγή: lifo. gr

Απόσπασμα από το άρθρο:

Η φιλία του σκύλου

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ -Κώστας Καρυωτάκης

 

 ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ 

 Οἱ ὑπάλληλοι ὅλοι λιώνουν καὶ τελειώνουν
σὰν στῆλες δυὸ-δυὸ μὲς στὰ γραφεῖα.
(Ἠλεκτρολόγοι θά ῾ναι ἡ Πολιτεία
κι ὁ Θάνατος ποὺ τοὺς ἀνανεώνουν.)
Κάθονται στὶς καρέκλες, μουτζουρώνουν
ἀθῶα λευκὰ χαρτιά, χωρὶς αἰτία.
«Σὺν τῇ παρούσῃ ἀλληλογραφίᾳ
ἔχομεν τὴν τιμήν» διαβεβαιώνουν.
Καὶ μονάχα ἡ τιμὴ τοὺς ἀπομένει,
ὅταν ἀνηφορίζουνε τοὺς δρόμους,
τὸ βράδυ στὶς ὀχτώ, σὰν κουρντισμένοι.
Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τοὺς νόμους,
σκέπτονται τὸ συνάλλαγμα, τοὺς ὤμους
σηκώνοντας οἱ ὑπάλληλοι οἱ καημένοι