Τα νησιά του Σολομώντα, το σύμφωνο με την Κίνα και ο πανικός σε ΗΠΑ και Αυστραλία ( άρθρο Δημήτρη Κανταλή)

 

Εκεί που πάσχιζαν οι Αμερικάνοι να "σφηνώσουν"  μέσω Ουκρανίας στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν μετά την πρόσφατη συμφωνία των νησιών του Σολομώντα με την Κίνα. Επειδή και τα δύο συμβαλλόμενα μέρη δεσμεύονται να μην κοινοποιήσουν το κείμενο της συμφωνίας, εντούτοις οι διαρροές έχουν πολλαπλασιάσει τις ανησυχίες σε ΗΠΑ, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Εις το εξής, τα Κινεζικά πολεμικά πλοία θα σταθμεύουν στα νησιά και η Κινεζική αστυνομία θα αναλάβει την τήρηση της τάξης και της ασφάλειας του κράτους που απαρτίζεται από έξι μεγάλα και 900 μικρότερα νησιά στον Ειρηνικό. Νέες ισορροπίες, απρόβλεπτες εξελίξεις και η διεθνής σκακιέρα αναμένεται να είναι για λίγους δυνατούς παίκτες ενώ τα δισεκατομμύρια των θεατών θα κοιτάζουν αποσβολωμένοι σαν τα ζώα στην τελευταία παράγραφο του Animal Farm του Όργουελ.

Κόκκινο Μέτωπο (Λουί Αραγκόν) -Front rouge (poème) Louis Aragon

 

ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ (Λουί Αραγκόν)

Ένα γλύκισμα για το σκυλί μου

Ένα δάχτυλο συμπόνιας. Καλά κυρία μου.

Είμαστε στου Μαξίμ(1) εν έτει σωτηρίω

χίλια ενιακόσια τριάντα.

Βάζουν χαλιά κάτου από τις μπουκάλες

για να μη προσκρούσει ο αριστοκρατικός τους κώλος

στις δυσκολίες της ζωής

χαλιά για να κρύβουν τη γη

χαλιά για να σβήσουν

το θόρυβο της σόλας των παπουτσιών των γκαρσονιών.

Τα ποτά πίνονται με καλαμάκια

που τα τραβάει κανείς από ένα μικρό ρούχο προφυλακτικό.

Ευαισθησία.

Υπάρχουν πίπες ανάμεσα στα τσιγάρα και στον άνθρωπο

και στ’ αυτοκίνητα σούστες

σκάλες υπηρεσίας γι’ αυτούς

που κουβαλούν πακέτα

και μεταξωτό χαρτί γύρω στα πακέτα

και χαρτί γύρω στο μεταξωτό χαρτί

γιατί όσο θέλει κανείς δεν κοστίζει.

Τίποτες το χαρτί ούτε το μεταξωτό χαρτί ούτε τα καλαμάκια

ούτε η σαμπάνια ή τόσο λίγο

ούτε η σταχτιέρα ρεκλάμα ούτε το στουπόχαρτο

ρεκλάμα ούτε το μερολόγιο

ρεκλάμα ούτε τα φώτα

ρεκλάμα ούτε οι εικόνες στους τοίχους

ρεκλάμα ούτε οι γούνες επάνου στην κυρία

ρεκλάμα ρεκλάμα οι οδοντογλυφίδες

ρεκλάμα η βεντάλια και ρεκλάμα ο άνεμος

τίποτες δεν κοστίζει τίποτες και για τίποτες

υπηρέτες ζωντανοί σας προσφέρουν στο δρόμο αγγελίες.

Πάρτε είναι τζάμπα

η αγγελία και το χέρι που τη προσφέρει

μη κλείνετε την πόρτα

φροντίζει γι’ αυτό το Μλουντ(2) γλυκειά μου

ως τις σκάλες που ξέρουν ν’ ανεβαίνουν μόνες τους

στα μεγάλα τα μαγαζιά.

Οι μέρες είναι βελουδένιες

οι άνθρωποι από ομίχλη κόσμος μπαμπακοντυμένος

χωρίς χτυπήματα.

Δεν είναι τρελοί. Φασόλια. Το σκυλί μου.

Μα είχε ακόμα την αρρώστια

Ω ρολόγια ρολόγια κομψά

πόσα γεννήσατε όνειρα στους αρραβωνιασμένους

στους περιπάτους τους στις πλατιές λεωφόρες

και το κρεβάτι του Λουδοβίκου ΧVΙ με ένα χρόνο πίστωση.

Μέσα στα κοιμητήρια ο κόσμος αυτής της τόσο καλά λαδωμένης χώρας

φέρεται με μαρμάρινη ευπρέπεια

τα μικρά τους σπίτια μοιάζουν

με τη σκεπή [δυσδιάκριτο].

Πόσο νάχουν φέτος τα χρυσάνθεμα.

Λουλούδια για τους πεθαμένους για τις μεγάλες καλλιτέχνιδες.

Το χρήμα ξοδεύεται για τα ιδανικά.

Εξάλλου η φιλανθρωπία κάνει τα ναύρα φορέματα να σέρνουνται

μέσα στις σκάλες σας λέω μόνον αυτό

η πριγκιπέσσα παρά είναι καλή

για την ευγνωμοσύνη που της δείχνουν.

Μόλις το λεν το φχαριστώ

είναι το παράδειγμα των μπολσεβίκων.

Δυστυχισμένη Ρουσία

η Ε.Σ.Σ.Δ.

η Ε.Σ.Σ.Δ. ή όπως τη λεν Ε.Σ.Σ.Δ.

Σ.Σ. πώς είναι Σ.Σ. Σ.

Σ.Σ.Δ. Σ.Σ.Δ. Σ.Σ.Δ. ω αγαπητή μου

σκεφθείτε το Σ.Σ.Σ.Δ.

Είδα τις απεργίες της Βόρειας Γαλλίας

εγώ γνωρίζω το Μπερκ και Παρί-Πλαζ(3)

Μα όχι τις απεργίες Σ.Σ.Σ.Δ.

Σ.Σ.Σ.Δ. Σ.Σ.Σ.Δ  Σ.Σ.Σ.Δ.

(Μετάφραση ΝΙΚΗΤΑ ΡΑΝΤΟΥ)

(1) Γνωστό ντάνσιγκ του Παρισιού

(2) Το μηχάνημα που κλείνει αυτόματα τις πόρτες

(3) Κοσμικές λουτροπόλεις

Ο Πόλεμος (Μανόλη Αναγνωστάκη)

 

 

Ο Πόλεμος (Μανόλη Αναγνωστάκη)

Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα. Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέχουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια Έχει όμως κανείς και τις διασκεδάσεις του, δεν μπορείς να πεις· απόψε λ.χ. σε τρία θέατρα πρεμιέρα.  Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί.  Στο λιμάνι τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα των καινούριων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε γραμμή. Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε μια τιμητική διαθεσιμότητα. «Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι (εδώ θα μπει το όνομα, που για τώρα δεν έχει σημασία), ετών 8 κτλ. κτλ.» Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κοκαλιασμένα περιμένανε απ’ ώρα τον Ισπανό με τα τσιγαρόχαρτα.   Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε κάποτε σαν κι εσένα. Με πρόσωπο και με κεφάλι.   Οσονούπω όμως, ας τ’ ομολογήσουμε, ο καιρός διορθώνεται και νά που στο διπλανό κέντρο άρχισαν κιόλας οι δοκιμές. Αύριο είναι Κυριακή. Σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει Και ρυθμικά χτυπήσανε μια μια οι ώρες κι ανοίξανε πόρτες και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες κι οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές    Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος! Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα. Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!

Πάτα το το γαμήδι

 

Το Νατοϊκό σφυρί και το Ρώσικο αγγούρι (ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ - διδακτικόν)

 Ένας Αμερικάνος κι ένας Ρώσος στην προσπάθειά τους να παραβγούν ποιος την έχει πιο μεγάλη την πρόοδο αρχίζουν τις υπερβολές:

Εμείς στο Αμέρικα έχουμε ουρανοξύστες που φτάνουν μέχρι τα σύννεφα. Τις προάλλες, είχα ανέβει στην ταράτσα του ουρανοξύστη μου στη Φλόριντα και κάρφωνα μια πέργολα με ένα σφυρί. Ξαφνικά μου πέφτει το σφυρί , κατεβαίνω με το ασανσέρ- αστραπή να το πιάσω αλλά βαρέθηκα να το περιμένω επειδή ακόμα έπεφτε... Φαντάζομαι ότι και τώρα που μιλάμε ακόμα πέφτει!

Αυτό δεν είναι τίποτα... Εγώ τις προάλλες φύτεψα μια αγγουριά στην Κριμαία που έχω το εξοχικό μου και βγάζει, που λες, ένα αγγούρι που διπλασιάζεται κάθε δευτερόλεπτο. Περνάει θάλασσες, βουνά, ποτάμια, περνάει και τον Ατλαντικό, φτάνει στη Φλόριντα κι αρχίζει να ανεβαίνει τον ουρανοξύστη σου. Φτάνει στο χιλιοστό όροφο που μένεις και κατευθύνεται στην κρεβατοκάμαρα που κοιμάται η γυναίκα σου.

Σταμάτα, σταμάτα... Δεν θέλω να ακούσω άλλο!

Θα ακούσεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Άμα δεν πέσει το σφυρί δεν σταματάει το αγγούρι!

Ο Νέλσον Μαντέλα -ένας Άνθρωπος

 

Αφού έγινα Πρόεδρος, ζήτησα από κάποια μέλη της σωματοφυλακής μου να πάμε βόλτα στην πόλη.

Μετά την βόλτα πήγαμε για μεσημεριανό σε εστιατόριο. Καθόμασταν σε ένα από τα κεντρικότερα, και ο καθένας μας αποφάσισε τι θέλει.

Μετά από λίγη αναμονή, εμφανίστηκε ο σερβιτόρος που έφερε τα μενού μας, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι στο τραπέζι που ήταν ακριβώς μπροστά από το δικό μας υπήρχε ένας μοναχικός άνθρωπος που περίμενε να τον σερβίρουν.

Όταν υπηρετήθηκε, είπα σε έναν από τους στρατιώτες μου: πήγαινε να ζητήσεις από αυτόν τον άντρα να έρθει μαζί μας.

Ο στρατιώτης πήγε και μετέδωσε την πρόσκληση μου.

Ο άνθρωπος στάθηκε όρθιος, πήρε το πιάτο και κάθισε δίπλα μου.

Ενώ έτρωγε, τα χέρια του έτρεμαν συνεχώς και δεν σήκωνε το κεφάλι του από το φαγητό.

Όταν τελειώσαμε, με χαιρέτησε χωρίς καν να με κοιτάξει, ..του έσφιξα το χέρι και απομακρύνθηκε!

Ο στρατιώτης μου είπε:

- Κύριε, αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολύ άρρωστος γιατί παρατήρησα τα χέρια του , δεν σταμάτησαν να τρέμουν ενώ έτρωγε.

Καθόλου! Ο λόγος για το τρέμουλό του είναι άλλος - απάντησα. Με κοίταξαν περίεργα και τους είπα:

- Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο φύλακας της φυλακής που ήμουν κλειδωμένος μέσα.

Συχνά, μετά τα βασανιστήρια που μου έγιναν , ούρλιαζα και έκλαψα για νερό και ήρθε να με ταπεινώσει, γέλασε μαζί μου και αντί να μου δώσει νερό ούρησε στο κεφάλι μου.

Δεν ήταν άρρωστος, φοβήθηκε τώρα που είμαι πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, μήπως θα τον έστελνα φυλακή και θα έκανα το ίδιο πράγμα που έκανε μαζί μου, βασανίζοντάς τον και ταπεινώνοντάς τον.

Αλλά δεν είμαι εγώ έτσι , αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μέρος του χαρακτήρα μου , ούτε της ηθικής μου.

Μυαλά που ζητούν εκδίκηση καταστρέφουν τα κράτη, ενώ εκείνα που ζητούν συμφιλίωση χτίζουν Έθνη ′′

Νέλσον Μαντέλα

(Από την Echeverría Martínez ′′ Chicali Wall ′′)

Διεθνές συνέδριο: «Κορνήλιος Καστοριάδης: 1922-2022. (από ιστότοπο Αυτολεξεί)

 

Διεθνές συνέδριο: «Κορνήλιος Καστοριάδης: 1922-2022. Εκατό χρόνια από τη γέννηση του φιλοσόφου της αυτονομίας», 11-13 Μαρτίου 2022, τμήμα Πολιτικών Επιστημών Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη  //  International Conference: “Cornelius Castoriadis: 1922-2022. One hundred years since the birth of the philosopher of autonomy”, March 11-13, 2022, Department of Political Sciences, AUTh, Thessaloniki.

Ακολουθεί η σχετική πρόσκληση:

Εκατό χρόνια μετά τη γέννηση του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Κωνσταντινούπολη, τον Μάρτιο του 1922, το έργο του δεν έχει πάψει να μας προσκαλεί να στοχαστούμε έναν κόσμο που τελεί σε βαθύ μετασχηματισμό.

Κατά τη διάρκεια του βίου του, ο Καστοριάδης ενεπλάκη ενεργά στους παγκόσμιους πολιτικούς αγώνες, διατηρώντας το κριτικό του βλέμμα απέναντι στις μεταλλάξεις των διάφορων μορφών κυριαρχίας στη Δύση και στην Ανατολή. Η ένταξή του στο τροτσκιστικό ρεύμα, η πάλη ενάντια στον σταλινισμό, η ίδρυση της πολιτικής ομάδας Socialisme ou Barbarie και της ομώνυμης επιθεώρησης μαζί με τον Κλοντ Λεφόρ, οι εξεγέρσεις της Αν. Γερμανίας (1953) και της Ουγγαρίας (1956), τα γεγονότα του γαλλικού Μάη του 1968, σημαδεύουν μια φάση του έργου του, η οποία έμελλε να ολοκληρωθεί με τη ρήξη του με την μαρξισμό. Ρήξη που σηματοδοτεί ταυτόχρονα τη ρήξη του με την κληρονομημένη φιλοσοφία, όπως και την έναρξη ενός «μεταθανάτιου» κριτικού διαλόγου «σ’ αυτή τη διαχρονική Αγορά, σ’ αυτόν τον κοινωνικο-ιστορικό δημόσιο χώρο, όπου ασκείται ο στοχασμός και ο αυτοστοχασμός».

Οι κεντρικές έννοιες του διανοητή υπερβαίνουν την παραδοσιακή φιλοσοφική σύλληψη του όντος, του ανθρώπου και της κοινωνίας με βάση την υπερ-κατηγορία της καθοριστικότητας (Bestimmtheit) και αναδεικνύουν τον θεμελιώδη ρόλο του ριζικού φαντασιακού, το οποίο εκφράζεται ως θεσμίζον κοινωνικό φαντασιακό και ως ριζική φαντασία της ατομικής ψυχής.

Η κριτική του στην παραδοσιακή φιλοσοφία αλλά και στη θεωρητική και πολιτική σκέψη της εποχής του συνδυάζεται με τη στροφή του προς την ψυχανάλυση, την οποία μάλιστα άσκησε επαγγελματικά από το 1973. Συνομιλεί, μεταξύ άλλων, με το έργο του Φρόιντ, της Μέλανι Κλάιν, του Ζακ Λακάν, της Πιερά Ωλανιέ, και εντοπίζει στη ριζική ατομική φαντασία την πηγή των ασυνείδητων παραστάσεων. Εξετάζοντας την ατομική ψυχή και το κοινωνικό φαντασιακό στη βαθιά τους αλληλεπίδραση και ταυτόχρονα αποφεύγοντας να θεωρήσει τον έναν πόλο ως παράγωγο του άλλου, ξεπερνά το κλασικό δίπολο άτομο-κοινωνία και αναδεικνύει τη σχέση μη αναγωγιμότητας αλλά και αλληλοσυμπληρωματικότητας που συνδέει το ψυχικό με το κοινωνικό.

Την ίδια στιγμή, η σκέψη του Καστοριάδη απλώνεται στα πεδία των φυσικών επιστημών, της βιολογίας, της ιστορίας, αλλά και της τέχνης, και οδηγείται στη συγκρότηση μιας οντολογίας της δημιουργίας που στηρίζεται στις έννοιες του μάγματος, της ανάδυσης της ετερότητας και στη βαθύτερη ταύτιση του είναι και του χρόνου.

Παράλληλα, ο καστοριαδικός στοχασμός καταπιάνεται με το ζήτημα της τεχνοεπιστήμης και αναδεικνύει την κεντρική σημασία της οικολογικής διάστασης για την κριτική της καπιταλιστικής «ορθολογικότητας». Αναζητά και διατυπώνει τις κοινωνικο-ιστορικές προϋποθέσεις της άμεσης δημοκρατίας. Το επαναστατικό πρόταγμα αναδιατυπώνεται στο έργο του ως πρόταγμα της αυτονομίας, πιο ευρύ, αφού δεν περιορίζεται πλέον στη διαχείριση των μέσων παραγωγής, και συνάμα ανοιχτό, αφού δεν συγκροτείται ως κλειστή θεωρία.

Σήμερα, η αίσθηση ότι ζούμε σε εποχές αλλαγών ιστορικής σημασίας είναι έντονη, καθώς η κοινωνική ανισότητα, η διάχυση της πληροφορίας και οι κοινωνικές εντάσεις οξύνονται. Το πολιτικό πρόβλημα, το πρόβλημα της πολιτικής απόφασης και της συλλογικής ταυτότητας, τίθεται με νέους όρους στα πολλαπλά πεδία όπου εκδηλώνεται μια σημασιακή και αξιακή κρίση.

Σε αυτό το πλαίσιο, νέα κοινωνικά κινήματα διεκδίκησης του δημόσιου χώρου αναδύονται σε τοπικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο και αμφισβητούν ρητά τις αξιώσεις του νεοφιλελευθερισμού και της αντιπροσώπευσης, ενώ σύγχρονα πολιτικά και φιλοσοφικά ρεύματα εμπνέονται από τις καστοριαδικές ιδέες. Η φιλοσοφία του Κορνήλιου Καστοριάδη προσφέρει καινοτόμες διεξόδους στην κοινωνική και πολιτική σκέψη, συντελώντας στην προσπάθειά μας να διαυγάσουμε τα φαινόμενα του καιρού μας, από τον κλονισμό των παραδοσιακών θεσμίσεων μέχρι την ανάδειξη του ψηφιακού κόσμου ως νέου πεδίου διυποκειμενικής συσχέτισης. Από τις αρχές του 21ου αιώνα, το ενδιαφέρον για το καστοριαδικό έργο δείχνει να αυξάνεται και να εμπλουτίζεται με καινούριες εκδόσεις, κριτικές αναλύσεις, όπως και ακαδημαϊκές εργασίες και διδακτορικές διατριβές γύρω από τη σκέψη του σε διάφορες χώρες του κόσμου.

Σε αυτή τη συγκυρία, το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ. διοργανώνει διεθνές συνέδριο με τίτλο: «Κορνήλιος Καστοριάδης: 1922-2022. Εκατό χρόνια από τη γέννηση του φιλοσόφου της αυτονομίας», τον Μάρτιο του 2022, με πρόθεση να συζητηθούν οι διάφορες όψεις του πολύπλευρου έργου του.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον η κριτική του Καστοριάδη βασίστηκε σε στέρεα και διαχρονικά επιχειρήματα, ώστε να μπορεί να αποδειχθεί γόνιμη και για τον σύγχρονο στοχασμό. Κατά πόσον είναι δυνατόν να βρει εφαρμογή στην ανάλυση της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας και να βοηθήσει στη σκιαγράφηση νέων απαντήσεων στα ερωτήματα που αναδύονται στην εποχή μας. Στο συνέδριο είναι ευπρόσδεκτες εργασίες που αγγίζουν τα διάφορα πεδία με τα οποία ασχολήθηκε ο Καστοριάδης αλλά και το ιστορικό πλαίσιο συγκρότησης της σκέψης του, όπως για παράδειγμα:

– Την πολιτική φιλοσοφία – Τη φιλοσοφία των επιστημών – Τη μεταφυσική και οντολογία – Την πρόσληψη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας – Την ψυχανάλυση – Την ηθική – Την κοινωνιολογία – Την κριτική της τεχνοεπιστήμης – Τις στρατηγικές των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων – Την ιστορία των σοσιαλιστικών ιδεών, με έμφαση στη δεκαετία του ’60.

Το δεύτερο ερώτημα που τίθεται αφορά τη σχέση και την αντιπαράθεση του Καστοριάδη με τα σημαντικότερα διανοητικά ρεύματα της εποχής του. Σε αυτό το πλαίσιο, ευπρόσδεκτες είναι εργασίες που αναδεικνύουν τις συζητήσεις στις οποίες εντάχθηκε ο φιλόσοφος, εμπλουτίζοντάς τες.

Ενδεικτικά:

– Καστοριάδης και ψυχαναλυτικά ρεύματα – Καστοριάδης και φιλοσοφία του υπαρξισμού/φαινομενολογία (Σαρτρ, Χάιντεγκερ, Μερλώ Ποντύ) – Καστοριάδης και Χάννα Άρεντ – Καστοριάδης και Ζακ Ρανσιέρ – Καστοριάδης και αγωνιστική, διαβουλευτική δημοκρατία – Καστοριάδης και κοινωνική οικολογία – Καστοριάδης και μεταδομισμός (Φουκώ, Ντελέζ, Ντερριντά) – Καστοριάδης και μαρξιστικά ρεύματα της δεκαετίας του ’60 και εξής (Αλτουσέρ, Πουλαντζάς, ιταλική αυτονομία/εργατισμός) – Καστοριάδης και κοινά (commons) – Καστοριάδης και μετα-ανθρώπινες σπουδές

Είναι σίγουρο ότι αυτές οι –τελείως ενδεικτικές– κατευθυντήριες γραμμές δεν μπορούν να εξαντλήσουν το βάθος του καστοριαδικού έργου, ούτε φυσικά και να προκαθορίσουν την πορεία μιας ανοιχτής φιλοσοφικής συζήτησης, μέρος της οποίας στοχεύει να αποτελέσει το επικείμενο συνέδριο. Ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσουμε την εποχή μας είναι να στοχαστούμε το παρελθόν και το παρόν μας. Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τον Καστοριάδη είναι να συνεχίσουμε τον ζωντανό δημόσιο διάλογο με τη σκέψη του.

→ Οι μελετητές που ενδιαφέρονται να παρουσιάσουν μια εργασία στο συνέδριο καλούνται να υποβάλουν μια περίληψη (250 λέξεις) στα αγγλικά, τα γαλλικά ή τα ελληνικά, συνοδευόμενη από ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα, μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου 2021, στο: castoriadisconf2022@gmail.com

→ Οι αιτούντες θα ενημερωθούν μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 2022 για την αποδοχή τους.

→ Οι παρουσιάσεις δεν πρέπει να υπερβαίνουν τις 3.500 λέξεις (δεν περιλαμβάνονται οι υποσημειώσεις και η βιβλιογραφία).

Οργανωτική επιτροπή: Διονύσης Δρόσος (καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιώργος Λ. Ευαγγελόπουλος (αναπληρωτής καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο), Βίκυ Ιακώβου (επίκουρη καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αιγαίου), Αλέξανδρος Κιουπκιολής (αναπληρωτής καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιάννης Κτενάς (διδάκτορας, Πάντειο Πανεπιστήμιο), Κανάκης Λελεδάκης (επίκουρος καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο), Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου (αναπληρώτρια καθηγήτρια, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιώργος Ν. Οικονόμου (διδάκτορας, Πανεπιστήμιο Κρήτης), Γιάννης Περπερίδης (υποψήφιος διδάκτορας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), Σωτήρης Σιαμανδούρας (μεταδιδακτορικός ερευνητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο), Αλέξανδρος Σχισμένος (μεταδιδακτορικός ερευνητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης).