Άντζελα Ντέιβις - βιογραφία( από Wikipedia)

 

Η Ντέιβις γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1944 στο Μπέρμιγχαμ (Αλαμπάμα) και μεγάλωσε σε συνθήκες ρατσιστικής καταπίεσης.^[11] Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης, του Παρισιού, της Φραγκφούρτης και της Καλιφόρνιας, όπου διδάχθηκε φιλοσοφία και κοινωνιολογία από τον παγκοσμίως διάσημο διανοητή Χέρμπερτ Μαρκούζε. Το 1969 έγινε σε ηλικία 25 ετών επίκουρη καθηγήτρια της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, αλλά αποβλήθηκε από αυτό όταν έγινε γνωστό ότι ήταν ενεργό μέλος του Κ.Κ. Η.Π.Α. Στη συνέχεια επέστρεψε για ένα μικρό διάστημα, καθώς πολιτειακό δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική την απόλυσή της, για να εκδιωχθεί οριστικά τον Ιούνιο του 1970, αυτή τη φορά για "μια σειρά εμπρηστικές ομιλίες της, με στόχο την πρόκληση κοινωνικής αναταραχής".

Την περίοδο εκείνη η Ντέιβις, που υποστήριζε ενεργά το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων, πρωτοστάτησε σε εκδηλώσεις συμπαράστασης στους μαύρους φυλακισμένους Τζορτζ Τζάκσον, Φλίτα Ντράμγκο και Τζον Κλισέτ, που κατηγορήθηκαν για το φόνο ενός λευκού δεσμοφύλακα στις διαβόητες για την απάνθρωπη σκληρότητά τους φυλακές Σολεδάδ, στην Καλιφόρνια^[12]. Οι οργανώσεις των μαύρων κατήγγειλαν δικαστική σκευωρία, φέρνοντας στο φως όλη τη ρατσιστική μισαλλοδοξία του αμερικανικού δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος^[13][14].

Στις 7 Αυγούστου του 1970, τρεις μαύροι, μεταξύ των οποίων και ο αδελφός του Τζορτζ Τζάκσον, Τζόναθαν, και ένας δικαστής σκοτώθηκαν ύστερα από ένοπλη απόπειρα απαγωγής του τελευταίου από δικαστήριο της καλιφορνέζικης πόλης Σαν Ραφαέλ, με στόχο τον εκβιασμό των αρχών για την απελευθέρωση των τριών καταδίκων της Σολεδάδ^[15]. Στις 15 Αυγούστου η αμερικανική κοινή γνώμη, που παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον την πολύκροτη υπόθεση της Σολεδάδ, έμεινε άφωνη διαβάζοντας στις εφημερίδες ότι εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψη της απολυμένης καθηγήτριας Άντζελα Ντέιβις, με τις κατηγορίες του φόνου πρώτου βαθμού, της απαγωγής και της συνωμοσίας. Το FBI κατηγόρησε την Ντέιβις για συνενοχή στην αιματηρή απόπειρα στο Σαν Ραφαέλ, υποστηρίζοντας ότι τρία από τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στην απόπειρα ήταν καταχωρισμένα στο όνομα της μαύρης κομμουνίστριας. Η υπόθεση απέκτησε πανεθνικό ενδιαφέρον καθώς η Ντέιβις, που κρυβόταν για να αποφύγει τη σύλληψη, αντιμετώπιζε ακόμα και την ποινή του θανάτου, αφού η πολιτειακή νομοθεσία προέβλεπε την ίδια τιμωρία φυσικών και ηθικών αυτουργών προκειμένου για εγκλήματα πρώτου βαθμού. Έπειτα από ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη χώρα, η Ντέιβις συνελήφθη στις 13 Οκτωβρίου στη Νέα Υόρκη και φυλακίστηκε στην Καλιφόρνια σαν εξαιρετικά επικίνδυνη εγκληματίας^[16]. Μόνο έπειτα από μια μεγάλη κινητοποίηση προοδευτικών οργανώσεων και διανοουμένων και κάτω από την πίεση μεγάλης μερίδας του Τύπου, οι δικαστικές αρχές της Καλιφόρνιας έκριναν αντισυνταγματική την ποινή του θανάτου για την περίπτωση της Ντέιβις και επέτρεψαν την απελευθέρωσή της με χρηματική εγγύηση εν αναμονή της δίκης της, που έγινε ενάμιση χρόνο αργότερα.

Η Άντζελα Ντέιβις (στο κέντρο, χωρίς γυαλιά) μπαίνει στο UCLA τον Οκτώβριο του 1969 για να δώσει την πρώτη της διάλεξη.

Η Άντζελα Ντέιβις με την Βαλεντίνα Τερεσκόβα, 1972

Άντζελα Ντέιβις: Όταν ήμουνα στη φυλακή, ανάμεσα στο 1970-1972, αντιμέτωπη με θανατική ποινή, πλήθος Έλληνες στήριξαν την καμπάνια για τη ζωή μου, έλαβα μάλιστα τότε πολλά ένθερμα μηνύματα αλληλεγγύης μαζί κι ένα όμορφο ξυλόγλυπτο-δώρο από Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους. Τους χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ και το δίνω στα εγγόνια τους^[17].

ΖΗΤΩ Η ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 ΖΗΤΩ Η ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ- ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

1 Γενάρη 1959 - Ο αμερικανοκίνητος δικτάτορας Μπατίστα εγκαταλείπει την Κούβα στις 2.00 πμ και αναλαμβάνει στρατιωτική επιτροπή. Ο Φιντέλ Κάστρο εναντιώνεται στη νέα στρατιωτική επιτροπή και απευθύνει κάλεσμα για συνέχιση του αγώνα. Ο αντάρτικος στρατός καταλαμβάνει τη Σάντα Κλάρα. Ο Τσε Γκεβάρα και ο Καμίλο Σιενφουέγος παίρνουν εντολή να πάνε στην Αβάνα.

2 Γενάρη 1959 - Οι κουβανοί εργάτες ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του Φιντέλ Κάστρο για επαναστατική γενική απεργία και η χώρα παραλύει. Η φάλαγγα του Τσε Γκεβάρα μπαίνει στην Αβάνα και καταλαμβάνει το φρούριο Λα Καμπάνια που αποτελούσε στο παρελθόν έπαλξη του στρατού του Μπατίστα.

8 Γενάρη 1959 - Ο Φιντέλ Κάστρο φτάνει στην Αβάνα και εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατακλύζουν τους δρόμους για να τον χαιρετίσουν.

9 Φλεβάρη 1959 - Ο Τσε Γκεβάρα κηρύσσεται κουβανός πολίτης ως ένδειξη αναγνώρισης για τη συμβολή του στην απελευθέρωση της Κούβας

16 Φλεβάρη 1959 - Ο Φιντέλ Κάστρο γίνεται πρωθυπουργός

27 Φλεβάρη έως 17 Μάη 1959 - Η επαναστατική κυβέρνηση προχωρά σε μια σειρά λαϊκών μεταρρυθμίσεων όπως η έγκριση του νόμου που μειώνει την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και τα νοίκια κατά 30-50% ενώ παράλληλα καταργεί τις φυλετικές διακρίσεις

41You and 40 others

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ S07E12: 13+1 ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

Ο Ζαν πωλ Σαρτρτ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ και ο Τσε Γκεβάρα

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ (Χαριτίνη Καρακωστάκη, πολιτικός επιστήμων, υπ. διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στο EHESS (Paris)

 

Μια αρχαιολογία των ανθρωπίνων επιστημών από τον Michel Foucault, προτείνει ότι κάθε ιστορική περίοδος έχει υποκείμενες επιστημονικές υποθέσεις, τρόπους σκέψης, που καθορίζουν ποια είναι η αλήθεια και ποιος είναι αποδεκτός λόγος για ένα θέμα, οριοθετώντας την προέλευση της βιολογίας, της οικονομίας και της γλωσσολογίας.

Ο άνθρωπος δεν είναι το αυτονόητο επίκεντρο και αντικείμενο της επιστήμης, παρά μια σχετικά πρόσφατη επινόηση προορισμένη να εξαφανιστεί στο προσεχές μέλλον. Γιατί ανέκυψε στο πλαίσιο ενός ορισμένου τύπου σκέψης, ο οποίος διαμορφώθηκε μόλις κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και διαδέχτηκε άλλους τύπους σκέψης, θεμελιακά διαφορετικούς και ολότελα ξένους προς ό,τι αργότερα ονομάστηκε «άνθρωπος». Μελετώντας κυρίως την εξέλιξη των επιστημών της γλώσσας, της ζωής και της οικονομίας από τον 16ο ώς τον 19ο αιώνα ο συγγραφέας δείχνει ότι αυτοί οι τύποι σκέψης αποτελούν κλειστές και αυτοτελείς δομές, με ολότελα ιδιόμορφες κάθε φορά προϋποθέσεις και συνέπειες. Από την εποχή της εμφάνισης του βιβλίου οι θέσεις αυτές προκάλεσαν πλήθος συζητήσεων και διαμαχών.

.......................................................

"Μα τι το επικίνδυνο λοιπόν υπάρχει στο γεγονός ότι οι άνθρωποι μιλάνε κι ότι ο λόγος τους καρποφορεί ασταμάτητα; Πού βρίσκεται ο κίνδυνος;

Μισέλ Φουκό, «Η τάξη του λόγου»

Κάποιος σας απευθύνει τον λόγο. Σας λέει κάτι. Κι εσείς τον πιστεύετε. Στη συνέχεια, το αναπαράγετε σε άλλους. Ή, αν δεν πιστεύετε αυτόν, αναγνωρίζετε την αλήθεια σε κάτι που θα σας πει ο επόμενος. Αυτή η κοινότοπη και προφανής διάδραση μεταξύ των ανθρώπων είναι ο συνηθέστερος τρόπος απόκτησης γνώσης. Σχεδόν ποτέ η γνώση για τα πράγματα δεν φθάνει σε μας αδιαμεσολάβητη. Ο γιατρός προσδιορίζει την ασθένεια. Ο φιλόλογος τη γραμματική. Ο φυσικός τη χημική σύσταση του νερού. Και πριν από όλα οι γονείς τούς βασικούς κανόνες λειτουργίας του κόσμου. Η διαμεσολάβηση της γνώσης γίνεται μέσω των λέξεων και του λόγου. Η εξάρτησή μας από τους άλλους είναι ολοκληρωτική. Γι' αυτό οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν αναπτύξει αυτό που αποκαλούμε επιστημικό καταμερισμό εργασίας: η γνώση συλλέγεται συλλογικά ανά επιστημονικό πεδίο και όλοι, για να μάθουμε τι ισχύει, πρέπει αναπόφευκτα να δείχνουμε εμπιστοσύνη σε τρίτους.

Σε ό,τι αφορά την κοινωνική και πολιτειακή ζωή, ωστόσο, για να μάθουμε τι ισχύει καταφεύγουμε στους θεσμούς. Αυτοί είναι που γεννούν το νόημα των πραγμάτων και υποδεικνύουν τον ορθό τρόπο συμπεριφοράς. Αυτοί είναι που αίρουν το πέπλο της ριζικής αβεβαιότητας στο οποίο βρισκόμαστε και εγκαθιδρύουν μικρές βεβαιότητες από τις οποίες μπορούμε να πιαστούμε και να διαγάγουμε τη ζωή μας. Αυτό κάνουν η Βουλή όταν νομοθετεί, ο αρχηγός κράτους όταν δίνει μια υπόσχεση, το δικαστήριο όταν τελεσιδικεί. Χωρίς τους θεσμούς και τη γενεσιουργό τους νοηματική δύναμη θα ζούσαμε για πάντα σε μια εύθραυστη πραγματικότητα.

Οι θεσμοί όμως, άυλες και αφηρημένες οντότητες, παίρνουν σάρκα και φωνή από τους ανθρώπους που τους στελεχώνουν. Βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων, πρόεδροι και μέλη θεσμικών σωμάτων δεν μιλούν εξ ιδίων στις δημόσιες εμφανίσεις τους αλλά στο όνομα του θεσμού που εκπροσωπούν. Γι' αυτό όταν ο πρωθυπουργός ενός κράτους ανακοινώνει, για παράδειγμα, μια μισθολογική αύξηση μέσα από το Κοινοβούλιο, η δήλωσή του αυτή ενέχει θέση αλήθειας και έχει εφαρμοστική ισχύ, ενώ όταν ο ίδιος την ανακοινώνει στην παρέα του δεν συνιστά απολύτως τίποτα.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι άνθρωποι εκείνοι που εκπροσωπούν τους θεσμούς δεν παίρνουν τον ρόλο τους στα σοβαρά και επιδίδονται σε λαθεμένες δηλώσεις και αντιφατικές συμπεριφορές; Σε πιο παλιές και ώριμες δημοκρατίες από την ελληνική οι λόγοι των δημόσιων και πολιτικών προσώπων ελέγχονται με μεγάλη αυστηρότητα και διαψεύδονται ή επαληθεύονται πρωτίστως από τους δημοσιογράφους και εν συνεχεία από τους πολίτες. Το λάθος, η κακή συμπεριφορά, η αντίφαση, ο εμπαιγμός και γενικότερα ό,τι δεν εγκαθιδρύει βεβαιότητα, παρά διαιωνίζει την αβεβαιότητα, πληρώνονται ακριβά τόσο εκλογικά όσο και ηθικά.

Στην Ελλάδα αντίθετα, οι λόγοι και οι λέξεις δεν αναγνωρίζονται να έχουν ούτε αληθή ούτε δεσμευτική ισχύ. Γι' αυτό, όταν μια βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπόσχεται από το βήμα της Βουλής ότι το κόμμα της θα απαγορεύσει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, κανείς δεν αντιδρά και δεν την εγκαλεί στην τάξη. Γι' αυτό όταν ετέρα βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λουσμένη σε λεκτικά δημοκρατικά φετίχ, κατονομάζει ανθρώπους ως επίορκους, κατηγορεί την Αστυνομία ότι διαπράττει εσχάτη προδοσία (sic) και ζητά να επέμβει εισαγγελέας, όλοι γελούν και περιορίζονται σε ένα περιπαικτικό, υποτιμητικό σχόλιο για την ψυχική και κοινωνική της συγκρότηση. Γι' αυτό όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά να πάρει τον λόγο στη Βουλή μετά τον Πρωθυπουργό στη συζήτηση για την πρόταση μομφής κανείς δεν τον κατηγορεί ότι δεν παίρνει στα σοβαρά τη δημοκρατική διαδικασία που ο ίδιος επικαλέστηκε, παρά η στάση του αντιμετωπίζεται σαν άκακος θεατρινισμός. Γι' αυτό, τέλος, ο Πρωθυπουργός δεν δίνει την πρέπουσα σοβαρότητα στην εξαγγελία παροχής δωρεάν ασύρματου Ιντερνετ, παρά την ανακοινώνει ως απάντηση σε μια άσχετη ερώτηση που του γίνεται κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης. Και μπορεί ο δημοσιογράφος να του υπενθυμίζει προς στιγμήν τη θεσμική βαρύτητα του λόγου του («πρέπει να το κάνετε τώρα που το είπατε»), αλλά η γενικότερη τάση στη συζήτηση που ακολούθησε ήταν να μην πάρει κανείς τη δήλωση του Πρωθυπουργού ιδιαιτέρως στα σοβαρά.

Η γνωστική αυτονομία που επιδεικνύουν οι πολίτες απέναντι στον αλλοπρόσαλλο λόγο των θεσμών και η άρνηση να τους δείξουν εμπιστοσύνη είναι καλές και χρήσιμες στον βαθμό που υποδηλώνουν ότι η «κοινή λογική» μπορεί ακόμα να αναγνωρίσει το γελοίο. Επειδή όμως οι δημοκρατίες και οι κοινωνίες χτίζονται μόνο πάνω σε βεβαιότητες, οφείλουμε να απαιτήσουμε την κυριολεξία που μας αντιστοιχεί. Ποτέ δεν την είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη".

(Χαριτίνη Καρακωστάκη, πολιτικός επιστήμων, υπ. διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στο EHESS (Paris)

Ρατσιστική επίθεση σε προσφυγόπουλα στο Ωραιόκαστρο (άρθρο από το facebook της Μ. Λουκά)

 

Κι όμως υπήρξαν άνθρωποι που χθες το βράδυ δεν έκατσαν να φάνε με κάποια αγαπημένα τους πρόσωπα, να δουν αγκαλιά μια ταινία, να σκεφτούν λίγο τους εαυτούς τους στην εκπνοή μιας δύσκολης χρονιάς ή να μαλακώσουν κοιτάζοντας τα φωτάκια της απέναντι πολυκατοικίας.

Υπήρξαν άνθρωποι που χθες το βράδυ πήραν μαχαίρια, σιδηρολοστούς και καδρόνια για να επιτεθούν σε δομή που φιλοξενούνται ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στο Ωραιόκαστρο, σε δομή δηλαδή που φιλοξενούνται παιδιά που έχουν βιώσει πόλεμο και διώξεις και που ζουν μόνα τους, μακριά από τις οικογένειες τους ή ό,τι έχει απομείνει από αυτές. Φώναξαν ρατσιστικά συνθήματα κι επιχείρησαν να εισβάλλουν μέσα.

Τραυμάτισαν- σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται στον Τύπο- τέσσερα άτομα, εκ των οποίων το ένα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και γενικά προκάλεσαν ταραχή σε εργαζόμενους/ες και φιλοξενούμενους.

Δεν ξέρω αν δηλώνουν «χριστιανοί» ή «πατριώτες» (btw η δομή που επιτέθηκαν τελεί υπό τη σκέπη της Εκκλησίας). Είναι σίγουρα φασίστες που έχουν απολέσει κάθε ίχνος ηθικής αξίας και κάθε δυνατότητα σύνδεσης με οποιαδήποτε ψυχοσυναισθηματική κατάσταση που δεν εμπεριέχει το μίσος.

Μακάρι να πάνε στο διάολο μαζί με το 2020.

Από

Maria Louka