VIA NEGATIVA

  20 Δεκέμβρη 1977 Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ζητά από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» και την τιμωρία των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας. Η κυβέρνηση θα απορρίψει το αίτημα την επόμενη μέρα.

  Για τον Χ. Ζιν, "τα μέσα που μεταχειριζόμαστε για να πετύχουμε την κοινωνική αλλαγή πρέπει να συνάδουν ηθικά με τους σκοπούς" . Η μη βίαιη άμεση δράση παίρνει τη θέση της μαζικής βίας. Γι' αυτόν "η μη βία δε σημαίνει αποδοχή αλλά αντίσταση- όχι αναμονή αλλά δράση. Δεν είναι καθόλου παθητική. Περιλαμβάνει απεργίες, μποϋκοτάζ, άρνηση συνεργασίας, μαζικές διαδηλώσεις και σαμποτάζ, καθώς και εκκλήσεις στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη και προς τα άτομα της καταπιεστικής τάξης που ίσως κάποια στιγμή σπάσουν τα δεσμά τους με τον παρελθόν... Η μη βίαιη μορφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημοκρατία. Η βία με τη μορφή της τρομοκρατίας είναι η απεγνωσμένη τακτική μικρών ομάδων που αδυνατούν να συγκροτήσουν μια μαζική βάση λαϊκής υποστήριξης. Οι κυβερνήσεις προτιμούν πολύ περισσότερο τη βία αυτών των πειθαρχημένων στρατών που μπορούν να τους ελέγξουν, παρά τις τακτικές της μη βίας που θα τις ανάγκαζαν να παραχωρήσουν εξουσία σε μεγάλους αριθμούς πολιτών, οι οποίοι θα μπορούσ...

  Από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"  Έμενα κάποια φορά σ’ ενός γιατρού. Δεξιός ο άνθρωπος, αλλά δε γούσταρε και τους εθνοσωτήρες. Ήξερε ότι ήμουνα κομμουνιστής, και κάθε βράδυ που έβγαινα για δουλειά, γέμιζε από αισιοδοξία. Ε, κάποτε κανονίστηκε μια γιάφκα, και το βράδυ που θα ’φευγα από το σπίτι του, σαν αποχαιρετιστήριο, κατεβάσαμε κάνα δυο ουίσκι. Δυνατό πράμα, σε φτιάχνει στα σβέλτα. Ήμουνα, που λες, φτιαγμένος και ακοντρολάριστος, που λένε. Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη. Μου λέει, πού θα πας τώρα, ρε Φάνη — εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λέω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα... Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα ...

  το τελευταίο γραφτό του Νίκου Ζαχαριάδη Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ’ όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου. . . όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν. . . Σήμερα, ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αυτοκτονήσω. . . Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους. . . Ζητώ συγνώμη και κατανόηση από τους κουκουέδες, την Όλγα και τον Σηφάκο, άλλη διέξοδο δε μου άφησαν. . 

 ΜΟΝΙΚΑ ΕΡΤΛ.... . Η Γερμανίδα που εκτέλεσε εν ψυχρώ τον δολοφόνο του Τσε Γκεβάρα , τον συνταγματάρχη Ρομπέρτο Κιντανίγια φωνάζοντας,   Victoria o Muerte (νίκη ή θάνατος)..... Ήταν κόρη συνεργάτη του Χίτλερ και δολοφονήθηκε από πρώην ναζί που είχε βρει καταφύγιο στη Λατινική Αμερική . Την πρωταπριλιά του 1971 οι υπάλληλοι του προξενείου της Βολιβίας στο Αμβούργο βρήκαν νεκρό τον γενικό πρόξενο με τρεις σφαίρες στο κορμί του. Δίπλα του βρήκαν μία ξανθιά περούκα, το όπλο και ένα σημείωμα που έγραφε «Victoria o Muerte» , νίκη ή θάνατος! Ο δολοφονηθείς πρόξενος ονομαζόταν Ρομπέρτο Κιντανίγια και ήταν ο πρώην συνταγματάρχης που διέταξε τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Ο άνθρωπος που τον εκτέλεσε ήταν η Μόνικα Ερτλ. Στις 9 Οκτωβρίου 1967 ο βολιβιανός στρατός σε συνεργασία με τη CIA, συνέλαβε τον Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας και τον οδήγησε σε ένα σχολείο. Οι αξιωματικοί, περιχαρείς πανηγύριζαν για τη σύλληψη του «Νο1 κινδύνου» με προεξέχοντα τον συνταγματάρχη Ρομ...

  Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί – Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα  σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια. Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ' τη στέρηση μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι. Γιάννης Ρίτσος , Σχήμα της απουσίας Αθήνα, Φεβρουάριος – Μάρτης 1958

 

  Σαν δεις νέους καιρούς  Σαν δεις νέους καιρούς  Καινούργια υπονοούμενα γέλια ειρωνικά δήθεν τυχαίως πεταγμένα   φοβάσαι σαν αθώο παιδί μπροστά σ' ένα βαθύ ποτάμι.   Μετά αφομοιώνεσαι κι όλα πια τα συνηθίζεις τα λόγια, τους ανθρώπους με τις πράξεις τους αυτή τη σκοτωμένη ελευθερία . τα νέα συναισθήματα σε κατακλύζουν; λες και να μη συνέβηκε ποτέ που όλα τούτα κάποτε σε φόβιζαν. Φαίνεται πως 'τοιμάζεσαι πάλι για νέο ταξίδι.

  Αναδημοσιεύουμε  από  την  ιστοσελίδα  tvxs.gr  αποσπάσματα  από  μια  συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου, χαρακτηριστική της οικολογικής και αποαναπτυξιακής του σκέψης. Πιστεύω  ότι  ο  μόνος  δρόμος,  η  τελευταία  έξοδος  προς  την  ελευθερία  του  ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη,  πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία,  αντίθετα  την  καθιστά  άχρηστη.  Είναι  μια  επανάσταση  αυτογνωσίας,  μια  επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία  αλλά  μια  καθημερινή  πρακτική  για  να  επανασυνδέσουμε  τη  λο...

  Θυμηθείτε τους Σάκο και Βαντσέτι!… Σαν σήμερα (23 Αυγούστου 1927) εκτελέστηκαν στη Βοστόνη οι αναρχικοί Νίκολας Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι, επειδή κρίθηκαν από το δικαστήριο ένοχοι φόνου, με ανεπαρκή αποδεικτικά στοιχεία. Η ιστορία τους ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες και ειδικά τη μουσική που υποκλίθηκε στη μνημειώδη αξιοπρέπεια των δύο ανδρών και την ακατανίκητη ανάγκη τους για ελευθερία. Ο Nicola Sacco ήταν τσαγκάρης, γεννημένος στην επαρχία Foggia της Ιταλίας, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο Bartolomeo Vanzetti, ιχθυοπώλης γεννημένος στη Β. Ιταλία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στην ηλικία των 20. Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους σε ολόκληρο τον κόσμο. “ Θα μπορούσα να είχα πεθάνει, ασήμαντος, άγνωστος, μια αποτυχία. Τώρα δεν είμαστε αποτυχημένοι. Αυτή είναι η καριέρα μας και αυτός ο θρίαμβός μας. Ποτέ στη ζωή μας δεν φανταστήκαμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τόση δουλειά υπέρ της ανεκτικότητας, της δ...

  31 Μαΐου, 2021  · Άγγελος Ελεφάντης Δεκατρία χρόνια κλείνουν σήμερα από το θάνατο, στις 29 Μαΐου του 2008, του συντρόφου μας Άγγελου Ελεφάντη, εμβληματικού μάχιμου διανοούμενου της ελληνικής κομμουνιστικής ανανέωσης και συνιδρυτή της «Εποχής». Φέτος κλείνουν, επίσης, σαράντα χρόνια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, και τριάντα χρόνια από την έκδοση, το 1991, του κλασικού βιβλίου Στον αστερισμό του λαϊκισμού, στο οποίο ο κομμουνιστής Ελεφάντης παρουσίασε –όπως πάντα χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και αναλυτική διαύγεια– τις απόψεις του για το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, που κάποιοι ήθελαν να το λένε «κίνημα». Τιμώντας σήμερα τη μνήμη του Άγγελου, αρχικά σκεφτήκαμε να αναδημοσιεύσουμε κάποιο από τα άρθρα του γι’ αυτό το κόμμα το οποίο, όπως είχε γράψει ο ίδιος στον «Πολίτη» ήδη από το 1978, «από την σκοπιά του σοσιαλισμού» μας είχε αφήσει «παγερά αδιάφορους», ή ορισμένα αποσπάσματα από το προαναφερθέν βιβλίο του, για το οποίο μίλησε με επαινετι...

  Ο κ. Κόυνερ άκουσε να παινεύουν έναν υπάλληλο που δούλευε χρόνια σε μια υπηρεσία λέγοντας ότι είναι απαραίτητος στη θέση του, τόσο καλός υπάλληλος είναι. “ Και γιατί είναι απαραίτητος;” ρώτησε θυμωμένα ο κ. Κόυνερ. “ Γιατί η υπηρεσία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτόν”, αποκρίθηκαν αυτοί που τον παίνευαν. “ Τότε, τι σόι καλός υπάλληλος είναι, όταν η υπηρεσία δε στέκεται δίχως αυτόν;” είπε ο κ. Κόυνερ. “Είχε όλον τον καιρό να οργανώσει την υπηρεσία του έτσι, που να πάψει να είναι απαραίτητος. Στ’ αλήθεια , με τι ασχολείται; Θα σας το πω εγώ: Κάνει εκβιασμό”

  Κι όταν μπήκε για καλά το πρωινό κι ο ήλιος έπιασε να καίει, ο Σωτήρης ετοιμάστηκε για την τελευταία του κατοικία. Το μοιρολόι της μάνας ακούστηκε πιο γοερό κι οργισμένο. Η μνηστή του, ντυμένη πάντοτε στ’ άσπρα, έκλαιε τώρα σπαραχτικά. Είκοσι πέντε χιλιάδες συγκεντρωμένες από νωρίς στον Κολωνό, ξέσπασαν σ’ ένα πανδαιμόνιο από ζητωκραυγές, χειροκροτήματα, ιαχές, και κατάρες, όταν φάνηκε στο κατώφλι το λείψανο. Σημαίες και λάβαρα υψώνονται, γέρνουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί, μπρος και πίσω, πάνω απ’ τα κεφάλια του ξέφρενου πλήθους. -Ο Σωτήρης ζει! Ένα δάσος από χέρια πασχίζει ν’ αγγίξει για τελευταία φορά το φέρετρο. Το πλήθος βογκά, θάλασσα φουρτουνιασμένη από σηκωμένες γροθιές, η κατάσταση κινδυνεύει να ξεφύγει, ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες των υπεύθυνων και ψυχραιμία, για να κοπάσει η τρικυμία και να μπει κάποια τάξη. Επιτέλους σχηματίζεται η πομπή. Προπορεύεται η σημαία του 114, το Κεντρικό Συμβούλιο των Λαμπράκηδων με τον Μίκη Θεοδωράκη επικεφαλής, αντι...