Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση να πλημμυρίζει τα σαλόνια όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω. Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη όταν ακούω να γελούν όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω. Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή θ' ανοίξω το στόμα μου θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους ούτε...
Στο χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας ενδημούν πλείστοι όσοι δοκησίσοφοι που διαπρέπουν πουλώντας αέρα κοπανιστό ως φωτεινοί παντογνώστες. Βεβαίως, αν δεν υπήρχε ένα μεγάλο κοινό εύπιστων και αφελών- κοινώς "χάπατων" -που θεωρούν παν το λάμπον χρυσόν, δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Μια ανέκδοτη ιστορία με πρωταγωνιστές τον νομπελίστα φυσικό Μαξ Πλανκ και τον οδηγό του περιγράφει γλαφυρά αυτήν την πραγματικότητα που είναι για γέλια και για κλάματα. Μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ Φυσικής το 1918, ο Μαξ Πλανκ ξεκίνησε μια μεγάλη σειρά διαλέξεων σε μεγάλες πόλεις εξηγώντας τη θεωρία του περί κβαντικής μηχανικής σε φοιτητές, επιστήμονες και σε πάντα ενδιαφερόμενο. Για τα ταξίδια του είχε έναν οδηγό με πολύ καλή μνήμη και με ευχέρεια λόγου. Η διάλεξη του Μαξ Πλανκ ήταν όλες τις φορές πανομοιότυπη, ώστε την έμαθε στο τέλος και ο οδηγός του, που παρακολουθούσε κι αυτός στο ακροατήριο φορώντας το χαρακτηριστικό καπέλο του. Μια μέρα, ενώ απολάμβ...